Η έντονη καθημερινότητα κεντρίζει το ενδιαφέρον της στην επιτυχία, η οποία μας απορροφά τόσο πολύ που ξεχνάμε να ζήσουμε. Εν τέλει, αξίζει;
Δεν είναι λίγες οι φορές που νοιαζόμαστε για το τι θα σκεφτούν οι γύρω μας για εμάς. Μήπως με βλέπουν άσχημο; Ηλίθιο; Ανίδεο; Κακό; Αποτυχημένο… και η λίστα συνεχίζεται. Είναι αυτό που η κοινωνία μας ονομάζει “ταμπέλα”. Αναπόφευκτα, λοιπόν, βάζουμε ως μοναδικό στόχο στις ζωές μας να γίνουμε “επιτυχημένοι”, ανεξάρτητα από το τι θέλουμε πραγματικά εμείς οι ίδιοι, ακολουθώντας έτσι ένα δρόμο που, ίσως δεν μας ταιριάζει. Βέβαια, δεν είναι λίγοι και αυτοί που θέτουν την επιτυχία από την αρχή με τους δικούς τους κανόνες.
Οι υπόλοιποι, όμως, πέφτουν σ’ αυτή την παγίδα της “επιτυχίας” οριζόμενη από την κοινωνία και τα δικά της πιστεύω και έτσι, αρχίζει μια χαοτική καθημερινότητα, ένας φαύλος κύκλος που επαναλαμβάνεται συνεχώς και έτσι, τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Για κάποιους είναι οι βαθμοί στο σχολείο μοναδικός σκοπός, για άλλους να τελειώσουν μια σχολή, η οποία ίσως δεν ανταποκρίνεται στα θέλω τους, για άλλους να βγάλουν χρήματα από μια δουλειά την οποία σιχαίνονται και ούτω καθεξής. 
Και στο μυαλό μας τριγυρίζουν χίλια πράγματα: Τι θα γίνει αν δεν τα καταφέρω; Τι θα γίνει αν αποτύχω; Αναζητάμε ένα νόημα κυνηγώντας ένα σκοπό: την “επιτυχία”. Πιστεύουμε, πως αν καταφέρουμε αυτό καθαυτό το “τρανό” και “μεγάλο” πράγμα θα αποκτήσουμε ισχύ και σεβασμό από τους γύρω μας, εξασφαλίζοντας μια ασφαλή εικόνα προς την κοινωνία.
Αλλά ξεχνάμε ότι πολλές φορές αυτή η ασφαλή εικόνα είναι και ψεύτικη και πως κάπου στη μέση όχι μόνο χάσαμε τον εαυτό μας, αλλά ξεχάσαμε να κάνουμε αυτό που μας κάνει να χαμογελάμε, ξεχάσαμε τα άτομα που αγαπάμε. Ξέρω πολύ κλισέ, αλλά σκεφτείτε το λίγο. Κυνηγώντας την “επιτυχία” και σπαταλώντας όλη την ενέργεια και τον χρόνο μας εκεί, ξεχάσαμε και χάσαμε το νόημα. Και αυτό γιατί; Για μια “επιτυχημένη” καριέρα, ένα “επιτυχημένο” αυτοκίνητο, ένα “επιτυχημένο” σπίτι; Έτσι, πια δεν μας αρκεί το φαγητό, η στέγη και ένα χαμόγελο από τα αγαπημένα μας πρόσωπα και κάπου εδώ φθείρεσαι. 
Και αν έρθει η λεγόμενη “αποτυχία” τι κάνεις; Ξαφνικά μήπως νιώθεις χαμένος; Δεν έχεις από που να πιαστείς; Και κάπου εδώ, εμφανίζεται η αγαπημένη μας κοινωνία για να σου υπενθυμίσει πως εφόσον δεν πέτυχες στο προβλεπόμενο είσαι “άχρηστος”. Αναπόφευκτα, αισθάνεσαι ότι δεν χωράς πουθενά και πως δεν μπορείς να προσφέρεις τίποτα στον κόσμο γύρω σου. Λες και η επιτυχία που ορίζει η κοινωνία θα πρέπει απαραίτητα να είναι η “επιτυχία” σου και η δική μου.
Ίσως, όμως, σ’αυτό το σημείο, να ανακαλύψεις πως αν δεν ”αποτύχεις” στο επιβαλλόμενο από τη σημερινή εποχή μπορεί να μην ανακαλύψεις τι πραγματικά θες εσύ ο ίδιος, λαμβάνοντας υπόψιν τις δικές σου επιθυμίες, τα δικά σου πιστεύω και τα δικά σου θέλω. Επιπλέον, μπορεί να μην αντιληφθείς πως η επιτυχία, στην τελική, είναι κάτι ιδιαίτερο και ο καθένας το ορίζει διαφορετικά στη ζωή του, ότι ο καθένας μας είναι κάτι μοναδικό που έχει με τη σειρά του να προσφέρει κάτι μοναδικό στον κόσμο και πως εσύ ο ίδιος θα ορίσεις ποια είναι η επιτυχία αυτή και ποια όχι.
Γι’αυτό, αν συναντήσεις την αποτυχία μην την αρνηθείς και μην την θεωρήσεις απαραίτητα κακό σημάδι. Δέξου την και θα δεις, ίσως όχι μόνο βαδίζεις στον σωστό δρόμο αλλά θα βγεις απ’αυτόν πιο δυνατός και τελικά θα οδηγηθείς σ’αυτό που ανήκεις.