Μετά από δύο εβδομάδες κλεισμένη σε ένα δυάρι κάπου στην Αθήνα κι αφού έχω να δω άνθρωπο δικό μου πάνω από 10 μέρες, σκέφτηκα πολύ, πολύ, πολύ…
Γράφει η “Καραντινιασμένη”
Στείλε μας και εσύ το άρθρο σου με τις σκέψεις σου στην καραντίνα. Δες εδώ τι πρέπει να κάνεις!
Όταν ήμουν μικρή θεωρούσα πολύ τυχερό τον εαυτό μου που ζούσα σε μια χώρα και άνηκα σε μία οικογένεια που δεν μας είχε συμβεί ποτέ κάτι τραγικό, μου φαινόταν πολύ περίεργο που σε γειτονικές χώρες γινόντουσαν πόλεμοι, σεισμοί κι εμείς ήμασταν πάντα μια χαρά!
Έτσι είχα πείσει τον εαυτό μου, όταν έχασα τον μπαμπά μου σε μικρή ηλικία ότι αυτό είναι το τραγικό πράγμα που συνέβη στη ζωή μου και δε χρειάζεται να ανησυχώ ότι θα μου συμβεί κάτι χειρότερο (κάρμα).
Πριν από λίγες μέρες απλά ακυρώθηκε ένα ταξίδι στην Ιταλία που θα πήγαινα με τις φίλες μου, καμιά μας δεν είχε δώσει πολύ σημασία…ένας ιός που ήρθε από Κίνα και κολλάει τόσο εύκολα και σκοτώνει κόσμο;; Come ooon ταινία επιστημονικής φαντασίας! Ή και όχι;
Μετά από δύο εβδομάδες κλεισμένη σε ένα δυάρι κάπου στην Αθήνα κι αφού έχω να δω άνθρωπο δικό μου πάνω από 10 μέρες, σκέφτηκα πολύ, πολύ, πολύ…για την ακρίβεια είμαι ο άνθρωπος που δε μαζευόταν ποτέ σπίτι του γιατί δεν ήθελε να μείνει μόνος του με αυτές του τις σκέψεις.
Μετά την πρώτη βδομάδα κλεισμένη προσπαθώντας να μπλοκάρω όλες μου τις σκέψεις και όλα τα άρθρα στο internet περί κορονοϊού, κάνοντας δουλειές, γυμναστική, μαγείρεμα, skype, skype, skype, διάβασα ένα άρθρο με το τι έχει συμβεί στην Ιταλία, ανατρίχιασα και άρχισα να σκέφτομαι πάλι το ίδιο που σκεφτόμουν μικρή…
Σιγά σιγά τη δεύτερη βδομάδα σταμάτησα να μπλοκάρω τις σκέψεις μου κυρίως γιατί μου έκανε εντύπωση ότι ήταν τελείως διαφορετικές σκέψεις από τις σκέψεις των φίλων μου και των συναδέλφων μου, με τους οποίους μιλούσα κάθε μέρα στο skype.
Η σκέψη που με βασανίζει περισσότερο είναι μία φράση που ακούω συχνά στην τηλεόραση, το “Eλπίζω να βγούμε όλοι καλύτεροι άνθρωποι από αυτό”!
Αναρωτιέμαι τι σημαίνει, αναρωτιέμαι γιατί είμαι η μόνη από τους φίλους και γνωστούς μου που καταλαβαίνω ότι δεν είναι διακοπές αυτό που ζούμε, που δε με νοιάζει καθόλου για το Πάσχα και για το καλοκαίρι που θα χάσουμε, γιατί όλο αυτό είναι μεγαλύτερο από όλους εμάς, είναι κάτι που δεν είναι σε ανθρώπινο χέρι η απόφαση για την εξέλιξη του και αυτό με τρομάζει πάρα πολύ.
Αναρωτιέμαι γιατί είμαι η μόνη από τους φίλους και γνωστούς μου που έψαξε πώς μπορεί να γίνει εθελόντρια και να βοηθήσει όπως μπορεί την κατάσταση, που μαγείρεψε για τους άστεγους γιατί ένιωθε ντροπή, που είχε την άνεση να δουλεύει από το σπίτι και να μαγειρεύει να τρώει ότι θέλει, που δε σήκωσε όλο το super market και δεν τρώει σα βόδι όλη μέρα γιατί της έχει κοπεί η όρεξη.
Αναρωτιέμαι γιατί μόνο σε μένα φάνηκε ευχάριστα περίεργο που τα κανάλια της Βενετίας ξαναγέμισαν με ψάρια και μειώθηκε το ποσοστό ρύπανσης στην Ιταλία!! Σίγουρα καθένας έχει το δικό του τρόπο να αντιμετωπίζει καταστάσεις, τους περισσότερους τους βοηθάει να σκέφτονται τι θα κάνουν όταν βγουν από το σπίτι, εμένα αυτή η σκέψη με τρομάζει περισσότερο απ’ όλες, γιατί δε ξέρω πως θα είναι ο κόσμος όταν βγω από το σπίτι…
Φοβάμαι ότι δε θα γίνουμε όλοι καλύτεροι άνθρωποι, οι ίδιοι μου οι φίλοι, που τους επέλεξα να κάνω παρέα μαζί τους, σκέφτονται μόνο το Πάσχα που χάνουν και δεν τους ενδιαφέρει ούτε αν υπάρχει κάποιος στην πολυκατοικία τους που δε μπορεί να πάει super market ή αν έχει φαΐ να φάει σήμερα που δε δουλεύει.
Ήθελα απλά να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις με κάποιον που ίσως καταλάβει! Τι να πω;Ελπίζω όλοι να βγούμε καλύτεροι άνθρωποι από αυτό παιδιά.