Όσο μεγαλώνεις, πρέπει να είσαι σοβαρός και υπεύθυνος. Πρέπει να ολοκληρώνεις όλες τις δουλειές σου επιτυχώς και έγκαιρα. Πρέπει να… αφήσεις το παιδί πίσω σου!
Σύμφωνα με τις απαιτήσεις της κοινωνίας, οφείλεις να γνωρίσεις αυτές τις “παραδοχές ζωής” σε πολύ νεαρή ηλικία. Στην αρχή, έρχονται τα πτυχία -σταδιακά και μαζικά: πρέπει να μαζέψεις πολλά προκειμένου να εξασφαλίσεις ένα “καλό” και βιώσιμο μέλλον.
Έπειτα, να βρεις μια θέση στην αγορά εργασίας…, Έπειτα…, Έπειτα…
Και έρχεται η στιγμή(!) που περνάς από χώρους –πατρίδες ψυχής-, όπου κάτι παράλληλα με αυτό που ζεις, ξυπνά ενθυμίσεις και ένστικτα. Ξυπνά το παιδί μέσα σου. Αυτό που σταμάτησες να ακούς γιατί έπρεπε να μεγαλώσεις!
Η ωριμότητα του ανθρώπου είναι να ξαναβρεί τη σοβαρότητα με την οποία έπαιζε όταν ήταν παιδί
Friedrich Nietzsche
Η παιδική χαρά είναι μια τέτοια πατρίδα. Κάθε φορά που περνάς από εκεί αναβλύζει όλο το κουβάρι της νοσταλγίας και εκεί που όλα περιπλέκονται, αυτό λύνεται από κόμπους που μονάχα σε σφίγγουν…
Ανεβαίνεις ξανά ανάποδα στη τσουλήθρα και αποκτάς το σημάδι της πτώσης που ύστερα το κοιτάς και ο πόνος είναι μονάχα στα χρόνια που το σκεπάζουν και το σβήνουν… και αυτή είναι η μόνη απόδειξη πως ο χρόνος μπορεί να σε λαβώσει, εν τέλει, σβήνοντας σε…
Γνωρίζεις εκείνο το παιδί και του δίνεις τη σειρά σου στις κούνιες πριν έρθουν τα υπόλοιπα παιδιά και του λες πιο κλαρί κλώτσησες όταν πήρες μεγάλη φόρα. Εκείνο το παιδί που σου έμαθε την αξία της στιγμής όταν οι στιγμές δεν σε κρατούν…
Ακούς τη φωνή της μητέρα σου που σου λέει πως είναι ωώρα να φύγετε… Και εσύ που πίστεψες ότι μπορείς να γίνεις αφανής, στέκεσαι πίσω από την κολώνα με τα χέρια κολλημένα στο κορμό και τα μάτια αυστηρά κλειστά- γιατί αν εσύ δεν βλέπεις, κανείς δεν μπορεί να δει…
Και περπατάς, συνεχίζεις να περπατάς μέχρι που συναντάς εκείνο το περίπτερο που έπαιρνες τα παγωτά τα καλοκαίρια και μαζί με αυτά έτρεχες κάπου μοναχικά για να λερωθείς με την ησυχία σου.
Ναι βέβαια, η καθαριότητα δεν είναι το μέλημα σου όταν είσαι παιδί. Άλλωστε, και μέσα στις λάσπες μπορείς να μείνεις αμόλυντος -τότε το ξέρεις καλά αυτό και ας μην το αντιπαραθέτεις στην επιτακτικότητα των… ατσαλάκωτων!
Κύριε, ἁμάρτησα ἐνώπιόν σου, ὀνειρεύτηκα πολύ
μιά μικρή ἀνεμώνη. Ἔτσι ξέχασα να ζήσω.
Μόνο καμιά φορᾷ μ᾿ ἕνα μυστικό πού το ᾿χα μάθει ἀπό παιδί,
ξαναγύριζα στόν ἀληθινό κόσμο, ἀλλά ἐκεῖ κανείς δέ μέ γνώριζε.
Σαν τους θαυματοποιους που ὅλη τη μέρα χάρισαν τ᾿ ὄνειρα στα παιδιά
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τούς πιο φτωχοί κι ἀπ᾿ τούς ἀγγέλους
[ Ἐπίλογος (Φυσάει)/ Τάσος Λειβαδίτης ]
Βέβαια το περίπτερο δεν υπάρχει πλέον. Ούτε η παιδική χαρά. Έχουν αλλάξει πολλά από τότε που πήγες τελευταία φορά. Bέβαια εσύ, τα βλέπεις όλα -είναι εκεί. Είναι όλα σε αυτή την πατρίδα που κανείς άλλος δεν μπορεί να κτίσει παρά εκείνο το παιδί που ποτέ δεν πήγε για ύπνο και ας προσπάθησες να το κοιμήσεις.
Είναι πάνω σε εκείνο το ποδήλατο και χτυπάει το κουδούνι για να μην το πατήσεις από την υπερβολική… προσοχή σου. Μη το πατήσεις. Άκουσε το!
“Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουν, επειδή γερνάνε.
Γερνάνε, επειδή σταματούν να παίζουν!”
