Ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στους ποδηλάτες μέσα από το κίνημα του ρομαντισμού…
Ο ρομαντισμός είναι ένα από τα σημαντικότερα πνευματικά και καλλιτεχνικά κινήματα όλων των εποχών. Εκδηλώθηκε και κυριάρχησε στα τέλη του 18ου έως τα μέσα του 19ου αιώνα. Σήμερα όμως, πόσο εύκολο είναι να τον εντοπίσεις στην σύγχρονη καθημερινότητα;
Αν σκεφτούμε μια στιγμή μέσα στον πανζουρλισμό των δρόμων, όπου η κίνηση έχει μετατραπεί σε πλήρης ακινησία- τότε ξέρεις πολύ καλά ότι το μόνο που μπορείς να αλλάξεις θέση είναι οι οφθαλμοί σου και αυτό για να παρακολουθείς όσους ξεπηδούν δεξιά και αριστερά, και δεν είναι άλλοι από τους… ποδηλάτες! Το ποδήλατο μπορεί να 
Στην πραγματικότητα όμως, ο λόγος που θέλουμε να στηρίξουμε τη γεφύρωση αυτή είναι γιατί και τα δύο
• συνδέονται με ορισμένα θέματα όπως είναι η ελευθερία, η περιπέτεια και η φύση
• εμφανίζονται σε ορισμένα σκηνικά όπως τα ηλιοβασιλέματα, η βροχή… ακόμα και το παρελθόν!
Οι περισσότεροι από αυτούς, τους ποδηλάτες, μοιάζουν πράγματι με ιδεαλιστές στα μάτια των κοινών θνητών που επιλέγουν πεισματικά να επιστρατεύουν όλους τους ίππους τους- ακόμα και για τις πιο κοντινές αποστάσεις.
Ο ρομαντισμός, κατά βάση, εμφανίζεται και αναπτύσσεται σαν αντίδραση στον ορθολογισμό και το νεοκλασικισμό, εκφράζοντας μια νέα αντίληψη για τη ζωή και για την τέχνη.
Έτσι και οι ποδηλάτες…
Είναι αυτοί που γεμίζουν τα σοκάκια ζωή, χαρίζοντας στους περαστικούς το θέαμα τον παρκαρισμένων δίκυκλων- εκεί που oι ρωγμές των τσιμέντων έχουν ισχωρίσει στη φαντασία των ανθρώπων, οι οποίοι δεν μπορούν να αντλήσουν μαγεία μεταξύ της βουκαμβίλιας και του πέτρινου τοίχου. Μεταξύ γης και ουρανού, όταν το αεροπλάνο διασχίζει μέσα από τις σκέψεις τους για το που θα ήθελαν να βρεθούν αν ήταν οι ίδιοι μέσα σε αυτό.
Είναι συνήθως αυτοί που ανηφορίζουν μέσα στους άδειους δρόμους τα βράδια σαν κάποιον σύγχρονο Δον Κιχώτη και ακούν τους θορύβους της νύχτας σαν να είναι κάπου αλλού, μακριά από τις στεγνές πατρίδες που θέλουν τη βουβή ηρεμία των… εφησυχασμένων!
Είναι αυτοί που αφήνουν τα χέρια τους ανοιχτά, κόντρα στον αέρα καθώς κάνουν πετάλι, αψηφώντας τους κινδύνους. Όπως πραγματικά απαιτούν οι περιπέτειες, ο ηρωισμός και οι αγώνες για την ελευθερία -ενάντια στον εκσυγχρονισμό της προόδου…
Γιατί μάχες δεν δίνονται μόνο όπου υπάρχουν όπλα και στρατιώτες…
Είναι αυτοί που μονάχα με λίγη προσπάθεια, φτάνουν στα πιο όμορφα μέρη, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι μπορούν να είναι προσβάσιμα από όλους. Πουθενά δεν μπορείς να πας, όμως, αν δεν τεντώσεις τους αντένες και τις αισθήσεις σου. Αν είσαι ασήκωτος….
[…]
Δεν ξέρω να ισορροπώ
όμως τολμώ να πέσω για να μάθω
Άλλο αν δεν έμαθα
Ανέτοιμη κάθε φορά
με βρίσκει η επιθυμία
καθώς σκορπίζουνε γι’ αλλού
η σέλα τα πετάλια το τιμόνι
Μονάχα το φωτάκι του οδηγού
μένει στο δρόμο
[ Ειρήνη Ρηνιώτη/ «Ποδηλασία» / Από τη συλλογή «Μιά βόλτα μόνο», εκδ. Άγρα, 2016 ]
Μπορούμε επομένως, σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, να υποστηρίξουμε τα εξής:
- όσες ταχύτητες και αν έχει ένα οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο, το ποδήλατο και ο νους πάντα θα πηγαίνουν πιο γρήγορα.
- Όσο ορθολογιστής και αν είσαι, ο ρομαντισμός θα σε κάνει να βλέπεις πιο πολλά από όσα βρίσκονται ενώπιον σου.
“O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες.
Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό…”. Γκαίτε.