Ένα κείμενο, μια ακόμα στάση, στην διαδρομή της ανακάλυψης ανθρώπων που εικάζονται. Αυτή τη φορά η Μαίρη συνάντησε το μουσικό γκρουπ “Hashiya”.
Καθένας έχει κάτι σαν ένα νοερό υπνοδωμάτιο, όπου η είσοδος σε αυτό του επιτρέπει να κλειδώνει έξω την καθημερινότητα και να παίρνει μαζί του μόνο όσα έχει ανάγκη, τα δικά του… απαραίτητα.
Είναι εκεί όπου κάτι ανατρεπτικό μπορεί να συμβεί,
εκεί όπου οι εικόνες μπερδεύονται με τις σκέψεις,
οι συνειρμοί δραπετεύουν από τη σοφίτα του θολού Ασυνειδήτου…
Είναι εκεί όπου κάτι παράξενα όμορφο αναδύεται.
Ως ένα τέτοιο ιδιόρρυθμο δωμάτιο θα μπορούσε να λειτουργήσει το μουσικό σύμπαν του συγκροτήματος “Hashiya”.
To δικό τους Bing Bang συνέβη περίπου πριν από 5 χρόνια στο Ρέθυμνο, όταν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων έφεραν τον Πέτρο (κιθάρα), τον Άρη (μπάσο) και τον Κώστα (ντραμς) στο Τμήμα Μηχανικών Μουσικής και Τεχνολογίας.
Με τους τρεις να μοιράζονται την επιθυμία για τη δημιουργία μιας μπάντας και με αφορμή κάποια jam nights η «έκρηξη» δεν άργησε να συμβεί. Αποτέλεσμα αυτής, μια μπάντα με ορχηστρικά κομμάτια, με λίγο από stoner, κάτι από progressive και κάτι περισσότερο από ψυχεδέλεια.
«Φυσικά και έχουμε σκεφτεί να προσθέσουμε στίχους. Βασικά οι πρώτες προσπάθειες να γράψουμε κομμάτι ήταν με στίχους και τραγουδούσαμε εμείς. Απέτυχε κάπως και είδαμε ότι μας φρενάρει από το να δώσουμε ενέργεια στο μουσικό όργανο.
Σκεφτήκαμε να πειραματιστούμε και πρόσφατα με αυτό, αλλά καταλάβαμε εν τέλει ότι έβγαινε κάτι άλλο, κάτι μη Hashiya, οπότε το σταματήσαμε»
(Άρης)
Μπορεί η αρχική τους γνωριμία με τη σκηνή του Ρεθύμνου να έγινε με το όνομα Μ.Ο.Ν.Κ, η συνέχεια όμως χαρακτηρίζεται από το όνομα «Hashiya» (=περιθώριο) – τίτλος ενός κομματιού που είχαν γράψει- ένα όνομα με άρωμα Ανατολής, καθώς όπως μου είπαν υπάρχει ομώνυμη πόλη στην Ασία, όπου ευδοκιμεί και ο καρπός του λωτού.
«Δεδομένης της απουσίας στίχων, το πώς θα δώσεις όνομα σε ένα τραγούδι είναι μια περίεργη διαδικασία. Οπότε συνήθως προκύπτει ανάλογα με τους συνειρμούς που μας προκαλεί το τραγούδι και τις εικόνες που μας έρχονται στο μυαλό»
(Πέτρος)
Παραπέμποντας με λοιπόν στη Χώρα των Λωτοφάγων, είναι φανερό ότι το μπάσο, τα ντραμς και η κιθάρα τους έχουν ένα σκοπό ή μάλλον δυο:
Αφενός να σε παρασύρουν σε ένα ταξίδι δίχως επιστροφή στη μουσική τους πατρίδα και αφετέρου να αφήνουν τους ίδιους να κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν, για όσο το θέλουν και με τον τρόπο που το θέλουν.
Η καθημερινή τους προσπάθεια να αναπτύξουν τις νέες ιδέες τους, αλλά και να εξελίξουν τις ήδη υπάρχουσες οδήγησε στην έκδοση του πρώτου τους δίσκου, που φέρει το όνομα “.disfigurement”. Κάπως έτσι, τόσο απλά, ο Κώστας, ο Άρης και ο Πέτρος σε συνεργασία με τον Βαγγέλη Δασκαλάκη («Obscura Lab») παραδίδουν στους ακροατές τους 43 και κάτι λεπτά ενός απόλυτου οπτικο-ακουστικού “τριπαρίσματος”.
«To πρώτο μας μουσικό άλμπουμ αναφέρεται στην εσωτερική πάλη που βιώνει ο καθένας μας προσπαθώντας να εκφράσει τα συναισθήματα του και να προσαρμοστεί κοινωνικά, χωρίς να αλλάξει τον εαυτό του»
Πράγματι κάθε κομμάτι του δίσκου αποτελεί αφορμή για καταβύθιση σε μια διαφορετική συναισθηματική κατάσταση, παρ’όλο που σχεδόν όλα δημιουργήθηκαν την ίδια περίπου χρονική περίοδο.
Μέσα στη μουσική των Hashiya άλλωστε έχουν βρει καταφύγιο πολλές από τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις ανησυχίες, τα άγχη, κοκ των δημιουργών τους. Η μουσική τους είναι κατά κάποιο τρόπο συνυφασμένη και με τη δική τους… εξελικτική πορεία. Οι τρεις τους μεγάλωσαν μέσα στη μπάντα, μαζί με τη μπάντα.
Ως εκ τούτου με κάποιο τρόπο το εσωτερικό του καθενός μεταφράζεται σε νότες και χρώματα στην πρόβα, έχοντας να αποδώσει με ήχους όσα τους συμβαίνουν. Όπως λοιπόν μου σημείωσαν «Οτιδήποτε συμβεί τη στιγμή της πρόβας, κάπου θα οδηγήσει».
Αυτή η ελευθερία έκφρασης, χωρίς το άγχος της παρουσίασης κάποιου playlist σε κάποιο live, φαίνεται να είναι και ο λόγος που ο Κώστας προτιμάει το studio, καθώς«εκεί δουλεύεις μόνος σου ή με τα άτομα που έχεις καλέσει να ακούσουν την πρόβα. Είναι πιο αληθινό, πιο εύκολο να εκφραστείς, ενώ παράλληλα βρίσκεσαι σε φουλ δημιουργικό mood, σε αντίθεση με το live που πας να παρουσιάσεις κάτι που έχεις προβάρει πολύ, διαδικασία που έχει πολύ άγχος».
«Στο studio χτίζεις κάτι, φτιάχνεις κάτι ή προσπαθείς να παίξεις καλύτερα κάτι που ήδη υπάρχει. Το live είναι κάτι άλλο ∙ μπορεί και στα δύο να πλημμυρίζεις από συναισθήματα, αλλά το live ξεφεύγει από το τρίγωνο της μπάντας.»
(Άρης)
Πριν κλείσουμε και σας αφήσω να αποπειραθείτε να δαγκώσετε τον λωτό των Hashiya, έχω ακόμα να σας πω:
…ότι οι “Hashiya” είναι ακόμα μια μπάντα που προχωράει μόνη της, χωρίς κάποιο παραγωγό, μάναντζερ, κοκ στηρίζοντας τους αυτοδιαχειριζόμενους (DIY) συναυλιακούς χώρους.
«Όσον αφορά το πώς βγάζεις κάτι προς τα έξω όλο και περισσότερες μπάντες προχωρούν μόνες τους, χωρίς κάποιο παραγωγό, κάποιον μάνατζερ, κάποια δισκογραφική εταιρία. Για εμένα αυτό είναι η φυσική ροή των πραγμάτων.
Πλέον τα μέσα προώθησης της μουσικής είναι το Spotify, το Youtube, το Bandcamp, κοκ. Από εκεί και πέρα είναι επιλογή σου το που θα διαθέσεις τη δουλειά σου και που όχι, αν ο ακροατής θα πληρώνει ή όχι, κ.α. Ακόμα και στο κομμάτι του πως γράφεις μουσική τώρα υπάρχει μια πιο συλλογική δράση της μπάντας».
(Κώστας)
…ότι από τα live τους αρέσει να κρατάνε τις συνεργασίες και κάποιες φορές τα… λάθη, ενώ πιστεύουν ότι το να κάνεις τέχνη δημιουργεί μια σχέση αμφίδρομη μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη. Μάλιστα η διαντίδραση που διακρίνει την τέχνη μπορεί να πλησιάσει την περιπλοκότητα μιας ερωτικής σχέσης,
…ότι είναι τόσο έκδηλη, βαθειά και συνειδητοποιημένη η μουσική τους χημεία, όπου δε θα μπορούσε να υπάρξουν «Hashiya», χωρίς έναν από τους τρεις,
…ότι οι δικοί τους αγαπημένοι είναι oι “Pink Floyd”, “Tool”, “Russian Circles” και “My Sleeping Κarma”
…ότι ο επόμενος σταθμός μετά το Ρέθυμνο δεν είναι ακόμα γνωστός, αλλά θα είναι σίγουρα μια πόλη, μάλλον λίγο μεγαλύτερη από το Ρέθυμνο, ελληνική ή και όχι, όπου θα μπορούν να πάνε ένα βήμα παραπέρα τη μουσική τους, συνεχίζοντας να κάνουν αυτό που γουστάρουν.
Ευχαριστούμε πολύ των χώρο Αντικλείδι για τη φιλοξενία και την Αναστασία Δεμερτζίδου για τις φωτογραφίες από τη συνάντηση μας.