Θυμάστε όταν ήμασταν παιδιά που γράφαμε σε ημερολόγια και λευκώματα;
Γράφει ο/η αναγνώστης μας “Lucifer”
Δες πώς μπορείς και εσύ να μας στείλεις το άρθρο σου με τις σκέψεις σου στην καραντινα
Εκφραζόμασταν τόσο αυθόρμητα, με ευαισθησία σε μια κόλλα χαρτί που ξέραμε ότι κανείς ποτέ δεν θα διαβάσει. Ή έτσι πιστεύαμε τότε. Έτσι θα εκφραστώ και γω σήμερα, σαν να είμαι βέβαιος πως αυτές τις σκέψεις δεν θα τις ακούσει, δεν θα τις διαβάσει ποτέ κανείς. Για αυτό και θα διατηρήσω την ανωνυμία μου. Κι αν είσαι φίλος μου, κι αν είσαι δικός μου άνθρωπος και καταλάβεις ποιος είμαι χαμογέλα. Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε εσένα. ΝΑΙ! Σε εσένα που μου λείπεις… Λοιπόν:
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Ημέρα καραντίνας νο.ΔΕΘΥΜΑΜΑΙΠΙΑ,
Έχω φτάσει σχεδόν 30 χρονών, σε λίγες μέρες έχω τα γενέθλιά μου και θα τα περάσω μόνος.. Σχεδόν μόνος δηλαδή, θα ‘χω παρέα το μικρό μαλλιαρό κοπριτάκι μου, μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή κοιτώντας τις γνώριμες φάτσες των δικών μου ανθρώπων που τόσο μου έχουν λείψει. Νιώθω εγκλωβισμένος μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, βρίσκομαι αντιμέτωπος με τον εαυτό μου, τις κακές μου συνήθειες, είμαι σπίτι μου κι αντί να νιώθω ένα αίσθημα ασφάλειας και οικειότητας νιώθω να πνίγομαι.
Συνειδητοποιώ ότι μεγαλώνω και ότι οι συνθήκες είναι αυτές που πλέον απομακρύνουν ανθρώπους από δίπλα μου και όχι οι επιλογές μου. Μεγαλώνω και με όλα όσο γίνονται σήμερα σκέφτομαι… Σκέφτομαι πως όταν βγούμε απ’αυτόν τον «εφιάλτη» δεν θα αφήσω μέρα που να περάσει χωρίς να κάνω κάτι για μένα, χωρίς να ακολουθήσω μια πρόκληση! Για την ακρίβεια, δεν χρειάζεται να βγω απ’το «κλουβί» για να μπορώ να εξελίσσομαι, ούτε τα όνειρα απαιτούν καφέδες σε μια ταράτσα στο κέντρο της Αθήνας…(που τόσο μου λείπει.. βλέποντας τις όμορφες φάτσες απ’τα φιλαράκια μου..) Είμαι εδώ, είμαι καλά, οι δικοί μου άνθρωποι είναι καλά, θα έρθουν καλύτερες μέρες, ίσως έρθουν και χειρότερες, ίσως μετά από καιρό να μην είμαι καν εδώ. Αλλά έτσι δεν είναι η ζωή; Μια στιγμή μπορεί να τα ανατρέψει όλα.. ΚΑΙ ΕΝΝΟΩ ΟΛΑ.
Ακόμα και με την οικονομική κρίση, μπορεί να μην είχα λεφτά να πάρω αυτό το τζιν που τόσο μου άρεσε ή να μην μπορούσα να πάω κάθε βδομάδα για ποτό με το γκομενάκι, όμως μπορούσα και κάθε μέρα αν ήθελα να πάω στο σπίτι του κολλητού μου… Μπορούσα να πάω μια βόλτα στο κέντρο, σε κάποιο παρκάκι στα προάστια. Πλέον αρκούμαι με μία βιντεοκλήση στις 9 το βράδυ, με ανταλλαγή μηνυμάτων όλη την ημέρα για ανούσια πράματα ή στις 2 το βράδυ για σημαντικά. Μου λείπουν κι όμως νιώθω πιο κοντά τους από ποτέ.. Μιλάμε όλη μέρα, πλέον βρίσκουμε χρόνο ο ένας για τα προβλήματα του άλλου, που υπό άλλες συνθήκες οι ρυθμοί της καθημερινότητας δεν μας το επέτρεπαν (ή έτσι απλά το δικαιολογούσαμε), παίζουμε παιχνίδια, βλέπουμε ταινίες μαζί, βαριόμαστε μαζί.
Αγαπητό ημερολόγιο θέλω να κλείσω λέγοντας πως σήμερα δεν είχα διάθεση για τίποτα.. Σηκώθηκα όμως, διάβασα ένα κάρο άχρηστα πράγματα, μίλησα με τους φίλους μου, έψαξα για δουλειά ως συνήθως, ξεσκόνισα τα ιταλικά μου, έκανα γυμναστική, είδα την αγαπημένη μου ταινία και πέφτω για ύπνο πιο “ελαφρύς” από ότι ξύπνησα.
Υ.Γ Δεν ξέρω τι θα αφήσει πίσω της αυτή η πανδημία, πέρα από τις απώλειες… Ξέρω όμως ότι τίποτα δεν θα ‘ναι πλέον το ίδιο, στην οικονομία, στην κοινωνία ολόκληρη και μέσα στα σπίτια του καθενός μεμονωμένα. Να εύχεστε να μην είναι τίποτα το ίδιο, εσείς να μην είστε οι ίδιοι! Ζούμε κάτι πολύ έντονο και σοβαρό, αν μετά από όλο αυτό είστε οι ίδιοι κάτι έχει πάει λάθος. Δείτε το σαν μια ευκαιρία να ανακαλύψετε όχι μόνο τι σας αρέσει, αλλά κυρίως τι δεν σας αρέσει στον εαυτό σας και αλλάξτε το! Αλλάξτε το ριζικά, από σήμερα, από τώρα!
Με ανυπομονησία,
Lucifer