Ξεκαθαρίζοντας κάποια πράγματα…
Το Καράκας (Caracas) σύμφωνα με το Wikipedia είναι η πρωτεύουσα της Βενεζουέλας. Η επίσημη ονομασία της πόλης είναι Santiago de León de Caracas. Πρόκειται για το κυβερνητικό, οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο της χώρας.
Ο Καράκας είναι ένα καφενείο στο λιμανάκι του Καρκιναγρίου Ικαρίας. Πήρε το όνομα του από το παρατσούκλι του ιδιοκτήτη του καφενείο.
H ιστορία, εν τάχει, πίσω από το παρατσούκλι…
Ο Καράκας είχε μπαρκάρει, το 1969, με ένα φορτηγό πλοίο, με κατεύθυνση την Αμερική. Μόλις έπιασαν λιμάνι στην Βενεζουέλα, ο Καράκας γνωρίζει μια μελαχρινούλα και για τα μάτια της και μόνο αποφασίζει να μείνει συντροφιά της. Μαγεμένος από το κορίτσι και τον τόπο μένει τελικά για 2 συναπτά έτη. Φυσικό και επόμενο, κατά την επιστροφή του στο νησί, να του βγει και να του κολλήσει το προσωνύμιο “Καράκας”.
Αφήνοντας πίσω, λοιπόν, την Αθήνα πήρα τον, όχι και τόσο, μεγάλο δρόμο για το Καράκας!
Δ
Το σχέδιο ήταν να κατηφορίσω προς Καρκινάγριον για να διαμονή εκεί, με την όλη την ηρεμία που προσφέρει το μέρος, και έχοντας αμάξι να κανονίζουμε και να εξορμούμε προς γιαλό για djsets, παραλία και ποτάκια.
Φτάνοντας στο σπίτι του, κατάλαβα πως τίποτα δεν ήταν οργανωμένο σωστά, όπως ακριβώς αρμόζει στο ύφος του νησιού- αμάξι πουθενά.
Έτσι, λοιπόν, έμεινα κολλημένος για 10 σερί μέρες στο γραφικό και όμορφο Καρκινάγρι. Κοιμόμουν έξω, για περισσότερη δροσιά, ξυπνούσα με τον πρώτο ήλιο- κερδίζοντας την ημέρα- καφεδάκι ελληνικό στην χόβολη, με υπομονή και βουτιά σε καταγάλανα νερά σε απόσταση 30 μέτρων από το σπίτι.
Έπειτα, επιστροφή σπίτι. Λίγο Κερουάκ και μονοπάτι για Καράκας, μέσα από αγριελιές, βράχια και φραγκοσυκιές.
Η πιάτσα
Στο καφενείο του Καράκα, κολλητά με τον εξωραϊστικό σύλλογο του χωριού, σχηματίζεται η πιάτσα. Στην πιάτσα, που ξεκινάει από το νεοσύστατο καφενείο Σουρω…τύρι, μαζεύονται από νωρίς, κυρίως, οι πρεσβύτεροι της περιοχής, αλλά και οι νεότεροι (σκαστοί από δουλειές) και καφενεδιάζουν.
Το καφενεδιάζουν συμπεριλαμβάνει διάφορες δραστηριότητες από στραβοκοίταγμα και πειράγματα, σε συζητήσεις για την χθεσινή βραδιά ή μια βραδιά πριν από 80 χρόνια και τις δουλειές που κουτσο-έκανε ο καθένας.
Εκεί, αφού σε σκανάρουν καλά-καλά για καναδυό μέρες, σε βάζουν και σένα στον χορό της πιάτσας και ως ενεργό μέλος της πιάτσας (εάν και εφόσον μπεις), έχεις υποχρεώσεις, όχι βάναυσες, αλλά πρέπει να την τηρείς, αν θες να παραμείνεις μέλος.
Οι υποχρεώσεις:
Αρχικά, πρέπει να δίνεις το παρόν καθημερινά, αν όχι το πρωί τότε σίγουρα το βράδυ! Εάν πάλι δεν εμφανιστείς για μία ολόκληρη μέρα, τότε πρέπει να έχεις καλή δικαιολογία- η δικιά τους είναι συνήθως- και λόγω ηλικίας- μία κηδεία ή δουλειά στον «Άγιο» (Κήρυκο). Όπως και να χει εννοείται πως εξηγείς την απουσία σου αναλυτικότατα.
Δεύτερον, και πολύ σημαντικό είναι να μην προκαλείς φασαρίες. Από ένα σημείο και έπειτα μπορείς να μπεις και εσύ στην διαδικασία πειράγματος, ειδικά προς τις γυναίκες, αλλά πάντα με τακτ και σεξαπίλ!
Τρίτον, καλό θα ήταν να κουβαλάς μαζί σου πολύ βάρος. Δηλαδή όχι γυναίκα, παιδιά, σκυλιά. Οι παλιοί-παλιοί το έχουν για καθαρά αντρική υπόθεση, απόδραση από την σύζυγο, οικογένεια (τις μεσημβρινές ώρες κυρίως- το βράδυ είναι όλοι ευπρόσδεκτοι).
Και τελευταίο, αλλά το πιο σημαντικό είναι συμμετέχεις στα κοινά. Τα κοινά στην πιάτσα είναι είτε πολιτικές συζητήσεις, είτε κουβέντες περί ψαρεμάτων και γυναικών, γκρίνια (γενική και ειδική) και τάβλι το μεσημέρι, μπιρίμπα το βράδυ!
Όταν πέσει ο ήλιος το σκηνικό αλλάζει αρκετά. Όλοι βάζουν το καλό τους χαμόγελο και αρκούνται στο φαγοπότι και πάντα στο πείραγμα..
Διαβάζοντας όλα αυτά, ξέρω πως δεν φαντάζει μαγικό. Προσφέρει όμως κάτι πολύ δύσκολο να το καταλάβει κανείς ειδικά όσο είναι ακόμα ενεργό μέλος της πιάτσας. Προσφέρει μαθήματα ζωτικής σημασία, σαν αυτά που μας λένε οι παππούδες μας, με την ειδοποιό διαφορά ότι εκεί δεν κρύβεται τίποτα (ακόμα και οι παππούδες μας φουσκώνουν ιστορίες ή τις αλλάζουν για ακουστούν ελκυστικότερες).
Εκεί αν κρύψεις κάτι θα σε βαρύνει σε βαθμό που θα σε αρρωστήσει. Εκεί η αλήθεια έρχεται πρώτη παρά τις συμφορές που φέρνει. Τα μαθήματα της πιάτσας είναι σκληρά-ωμά, συνάμα όμως γευστικότατα και γλυκά.
Αφήνοντας, λοιπόν, πίσω την κοσμοπολίτικη ζωή της Αθήνας και ερχόμενος στο ηλιόλουστο Καράκας, δέχτηκα πολιτιστικό σοκ, καλοπροαίρετο μπούλινγκ και αφαίρεση συνηθειών-ευκολιών. Παρόλ’ αυτά με γέμισε φουλ και μου έδωσε δυνάμεις για την συνέχεια του καλοκαιριού.
Καταλήγοντας, το μόνο υγείες συμπέρασμα από αυτήν την εμπειρία, είναι ότι όλα παίζουν στην ζωή και όλα αντιμετωπίζονται αρκεί να βρίσκεις το θάρρος να αντιμετωπίσεις το πιο δύσκολο πράγμα στην ζωή, την καθημερινότητα!
Γι’ αυτό βάλτε το καλό σας χαμόγελο και αντιμετωπίστε με χιούμορ και καλή παρέα ό,τι μπορεί να φέρνει η πιάτσα (aka καθημερινότητα).