Η ευ-γενιά ή ευ-γένεια ή Ευ-γενία, όπως κι αν την ονομάσεις παραπέμπει στο καλό. Αλλά ποιο ακριβώς είναι αυτό το «καλό»; Ποιες είναι άραγε για την κοινωνία μας οι εκφάνσεις αυτού του «ευ»;
Ανταπόκριση: Γεωργία Σιουπoύλη, Ελένη Μαρόκου
Λίγα λόγια για το έργο
Η σκηνοθέτιδα της παράστασης Άννα Σεβαστή Τζίμα ξεμπροστιάζει ενώπιον κοινού το ζήτημα του σημερινού «καλού». Με μια ματιά στραμμένη στο παρόν και ένα υποθετικό σενάριο για το μέλλον μας εισάγει στον κόσμο της Ευ-γενιάς.
Πρόκειται για έναν νέο τόπο, όπου όλα λειτουργούν μηχανικά και αυτοματοποιημένα: οι άνθρωποι είναι ευγενικοί, τέλειοι, αψεγάδιαστοι, με μεγάλα χαμόγελα, απαλλαγμένοι από κάθε λογής πόνο και συναισθηματισμό. Παίρνουν χάπια με τις αγαπημένες του γεύσεις για να ηρεμούν όταν βλέπουν όνειρα, όταν γίνονται ευέξαπτοι, όταν τείνουν να είναι επικίνδυνοι για το σύνολο.
Κάθε παιδί έχει μητρικές (αντί για μητέρες) και πατρικούς συμβούλους στη θέση των πατεράδων. Στην Ευ-γενιά όλα ελέγχονται ανά πάσα στιγμή. Στην Ευ-γενιά κάθε άτομο είναι και ένας κωδικός. Τα χρόνια μετρώνται σε μέρες και όλες οι αναμνήσεις κρατούνται σε μια εξωτερική μνήμη και παύουν να είναι προσωπικές.
Όταν τα παιδιά ενηλικιώνονται τους δίνεται ο κατάλληλος σύντροφος σύμφωνα με τα πορίσματα των γενετιστών. Και έτσι η «Ζωή τους θα είναι υπέροχη», φράση που επαναλαμβάνεται συχνά κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Ιδού το «καλό» της Ευ-γενιάς. Ευτυχία απογυμνωμένη απ’ τη δυστυχία. Τα πράγματα αποξενώνονται απ’ την ουσία τους. Δεν υπάρχει καμία επιθυμία και δεν υπάρχει κανένα τίμημα και καμία θυσία. Κι αν ακόμα η Ευ-γενιά φαντάζει ένας τόπος μακρινός για μας σήμερα, υπάρχουν πλείστα παραδείγματα που συνηγορούν υπέρ του αντιθέτου.
Θέλουμε φαγητά που δεν παχαίνουν, καφέ δίχως καφεΐνη, ζάχαρη δίχως θερμίδες, ποτό χωρίς αλκοόλ, σώματα αψεγάδιαστα, ανθρώπους χωρίς συναισθηματισμούς, οικογένειες χωρίς προβλήματα, αγάπη χωρίς πτώση.
Θέλουμε όλα να λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Για την ασφάλειά μας, για τη λιγότερη σκέψη, για το «καλό μας». Αποξενώνουμε τις λέξεις απ΄τις σημασίες τους, τα λόγια απ΄τη φωνή τους. Αγάπη, πόνος, έρωτας, μίσος, όνειρο, όλα προφέρονται στον ίδιο τόνο.
Κι αν το ρολόι ξεκουρδιστεί είμαστε έτοιμοι να μπούμε ολόκληροι κάτω απ’ το χαλί και να καταπιούμε μια χούφτα από χάπια που θα μας κάνει περισσότερο «κανονικούς», περισσότερο καλούς για να μιλήσουμε στη γλώσσα της Ευ-γενιάς.
Στην παράσταση όποιος παρέκλινε απ’ τα πρότυπα της Ευ-γενιάς θεωρούταν «χαλασμένος» και έπρεπε «να καταστραφεί και ν’ αντικατασταθεί». Πόσα πολλά πράγματα θα μπορούσαμε να κάνουμε με τα χαλάσματα μέσα μας δεν αναρωτήθηκε ποτέ η Ευ-γενιά και γι’ αυτό ατενίζει κι εκείνη την πτώση της.
Τα χαλάσματά μας είναι η τέχνη μας, η κάθε είδους τέχνη και καθετί το υποκειμενικό. Η ηρωίδα της παράστασης παίζει βιολί και ξεπηδούν απ’ το μυαλό της μνήμες προσωπικές, γεμάτες συναίσθημα.
Μόνο «χαλασμένοι» μπορούμε εντέλει να ζούμε πραγματικά, παρά «υπνωτισμένοι». Και αυτό είναι το τίμημα. Το πιο «καλό» τίμημα.
Λίγα λόγια για τους συντελεστές
Η σκηνοθέτης Άννα Σεβαστή Τζίμα για ακόμα μια φορά έχτισε το έργο με τη δέουσα απλότητα, η οποία άφησε όλα τα νοήματα και μηνύματα του έργου να διαχυθούν και να προβληματίσουν το κοινό. Μια απλότητα λοιπόν, καθ’ όλα σοβαρή και αφυπνιστική. Άλλωστε χωρούν στην αφύπνιση περιττές και δαιδαλώδεις πλοκές;
Τα σκηνικά της Κωνσταντίνας Μαρδίκη τόνισαν τις αντιθέσεις για τις οποίες μιλούσε και το ίδιο το έργο. Πόρτες, περάσματα, λευκά ρούχα για την αμόλυντη «Ευ-γενιά» και αμαρτωλά κόκκινα και ασπρόμαυρα για τους μολυσμένους εκτός αυτής.
Τέλος, η μουσική σύνθεση από τον Παναγιώτη Μπερλή έδωσε την κατάλληλη αίσθηση έντασης και προβληματισμού, ολοκληρώνοντας έτσι την παράσταση και κάνοντας την αυτό το σοβαρό έργο που αξίζει οπωσδήποτε κάποιος να παρακολουθήσει.
Επίλογος
Καθότι για τον καθένα μας ο επίλογος για μια παράσταση είναι η δική του υποκειμενική ματιά στο έργο, αξίζει να αναφερθεί ότι δε γίνεται κάποιος να ισχυρίζεται ότι θέλει να ζήσει τη ζωή χωρίς να αποδεχτεί τις ελλείψεις της και τις ασχήμιες της. Αν αυτά δεν υπάρχαν, αν δεν υπήρχαν λοιπόν δύο πόλοι, ποιά θα ήταν η ομορφιά; Ποιός θα ήταν ο ρομαντισμός και που θα βρίσκαμε την αγάπη; Καλή η ρουτίνα και η ανάγκη για «θετικά αισθήματα», αλλά με τη ζωή μας τι θα γίνει;
Πληροφορίες για την παράσταση
Πρεμιέρα: 20 Απριλίου 2018
Θέατρο Μορφές Έκφρασης (Αλκμήνης 13, Κ. Πετράλωνα)
Τηλέφωνο ταμείου
2103464903, 2103464002
Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων:
Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00