O Χρήστος Καπενής μας συστήνεται!
Πρωτογνώρισα τον Χρήστο απολαμβάνοντάς τον σαν θεατής στην θεατρική παράσταση του Θοδωρή Βουρνα “Ελιγμοί”. Ήταν εξαιρετικός, όπως και η παράσταση, και έκτοτε δεν έχει σταματήσει να με εκπλήσσει. Δοκιμάζει συνέχεια νέα πράγματα, δέχεται διαρκώς καινούργιες προκλήσεις και όπως δηλώνει ο ίδιος:
“Μου αρέσει και γυρεύω τις προκλήσεις. Είναι προσωπική μου ανάγκη να αναζητώ διαρκώς νέα πράγματα, να λαμβάνω νέα γνώση και να λαμβάνω νέες πληροφορίες για να εξελίσσω την τέχνη μου.”
Δοκιμάζοντας πολλά και νέα πράγματα δεν είναι πιθανότερο να αποτύχεις σε κάποια;
Δεν φοβάμαι την αποτυχία. Ίσα ίσα που θεωρώ πως πρέπει να αποτύχουμε για να μπορέσουμε έπειτα και να πετύχουμε. Δεν είναι αυτοσκοπός μου, φυσικά η αποτυχία. Αλλά γνωρίζω τους στόχους μου και γνωρίζω για ποιο λόγο κάνω θέατρο. Πρέπει να μπαίνουμε στα πράγματα σαν λευκό χαρτί. Πρέπει κάποιες φορές να μηδενίζουμε. Όπως σβήνουμε κάποια στιγμή τα χιλιόμετρα στο κοντέρ του αυτοκινήτου σου έτσι πρέπει να μπαίνουμε και στις νέες μας δουλειές κατά τη γνώμη μου.
Ναι αλλά δεν σε πάει πίσω αυτό;
Σου προσφέρει την δυνατότητα να αρχίσεις πάλι. Να ξαναγνωρίσεις τους λόγους για τους οποίους ξεκίνησες. Να ξανασυναντήσεις τον εαυτό σου και την τέχνη σου. Να δεις τον δημιουργό από την αρχή. Ζητάω από τον εαυτό μου να με ξαφνιάσει. Αφήνομαι να με ξαναδώ και έτσι να ξαναδώ τους ανθρώπους, τα έργα και τις ιστορίες που αφηγούμαι. Ζητάω προκλήσεις νέες από εμένα τον ίδιο…
Αυτήν την περίοδο τρέχεις με πολλά. Σου προσφέρει κάποιο από αυτά την πρόκληση που ζητάς;
Τρέχω με πολλά γιατί δεν μου αρέσει να κάθομαι, επιδιώκω να κάνω πολλά πράγματα μαζί και αυτό από μόνο του είναι μια πρόκληση. Έχω μάθει να δημιουργώ με γεμάτο πρόγραμμα και με συνθήκες μη ευνοϊκές. Μου δίνει ζωή να ασχολούμαι πολλές ώρες με αυτό που κάνω. Το κάνω εμμονικά. Ξεγελάω τον χρόνο και συνάμα τον θάνατο.
Πιστεύεις, εξαιτίας της κρίσης κυρίως, ότι είναι ψιλο-υποχρεωτικό να τρέχει κάποιος πολλά project παράλληλα;
Κοίτα, εγώ άρχισα να κάνω θέατρο μέσα στην κρίση, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω άποψη για την προ-κρίσης εποχή. Γίνονται πολλά πράγματα στην Αθήνα. Αυτό είναι όμορφο και χαοτικό.
Υποχρεωτικό δεν είναι τίποτα. Όλα είναι θέμα λειτουργίας. Μπορεί κάποιος να αισθάνεται καλά κάνοντας ένα πράγμα και να είναι εντάξει με τον εαυτό του. Κάποιοι άλλοι μπορεί να επιλέγουν να κάνουν περισσότερα. Δεν υπάρχει συνταγή και δε σημαίνει πως αν κάνεις πολλά πράγματα βιοπορίζεσαι καλύτερα από κάποιον που κάνει ένα.
Πριν ασχοληθείς επαγγελματικά με την υποκριτική τι έκανες;
Σπούδασα πληροφορική στην Αθήνα, αλλά δε με ενδιέφερε και πολύ. Έκανα μουσική και graffiti κι έπειτα γνώρισα το θέατρο.
Και η ηθοποιία πως προέκυψε;
Έβλεπα ταινίες από τα έντεκα. Υπήρχε περίοδος στην εφηβεία που μπορεί να έβλεπα και τέσσερις ταινίες την ημέρα. Σκεφτόμουν τότε πως έπρεπε να προλάβω να τις δω όλες. Ίσως αυτό να φταίει, ίσως η μπάντα που ήμουν και μου έδινε αυτή την επαφή με τον κόσμο.
Τηλεόραση βλέπεις καθόλου;
Δεν βλέπω. Έχω μία τηλεόραση, αλλά την χρησιμοποιώ σαν οθόνη για να βλέπω ταινίες, δεν έχω κεραία..
Για πες μας λοιπόν και τώρα τι κάνεις…
Τώρα προετοιμάζομαι για την Ερωφίλη project σε σκηνοθεσία Θοδωρή Οικονομίδη που θα ξεκινήσει περιοδεία το καλοκαίρι. Θα παίζει σε κάστρα σε όλη την Ελλάδα.
Και ετοιμάζω μαζί με μία φίλη την Αργυρώ Ταμβάκου ένα νέο Project που θα παρουσιαστεί σύντομα. Καθώς επίσης σχεδιάζω μαζί με τον Γρηγόρη Χατζάκη και την ομάδα μας (Ginger Creepers Theater Band) τα πλάνα για τη νέα χρονιά.