Όταν ήμουν μικρός είχα προβλήματα. Περίεργα, παιδικά προβλήματα.
1.Όταν ήμουν μικρός, ένα κορίτσι (ποια άραγε; Θυμάμαι το πρόσωπό της και την ψιλή της φωνή μα το όνομα μου ξεγλιστρά) με καταράστηκε.
Ήμασταν στην αίθουσα πληροφορικής, χωρίς να μαθαίνουμε τίποτα. Καθόμασταν τέσσερις καρέκλες απόσταση, ανάμεσά μας ο Κυριάκος που ζωγράφιζε στο paint, η Έλενα που διάβαζε μαθηματικά, ο Χρήστος που έβαφε με μπλάνκο τον αετό της Α.Ε.Κ στην μαύρη τσάντα του και ο Νίκος που λίγα χρόνια αργότερα θα γίνονταν φορτηγατζής.
Το κορίτσι (Ιωάννα; όχι…) γύρισε και μου είπε “την κατάρα μου να έχεις“. Σοκαρίστηκα. 
Ήμουν βαθιά πεπεισμένος για την επίδραση μίας κατάρας στη ζωή ενός ανθρώπου, και σκέφτηκα πως η δική μου είχε μόλις λήξει. Καταραμένος από τα 15; Good luck with that.
Ήμουν βαθιά απογοητευμένος, αποκαμωμένος. Πώς τα κατάφερα έτσι; Πώς το προξένησα αυτό στον εαυτό μου; Και εν πάσει περιπτώσει τι της έφταιξα της βλαμένης και μου πέταξε την κατάρα της; (ήμουν σίγουρος πως κάθε άνθρωπος είχε μόνο μία κατάρα να δώσει, όπως έχει μία ζωή να ζήσει.)
Όλα τα όνειρα που είχα κατέβαιναν πιασμένα χέρι χέρι στο καζανάκι που τραβήχτηκε εκείνη τη στιγμή. Και ήμουν φιλόδοξος, όχι αστεία. Είχα πολλές πολλες χαζές φιλοδοξίες, πολλά ματαιόδοξα όνειρα, ήμουν για όνομα του θεού 15, και όλα τα έβλεπα να χάνονται. Γιατί που ακούστηκε κάποιος καταραμένος να καταφέρνει οτιδήποτε στη ζωή του;
Γέμισα θυμό. Αγανάκτηση. Το δίκιο μου με έπνιγε. Σκέφτηκα πως δεν μπορούσα να επιτρέψω στην τυχαία κακία ενός ανθρώπου να κρίνει την υπόλοιπη ζωή μου. Σκέφτηκα πως αυτά τα πράγματα είναι ηλιθιότητες και πως τα χρόνια μου δεν μπορούν να καθοριστούν από κανέναν άλλον πλην εμού και της τύχης μου, σίγουρα όχι από την κατάρα αυτού του κοριτσιού, που και να υφίσταται, πόση κακία και μιζέρια μπορεί να κουβαλάει μέσα της μία 15χρονη κοπέλα;
Αυτά σκεφτόμουν και ατσάλωνα την θέλησή μου να ξεπεράσει διά πυρός και σιδήρου αυτή την τόσο απρόσμενη και άδικη εξέλιξη των πραγμάτων.
Θα τα κατάφερνα! Θα σταματούσα να πιστεύω σε όλα αυτά που με παρέλυαν και θα αποδείκνυα σε όλους, και ιδιαίτερα σε αυτήν, πως μια χαρά μπορούσα να πραγματοποιήσω ό,τι ήθελα, με ή χωρίς μια κατάρα στην καμπούρα μου.
Τότε, και με το μάθημα να κοντεύει πλέον να τελειώσει, το κορίτσι γύρισε την καρέκλα της προς εμένα και μου είπε “Συγνώμη για πριν, την παίρνω πίσω την κατάρα μου“. Τι χαρά! Τι ανακούφιση! Ήμουν ελεύθερος. Οποιαδήποτε αναγγελία μεγαλείου και προσωπικής εξέλιξης ανεκλήθη. Είχα ξεφύγει ξανά από το άγχος, όχι επειδή είχα σπάσει τα δεσμά της πρόληψης, μα επειδή μου πήραν πίσω την κατάρα.
Πού και πού αναρωτιέμαι αν εκείνο το πρωί χάθηκε η ευκαιρία να αλλάξω σαν άνθρωπος προς το καλύτερο. Μία εκδοχή μου ισχυρότερη, απελευθερωμένη από τις προλήψεις και τις φοβίες. Υποθέτω δεν θα μάθω ποτέ. Ακόμα και σήμερα όταν αγγίζω κάποιον κατά λάθος το κάνω ακόμα μία φορά (ζυγά!), δεν περιστρέφομαι ποτέ γύρω από τον εαυτό μου, φτύνω στον κόρφο μου αν με κοιτάνε έντονα και προσεύχομαι στην νεκρή γιαγιά μου να με ξεματιάζει από τον άλλον κόσμο.
2.Όταν ήμουν μικρός είχα μία πολύ ξεκάθαρη αντίληψη της υποψίας υπεραξίας που κουβαλούσα. Έγραφα στυλιζαρισμένα και με δηθενιές, επικά μίνι λογύδρια θράσους και εφηβικής τρέλας, αλλά βαθιά μέσα μου δεν με έπαιρνα στα σοβαρά.
Για αυτόν τον λόγο ό,τι έχω κρατήσει από τότε διατηρεί κόντρα στη χαμηλή του ποιότητα μία νεανική φρεσκάδα, μία επαναστατική αντίληψη απέναντι στο εγώ, ακριβώς επειδή δεν το γλείφει με κάθε ευκαιρία.
Αυτό μεγαλώνοντας κάπου χάθηκε, ή κάπου το έπνιξα. Πλέον με παίρνω πολύ μα πάρα πολύ στα σοβαρά, μαλάκα μου έχω καβαλήσει το καλάμι, και ό,τι κάνω ασυναίσθητα προσπαθώ να είναι μία επέκταση της εικόνας που θέλω να έχω για τον εαυτό μου.
Στα 26 μου βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να γράφω την αυτοβιογραφία μίας πλήρους ζωής. Σκατά στα μούτρα μου. Τα αυτιά μου βαριούνται τη φωνή μου. Κάθε φορά που ανοίγω το τετράδιό μου και γράφω μία μετριότητα, συνθέτω μία πληρέστερη εικόνα της κατάθλιψης που θα μου ροκανίσει τα κόκκαλα όταν (αν;) γεράσω. Και ποιος θα με λυπηθεί σαν δεν με λυπάμαι;
Τι θα γίνει όταν περάσουν τα χρόνια (και συνήθως περνάνε) και τελικά ενάντια στον θηλασμό μου, δεν γίνω γαμάτος; Όταν όλοι αυτοί οι ευγενείς στόχοι αποτύχουν, γιατί απλά δεν είμαστε όλοι για αυτό και δεν γεννηθήκαμε όλοι να γίνουμε rock stars και αστροναύτες; (Tyler, όπου και αν είσαι, σε φιλώ στα χείλη.)
Και δεν μιλώ για τον αλλοτριωμένο άνθρωπο που η ζωή του γλιστρά μέσα από τα ανοιχτά του δάχτυλα σαν το elo μας Σάββατο βράδυ στο έκτο χαμένο ranked.
Μιλώ για τον συνειδητοποιημένο νου, που την παλεύει ελάχιστα, όσο χρειάζεται για να νιώσει το κορδόνι της ζωής να ξετυλίγει μέχρι ο σπάγγος να τεντώσει.
Για αυτόν που βλέπει το δυναμό να στροφάρει αργά και το φως να τρεμοπαίζει όλες εκείνες τις φορές που δεν ανταποκρίνεται στο προαιώνιο κάλεσμα, “να είσαι καλός, να είσαι ειλικρινής, μην είσαι μαλάκας, φρόντισε τον εαυτό του”.
Αυτός ο καημένος, ούτε τυφλός, ούτε ανοιχτομάτης, αυτός είναι που τελικά τρελαίνεται, μην μπορώντας να ξεφύγει από την γκρίζα στέπα ανάμεσα στην ολική αποχαύνωση και το φως.
Μακριά από τον κόσμο, στην παγωμένη γη, κάτω από τον κρύο ήλιο ένας άντρας περιμένει. Αλλά εσύ δεν πορπατείς ποτέ προς αυτόν.
3.Όταν ήμουν μικρός, ήμουν σίγουρος πως τα πάντα είναι πολύ σοβαρά και σημαντικά.
Όλοι οι άνθρωποι εννοούν αυτά που λένε, όλα τα βιβλία φανερώνουν ένα κομμάτι της μεγάλης αλήθειας της ζωής, κάθε αποτυχημένος έρωτας ήταν αφορμή κατάθλιψης, κάθε μικρή επιτυχία ένα τεράστιο βήμα προς ένα λαμπρό αύριο.
Θυμόμουν κάθε τι που μου έλεγαν, και το στριφογύριζα στο μυαλό μου σαν ένα καινούριο παιχνίδι. Το εξέταζα από όλες τις πλευρές, παρατηρούσα τα κοψίματα του πλαστικού και τα σημεία που οι διαφορετικές μπογιές μπλέκονταν ανόμοια. Το ζύγιζα και το πίεζα. Το αφουγκραζόμουν. Η πιο στοιχειώδης αλληλεπίδραση ήταν το εισιτήριο για ένα ξάγρυπνο βράδυ, το παραμικρό λεκτικό ατόπημα ένα ακόμα ράπισμα του μαστιγίου.
Ήταν για εμένα μία πρωτοφανής ανακάλυψη, πως δεν λέμε πάντα την αλήθεια, πως ανοίγουμε το στόμα και μιλάμε φριχτά επειδή είμαστε κουρασμένοι, ή πως κάλλιστα μπορούμε να ξεχάσουμε όσα είπαμε χθες γιατί ήταν λόγια της στιγμής και εν πάσει περιπτώσει, “τι σημασία έχει;”.
Αυτό το τελευταίο δεν το κατάλαβα ποτέ. Τα άλλα παιδιά έκαναν ένα σωρό ηλιθιότητες, και η απάντησή τους ήταν πάντα μία μελέτη πάνω στο πρόσκαιρο. “Αφού δεν θα ξανάρθω εδώ“, “αφού δεν θα με ξαναδούν“, “αφού δεν ξέρουν καν ποιος είμαι“. Το νόημα αυτών των λέξεων με ξεπερνούσε.
Είχα μία πιο διηνεκής οπτική επί του θέματος της μνήμης και φυσικά εν τέλει αυτό δεν με βοήθησε καθόλου. Έβαλα με μεγάλη προσοχή ένα σκουπόξυλο στον κώλο, και νομίζω δεν βγήκε ποτέ. Και όμως, μεγαλώνοντας, τίποτα δεν φαίνεται να έχει πραγματικά πολλή σημασία.
Το πείραμα των Marshmallows: Τι μας μαθαίνουν τα παιδιά για την αυτοσυγκράτηση
4.Όταν ήμουν μικρός, ευχόμουν τα πιο χαζά πράγματα. Ήθελα να πάθω κάποιο φρικτό έγκαυμα, για να μπορέσω να χτυπήσω τατουάζ για να το καλύψω. Κυκλοφορούσα με έναν αναπτήρα και έκαιγα μικρά χαρτιά και σκουπίδια που έβρισκα. Μία φορά έβαλα σε ένα ταψί τα πλαστικά στρατιωτάκια μου και τα έλιωσα, είχα συλλογή από αναπτήρες zippo και βρώμαγα κάπνα και στάχτη.
Επίσης ήθελα να μου κοπεί το χέρι, για να μπορέσω να το αντικαταστήσω με βιονικό και να μπορώ να κατεδαφίζω τοίχους με μία μπουνιά και να πετάω λέιζερ από τα ακροδάχτυλα. Ήθελα να εκτίσω πολυετή ποινή σε κάποια σκοτεινή φυλακή για να έχω μάτια σαν του Riddick και γενικά είχα μία πολύ twisted αντίληψη για το τι κάνει ένα σώμα όμορφο.
Μεγαλώνοντας έβγαλα πολλά (θεοί, τόσα πολλά) σπυράκια και ήρθα αντιμέτωπος με μία πιο γήινη και λιγότερο μόνιμη παραμόρφωση του σώματος η οποία ακόμα με ταλαιπωρεί. Αν δεν αντέχω να βλέπω ένα σπυράκι στο ζυγωματικό μου, πως θα μπορούσα να κάνω όλες τις άλλες σωματικές υπερβάσεις και αλλαγές;
Όταν μεγάλωσα λίγο παραπάνω, κατάφερα να καταστρέψω μία και καλή τα μάτια μου και αναγκάστηκα να βάλω γυαλιά, μία έτερη ευχή μου. Επίσης έκανα και τατουάζ, ευτυχώς χωρίς να αυτοπυρποληθώ. Ο χρόνος περνά και τελικά καταφέρνεις να κάνεις ό,τι κάποτε ευχόσουν, όμως πρόσεχε τι εύχεσαι.
Τώρα έχω σε έναν βαθμό συνηθίσει το σώμα μου (υποθέτω τακτοποιήθηκα εντός του) και οι απαιτήσεις μου από αυτό έγιναν πιο υγιείς, αν και ποτέ δεν σταμάτησα να πιστεύω πως ένα χέρι που πετά λέιζερ θα ήταν απίστευτα χρήσιμο.
5.Όταν ήμουν μικρός είχα μία τελείως φιλολογική σχέση με τον θάνατο. Κάπου, κάποιοι πεθαίνουν, αλλά όχι εδώ, όχι εμείς. Αυτή η προστατευτική φούσκα, προϊόν απειρίας για τους εγκόσμιους μηχανισμούς και παιδικής αθωότητας αγκάλιαζε στοργικά εμένα και όλους μου τους αγαπημένους ανθρώπους, με μία μακάρια σιγουριά που μπορεί κανείς να ανακαλύψει είτε στην απόλυτη δύναμη, είτε στην απόλυτη άγνοια.
Όλα θα πήγαιναν καλά. Βέβαια, σχετικά γρήγορα μαθαίνεις πως δεν πάνε όλα καλά και ο παππούς μου ήταν πλέον 23 ώρες την ημέρα συνδεδεμένος στη μηχανή οξυγόνου. Η πιθανότητα ο παππούς να πεθάνει με τράνταξε πολύ και χρειάστηκε να επαναδιαπραγματευώ τη σχέση μου με την πραγματικότητα.
Ακόμα και όταν πέθανε, δεν μπόρεσα να αντιληφθώ όλες τις αποχρώσεις της εικόνας που χρωματίζονταν μπροστά μου. Η μητέρα μου έκλαιγε, η γιαγιά ούρλιαζε, ο πατέρας μου έσπασε ένα πιάτο έξω από το σπίτι όταν έφυγε η νεκροφόρα, μα ο παππούς δεν είχε ακριβώς αποχωρήσει από το οικογενειακό πορτραίτο.
Όταν πήγα στην κηδεία, τον έβλεπα ακίνητο στο φέρετρο, μα ακόμα και τότε δεν ήταν ξεκάθαρα νεκρός. Μία χρυσόμυγα περπατούσε πάνω του και όλη την ώρα την έδιωχνα (και ας με τραβούσε η μητέρα να μην κάνω φασαρία). Κάποια στιγμή το έντομο προσγειώθηκε στο μάγουλο του παππού και περπάτησε μέσα στο μάτι του. Τότε ήταν που κατάλαβα τι σημαίνει θάνατος.
Αν ο παππούς δεν τινάσσονταν αηδιασμένος να βγάλει τη μύγα από το μάτι, τότε προφανώς ήταν σε μία κατάσταση που τίποτα δεν είχε σημασία για αυτόν. Ήταν δηλαδή νεκρός. Και τότε έκλαψα με την ησυχία μου, γιατί ήξερα πως δεν ήμουν πια παιδί.