Εάν αναρωτιέσαι ποια είναι τα καλύτερα ελληνικά albums του 2018, εδώ σε έχουμε!
Το τέλος του χρόνου σημαίνει μόνο ένα πράγμα για τους μουσικόφιλους σαν και του λόγου μου: Ανασκόπηση time! Τι ακούσαμε, τι μας άρεσε, τι εντυπωσίασε, τι απογοήτευσε και όλα αυτά τα όμορφα πραγματάκια που μας κάνουν να συμφωνούμε και να τσακωνόμαστε σε φόρουμ, σχόλια αλλά και πρόσωπο με πρόσωπο.
Τέλος πάντων, ήρθε η ώρα για το Frapress.gr να τσεκάρει τις ελληνικές κυκλοφορίες της χρονιάς και να δει τι του κίνησε το ενδιαφέρον. Και επειδή οι λίστες δε μπορούν να είναι αντικειμενικές, η παρουσίαση θα ακολουθήσει χρονολογική σειρά. Ας πάρουμε λοιπόν τα ακουστικά μας και ας πατήσουμε το play στα καλύτερα ελληνικά albums του 2018!
1. Vodka Juniors – Warrior Anthems (17/01 Self Release)
Μετά το μεγάλο δισκογραφικό τους διάλειμμα, το μύθο που χτίστηκε γύρω από το όνομά τους και την ηχηρή τους επιστροφή με το τριπλό (!) Clubriot, οι “βότκες” επέστρεψαν στις αρχές της χρονιάς με το Warrior Anthems. Ένα album που σίγουρα ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα, αφού η διάθεση για πειραματισμούς είναι εμφανής.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως παρεκκλίνει από τον γνωστό punk ήχο του συγκροτήματος, ούτε πως υστερεί των προηγούμενον κυκλοφοριών τους. Με τους κλασσικούς στίχους-δυναμίτες, οι VJ προσφέρουν άλλη μία δουλειά με τραγούδια που σύντομα θα γίνουν ύμνοι από τα ασυμβίβαστα παιδιά. Music for the people, by the people.
2. ΜΕΝΤΑ – Polyend (09/02 Self Released/Inner Ear)
Αναλογικά synths, vintage αισθητική, ονειρικές μελωδίες και χορευτική διάθεση. Αυτά είναι τα πολύ γερά θεμέλια που στηρίζουν το εξαιρετικό album των Menta. Μέσα από τα σκοτεινά synths του Polyend, ξεπετάγονται άγριες και πολύχρωμες γκρούβες, δίνοντας στον δίσκο ένα μοναδικό και ξεχωριστό ηχόχρωμα, πράγμα που τον κάνει να ξεχωρίζει από την ατελείωτη μουσική που υπάρχει κάτω από τους τίτλους synthwave και retrowave.
Ο ήχος των Menta είναι φρέσκος και δροσερός. Όνομα και πράγμα δηλαδή.
3. TFATFY – Well Excuse Me (02/03 Self Released)
Ελληνικό 4μελές super group με μουσικούς που έχουν περάσει από Imam Baildi, Planet of Zeus, Modrec και έχουν συνεργαστεί με Δήμητρα Γαλάνη, Μόνικα, Λένα Πλάτωνος κ.ά. παρουσιάζει ένα fusion/funky jazz project.
Αλήθεια, τι θα μπορούσε να πάει στραβά; Απολύτως τίποτα. Απαλλαγμένο από τεχνικές υπερβολές, συνεκτικό, σοβαρό, χωρίς να χάνει τον αέρα του αυτοσχεδιασμού και με αρκετές δόσεις χιούμορ (υπάρχει κομμάτι που ονομάζεται, Thouvou δηλαδή για όνομα) το Well, Excuse Me κοιτάει τσαχπίνικα τον ακροατή ενώ το δωμάτιο γύρω του γκρεμίζεται. Πιάσε με, άκου με και κάν τη, στυλ.
4. Sworr. – Sworr. (20/03 FWF Records)
Οι Sworr. είναι χωρίς αμφιβολία η most-talked-about μπάντα του 2018 και όχι άδικα. Άλλωστε το ομότιτλο και παρθενικό album που κυκλοφόρησαν το Μάρτη ξεχειλίζει από προσωπικότητα και χαρακτήρα.
Οι πρωτότυπες και ταξιδιάρικες συνθέσεις του δίσκου ακούγονται σαν τα χαμένα παιδιά του Jaime XX και του Flying Lotus, ενώ η στιχουργική του δίσκου χτυπάει δυνατά με την απλότητα της, προκαλώντας συναισθηματικές αναταραχές στον απροετοίμαστο ακροατή.
Οι Sworr. βρίσκονται μόνο στην αρχή και έχουμε πολλά ακόμα να ακούσουμε από αυτόυς!
5. Moderator – Sinner’s Syndrome (15/04 Melting Records)
Στα 44 λεπτά του Sinner’s Syndrome, ο Moderator καταφέρνει να συνθέσει ένα μουσικό storytelling με μία μοναδική film-noir αισθητική.
Θερμόtrip hop που καίει σιγανά στο τζάκι μια ψυχρή ημέρα, ενώ οι γκρουβάτες σπίθες που ξεπετάγονται πότε πότε, τραβάνε έντονα την προσοχή. Όμορφο, συναισθηματικό και με μία έμφυτη σπιρτάδα, το Sinner’s Syndrome έγινε σχεδόν αμέσως sold out, ενώ κομμάτια όπως το “My Witch” και “The Scene of the Crime” μέτρησαν αρκετή ώρα ραδιοφωνικού airplay.
Η special έκδοση του δίσκου βρίσκεται επί του πιεστηρίου οπότε εάν είσαι λάτρης του βινυλίου ρίξε μια ματιά στη σελίδα της Melting Records!
6. The Last Drive – The Last Drive (20/04 Labyrinth of Thoughts)
Με τη συνολική παραγωγή του ομότιτλου album τους να έχει μια “back to the roots” λογική, προσαρμοσμένη όμως στον ήχο του 2018, οι The Last Drive κάνουν μία θεαματική δισκογραφική επιστροφή, μετά από 9 χρόνια απουσίας.
Σημείο αναφοράς του δίσκου, πέραν της φοβερής παραγωγής του, είναι η έντονη κοινωνικοπολιτική χροιά των στίχων του. Το “Red Album” είναι ένα βαρύ ροκ άκουσμα με πανέμορφα ψυχεδελικά ξεσπάσματα και έμφυτο δυναμισμό.
7. Στέρεο Νόβα – Ουρανός (04/05 Inner Ear)
Η επανένωση και η δισκογραφική επιστροφή των Στέρο Νόβα σχολιάστηκε έντονα στους εγχώριους μουσικούς κύκλους. Μέσα από πολλά σχόλια και συζητήσεις, μία ερώτηση φαινότανε να αιωρείται πάνω απ’ όλες: “Τι θα κάνουν οι Στέρεο Νόβα 20 χρόνια μετά;”. Εν τέλει κάναν αυτό που έκαναν πάντα.
Έφτιαξαν το soundtrack της Αθήνας του 2018 με το δικό τους ξεχωριστό, “στερεονοβίτικο” τρόπο. Με λιγότερα λόγια από παλιά, και μουσικές που παγιδεύουν όλες τις εικόνες της πρωτεύουσας.
Την ψυχράδα της, τη φλόγα της, την ασχήμια της, την ομορφιά της, την ηρεμία της και τα ξεσπάσματα της. Όλα αυτά κάτω από τον, γεμάτο αιθαλομίχλη, Ουρανό της.
8. Stiko – Grey dayz (07/05 Self Released)
Για άλλη μια φορά, ο Stiko προσφέρει μία δουλειά με χαρακτηριστική θεματική. Το Grey Dayz είναι ένας συμπυκνωμένος ηχητικός χειμώνας έτοιμος να διαλυθεί μέσα στο ζεστό σου ρόφημα και να πλημμυρίσει τον αέρα με το βαρύ του άρωμα. Σταγόνες βροχής να κυλάνε στο τζάμι, το παγωμένο χνότο που σχηματίζεται στον αέρα, πουλιά που πετάνε προς το νότο, γυμνά κλαδιά δέντρων που στολίζουν άχαρα τα πεζοδρόμια είναι μερικές μόνο από τις εικόνες που φέρνει στο μυαλό η ακρόαση του album.
Οι downtempo ρυθμοί που εξερευνεί ο Stiko σε αυτή τη δουλειά είναι ηχητικά περίπλοκοι κι ας μην είναι οπτικά πολύχρωμοι. Must listen!
9. ΛΕΞ – 2ΧΧΧ (15/05 Self Released)
Ένα, δύο και τρία Χ λένε απλά και λιτά το αυτονόητο: τα κομμάτια του ΛΕΞ δε χρειάζονται ημερομηνίες. Θα μείνουν επίκαιρα για μια χιλιετία. Πώς να διαφωνήσει κάποιος με τη παραπάνω παραδοχή, όταν η ωμή αλήθεια της καθημερινότητας κοιτάει κατάματα μέσα από τις γραμμές του Θεσσαλονικιού ράπερ.
Γλαφυρές εικόνες, αργκό, μάταιες ονειροπολήσεις, απόγνωση, αλητείες, καταχρήσεις, απαράβατοι ηθικοί κώδικες και τρέλα. Το 2ΧΧΧ στάζει πάνω σου, σαν νερό από κλιματιστικό, βρώμικο και ενοχλητικό. Δηλαδή σαν αγνό rap.
10. Kill Emil – Ghost diary (27/05 POSTPARTUM)
O Kill Emil βρίσκεται σε ένα σημείο της καριέρας του που δε χρειάζεται συστάσεις. Τα beats του φέρουν το χαρακτηριστικό ήχο-σφραγίδα γνησιότητας και έχουν απλωθεί πολύ μακριά από τα εγχώρια σύνορα πλέον.
Το Ghost Diary βρίσκει τον Έλληνα beatmaker να βαδίζει σε γνωστά μονοπάτια, που όμως οδηγούν σε νέους δρόμους. Μία πληθώρα ασιατικών samples δίνει στο album ένα χαρακτηριστικό ηχόχρωμα, χωρίς όμως να αποπροσανατολίζει από το κυρίως ζητούμενο: τα εξαιρετικά beats!
Μην φύγεις, ακολουθούν άλλα 10 albums στην επόμενη σελίδα!
11. RSN – Strange Eyes (01/06 Agogo Records)
Ανάμεσα στα αναλογικά synths, το trip hop υπόβαθρο και τις “ηλεκτρικές” επιρροές του Strange Eyes, αναγνωρίζει κανείς τόσο την τεράστια εξέλιξη του RSN όσο και τη προσοχή του στη λεπτομέρεια.
Στα δεκατρία κομμάτια του δίσκου δε βρίσκεις ούτε ένα filler track, ενώ η ροή του δίσκου είναι στρωτή και ομαλή. Εύκολο άκουσμα, χωρίς να είναι εύκολη μουσική, το Strange Eyes έχει τη γλύκα και τη φρεσκάδα μίας καλοκαιρινής μπόρας. Σκοτεινές γκρούβες, εξαιρετικά vocal performances από Kid Moxie, Thaliah, Kathrin deBoer και Polina Leshnevskaia και raps από τον MC Yinka συμπληρώνουν το πακέτο του καλύτερου δίσκου του RSN μέχρι στιγμής!
12. Τρίτος Οφθαλμός – Φάμπρικα (29/06 Self Released)
Μια solo δουλειά του Άσαρκου ήταν η κρυφή επιθυμία πολλών ακροατών, ακόμα κι αν αυτοί δεν ήταν οπαδοί των Βήτα Πεις. Δεκαέξι χρόνια μετά το Αθάνατο, ο Άσαρκος συνεργάζεται με τον παραγωγό AV47 και οι δυο τους, ως “Τρίτος Οφθαλμός”, κυκλοφορούν τη Φάμπρικα.
Είκοσι τρία κομμάτια (ασφαλώς και είναι τόσα) που επιβεβαιώνουν, επιτέλους, αυτό που ξέραμε όλοι: Ο Λόγος 90 Μοίρες είναι ο καλύτερος MC αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.
Περίτεχνο, αψεγάδιαστο και τέλεια εκτελεσμένο ραπ, με διπλά νοήματα, εντυπωσιακές αλλαγές στα flow, που καταφέρνει να ακούγεται ενδιαφέρον και ουσιαστικό, ξεφεύγοντας από τη παγίδα της στεγνής επίδειξης τεχνικής. Δίσκος για μελέτη, σκέψη και θαυμασμό.
13. Mcurtis – Yomi (28/09 Kraak Records)
Η πρώτη full length δουλειά του mCurtis, πατάει πάνω σε ένα μεγάλο εύρος μουσικών επιρροών και ιδεών, για να καταλήξει σε υπέροχες ηλεκτρονικές γκρούβες και downtempo ρυθμούς. Η σκοτεινή θεματολογία του δίσκου σε συνδυασμό με τις πολλές διαφορετικές μουσικές στροφές που παίρνει το Yomi, συνθέτουν το soundtrack μίας εξερεύνησης προς την μουσική που σου αρέσει αλλά δεν έχεις ακούσει ακόμη.
Σίγουρα το πιο υποτιμημένο album της λίστας, άκουσε το αν θέλεις το trip-hop σου λίγο πιο περίεργο απ’ το συνηθισμένο!
14. Iratus – Voyager 3 (01/10 Self Released/DYNASTY)
Με το που πατάς το play στο πρώτο κομμάτι του Voyager 3, ξεκινάς ένα ταξίδι και 13 κομμάτια μετά βρίσκεσαι στην άκρη του Milky Way. Τελικά ο τίτλος “Lift-Οff” δεν είναι τυχαίος. Με όπλο τις σκοτεινές μπασογραμμές και τα εξωγήινα synths του Tom Dzik, o Iratus δανείζεται τη μάσκα του Darth Vader και μεταμορφώνεται σε rap/supervillain του διαστήματος.
Υπερβολικά έξυπνες ρίμες ακολουθούμενες από υπερβολικά ανώριμα μπινελίκια. Σνομπισμός και υπεροχή ακολουθούμενη από μανιοκατάθλιψη και εσωτερίκευση. Ο Iratus δεν άλλαξε καθόλου από τις Φούσκες. Απλά είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του.
15. Nalyssa Green – Μπλουμ (01/10 Inner Ear)
Με την πρώτη της ολοκληρωμένη ελληνόφωνη δουλειά η Nalyssa Green καταφέρνει να δώσει ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Το Μπλουμ είναι μία εκπληκτική επίδειξη τόσο στιχουργικής δεινότητας (με εμφανή υπερβατικά, σουρεαλιστικά, αφαιρετικά και προσωπικά στοιχεία) όσο και ερμηνείας.
Ωστόσο, το πιο δυνατό σημείο του δίσκου είναι ο καθαρά θηλυκός του χαρακτήρας, ο οποίος περνάει αβίαστα και ολοκληρωτικά στον ακροατή, συνεπαίρνοντάς τον στη πορεία. Πρόκειται για ένα δίσκο περήφανο, με πολλές προσωπικές πτυχές, που σίγουρα θα αλλάξει το γνώμη πολύ κόσμου για την Nalyssa Green.
16. Tsaki – Year One (18/10 Self Released)
Η δοκιμασμένη συνταγή τις επιτυχίας των Joker Two-Face βρίσκει εφαρμογή και στη πρώτη solo δουλειά του Tsaki. Ψυχροί και επιθετικοί στίχοι, αστικά σκηνικά, καφρίλα, αναφορές σε comic και video games και beats που παίρνουνε κεφάλια. Αν χάνεις το νόημα στους στίχους καλό θα ήταν να δώσεις προσοχή καθώς μπορεί να αποδειχτούν πολύ πιο γραφικοί απ’ όσο πιστεύεις με το πρώτο άκουσμα. Ο ορισμός του σωστού newschool rap. Μακάρι και solo Mo.
17. DJ Moya- Π305 (11/01 Mind the Wax)
Ο προσανατολισμός του Π305 προς το turntablism είναι και αυτός που τον κάνει να ξεχωρίζει ανάμεσα σε άλλα beat tapes. Σκοτεινό trip-hop με έντονο 90s άρωμα και αισθητική, μαεστρικοί στροφερδισμοί (για να ακολουθήσουμε τη διάλεκτο του Loyal-T) και funky πινελιές. Μια ξεχωριστή δουλειά για τα ελληνικά δισκογραφικά χωράφια, που καλό θα ήταν να ενέπνεε και άλλους Djs να προχωρήσουν σε τέτοιες δουλειές.
18. El Jazzy Chavo – Αναλώσιμη Τέχνη (27/11 Self Released/Funkypseli Cave Records)
Η πιο “underground” δουλειά του 2018. Καθαρό boom bap, με σκονισμένα drums, παιχνιδιάρικα jazz samples και τη χαρακτηριστική lo-fi ηχητική στάμπα να υπενθυμίζει το DIY της φάσης. Το rap είναι βαρύ, βρώμικο και απόλυτα ταιριαστό με τις παραγωγές, οι οποίες είναι το highlight του δίσκου. Εάν γουστάρεις τη Νέα Υόρκη των 90s και αυτοπροσδιορίζεσαι ως hiphophead, μη ψάξεις αλλού. Η Αναλώσιμη Τέχνη είναι η oldschool-ια που χρειάζεσαι.
19. Cayetano – Melanie (03/12 Self Released)
Η αναζήτηση της αγάπης έως τα πέρατα του κόσμου. Αυτή είναι η ιστορία που εξιστορεί ο Cayetano μέσα στο τελευταίο του album, Melanie. Αν αναλογιστεί κανείς πως ο δίσκος ηχογραφήθηκε σε διάφορα στούντιο ανά την υφήλιο και εάν αφουγκραστεί, εν συνέχεια, την μουσική ποικιλομορφία του δίσκου ίσως καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο δημιουργός ταυτίζεται με το υποθετικό ταξίδι της Melanie.
Από τα vintage synths του Making the Distance, στα μελαγχολικά riffs του Looking for Love και από τη παριζιάνικη ατμόσφαιρα του Je Suis Parée στις funky νότες του My Job is Done, η Melanie κάνει το γύρω του κόσμου σε περίπου 45 λεπτά. Η αγάπη βρίσκεται στο ενδιάμεσο.
20. Βέβηλος – Το βιβλίο των τεσσάρων στοιχείων (05/12 Self Released)
Στις σελίδες του Βιβλίου των Τεσσάρων Στοιχειών δε θα βρεις γυαλιστερές παραγωγές και αριστοτεχνικό rap. Η καινούρια δουλειά του Βέβηλου είναι η απόλυτη ενσάρκωση της φράσης “ποίηση του δρόμου”.
Ραπ άμεσο, πολιτικά ξεκάθαρο, επιθετικό, οργισμένο, ώριμο, συναισθηματικό και πάνω απ όλα αληθινό. Άλλωστε ο Βέβηλος δεν έχει ανάγκη να αποδείξει ποιος είναι. Θέλει απλά να τον νιώσεις, όπως νιώθει και ο ίδιος αυτά που γράφει. Θέλει να σου ξυπνήσει συναισθήματα και σκέψεις που έκρυβες βαθιά μέσα σου. Άκουσε τον με προσοχή. Ή μάλλον, διάβασε τον.
