Αθήνα. Η πόλη των αντιθέσεων. Η πόλη που μπορείς να ερωτευτείς από την πρώτη κιόλας στιγμή ή να μισήσεις με την πρώτη αφορμή. Ένας τόπος που ανανεώνεται και ταυτόχρονα καταρρέει καθημερινά.
Η πόλη με πολλούς, διαφορετικούς, ξεχωριστούς κατοίκους. Η πόλη που αξίζει να ανακαλύψεις με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι και την παρέα σου να φωνάζει «πάμε επιτέλους για καφέ».
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η πόλη σε οδηγεί μόνη της σε αυτή την περιγραφή, είτε την έχεις ανακαλύψει με μία κάμερα στο χέρι είτε όχι.
Μπορείς να νιώθεις πλήρως ικανοποιημένος με αυτήν και 100% ευτυχισμένος μέσα σε ένα λεπτό. Με κάθε στενό τη Πλάκας, κάθε δρομάκι γεμάτο με πλανόδιους κιθαρίστες που γεμίζουν την ατμόσφαιρα με όμορφες μελωδίες. Με ένα street art γκράφιτι. Με κάθε στάση του μετρό που φτάνεις όλο και πιο κοντά στον προορισμό σου και νιώθεις μια ανακούφιση. Με την κορυφή του Λυκαβηττού που απολαμβάνεις από ψηλά την ομορφιά της. Με την ποικιλομορφία της.
Από την άλλη, μπορείς απίστευτα γρήγορα να νιώσεις ότι πνίγεσαι. Με το μετρό, τον άπειρο κόσμο, τα ηλεκτρονικά εισιτήρια που πρεσβεύουν τον εκσυγχρονισμό αλλά είναι ακόμη μία αφορμή για έναν ανεξήγητο σάλο. Με τα γκράφιτι που περισσότερο με καταπάτηση προσωπικής περιουσίας μοιάζουν. Με την τεράστια αναμονή σε κάθε τουριστικό σημείο που επισκέπτεσαι.
Και ύστερα, είναι και το άλλο.
Γυναίκες, άνδρες, παιδιά που σχηματίζουν ουρές έξω από τα καταστήματα, τη στιγμή που ακριβώς δίπλα τους, κάποιος είναι σε αρκετά δύσκολη θέση. Κάποιος που ζητάει ήσυχα να μετατρέψουν έστω για λίγο, τη λαχτάρα τους για καταναλωτισμό σε όρεξη για βοήθεια.
Καινούριες, νεοκλασικές, μοντέρνες πολυκατοικίες. Και ένα τετράγωνο παρακάτω, σπίτια που θυμίζουν φαβέλες.
Είναι απλώς η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι τα κοινωνικά στρώματα είναι τόσο προφανή. Η αξιοκρατία τόσο καθαρή μπροστά στα μάτια σου. Και εσύ στέκεσαι εκεί ψάχνοντας ένα ωραίο σημείο για να φωτογραφήσεις την Ακρόπολη.
Είναι η πόλη των αντιθέσεων, όπως και κάθε μεγάλη πόλη. Απλώς το νιώθεις στον αέρα της. Μιας και εσύ, μαζί της, αλλάζεις σε κάθε περίσταση. Είσαι χαρούμενος με την άφιξη του τρένου για να παραλάβεις τον αγαπημένο σου από το σταθμό και ταυτόχρονα αγανακτείς γιατί μόλις είδες να κλέβουν την τσάντα κάποιου.
Ακόμα και για το αν την ερωτεύεσαι από την πρώτη στιγμή, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Δεν ξέρω αν μπορεί να αγαπήσει μία πόλη που σου προσφέρει λουλούδια που κρύβουν αγκάθια.
Αλλά έτσι δεν είναι και τα τριαντάφυλλα;
Πολλές φορές δε θέλεις να είσαι μέρος όλων αυτών που συμβαίνουν. Και το δείχνεις με κάποιο τρόπο. Με ένα post, με μία πορεία στο κέντρο, με μία ομιλία, έστω με μία σκέψη. Αλλά ίσως να μην είναι αρκετά όλα αυτά. Ίσως το «έμπρακτα» να είναι μία έννοια που αγνοούμε, υποτιμούμε και τελικά, αφήνουμε στην άκρη. Αλλά ίσως τελικά σε αυτό να υστερούμε. Στο ότι δεν επαναστατούμε αρκετά.
Για εκείνον που σου ζητά λίγη βοήθεια, ας πούμε.
Για εκείνον που ξέρεις ότι δεν έχει δουλειά και δεν του την προσφέρεις λόγω οποιαδήποτε διάκρισης.
Δείξε λίγη κατανόηση σε κάθε κάτοικο αυτής της αντιθετικής πόλης. Γίνε μέρος μίας πόλης που είναι πραγματικά πρωτεύουσα της χώρας σου. Μπορεί να μην φανεί άμεσα το αποτέλεσμα. Μπορεί και ποτέ. Αλλά τουλάχιστον θα ξέρεις ότι κάποτε, κάπου έβαλες το λιθαράκι σου για μία καλύτερη πόλη. Όποια και αν είναι αυτή.
Ίσως είναι πολύ ουτοπικά όλα αυτά. Και φυσικά, ένας δεν μπορεί να μετρήσει εναντίον πολλών. Αν όμως καθένας που μπαίνει στο χορό, φέρει κι άλλους μαζί του, τότε σίγουρα όλοι θα χορέψουν. Και όλοι θα ακολουθήσουν. Σε μία κοινωνία που οι «άριστοι» αντικαθιστώνται καθημερινά από τους «αρεστούς», κάνε την εξαίρεση.
Δες εδώ: Από που πήραν το όνομά τους γνωστές περιοχές της Αθήνας