Πώς μοιάζει άραγε η ζωή σου μετά την ένταξη στη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου σου;
Απόγευμα Δευτέρας, αρχές Οκτώβρη. Για άλλους το ξεκίνημα μιας νέας (και μουντής) εβδομάδας, για μένα το ξεκίνημα μιας ολοκαίνουριας εμπειρίας. Μετά από παρότρυνση ενός πολύ πολύ (αλήθεια, πολύ) σημαντικού ανθρώπου, αποφασίζω να παρακολουθήσω εργαστήριο της θεατρικής ομάδας του ΟΠΑ.
Πείθω μία φίλη μου να έρθει μαζί (τι να κάνω που είμαι αμήχανη και ντροπαλή ψυχή κατά βάθος) και μπαίνουμε στο αμφιθέατρο. Ένα μήνα και κάτι αργότερα λοιπόν, η αλήθεια είναι πως δεν το μετάνιωσα καθόλου, ούτε για ένα τόσο-δα λεπτό. Γι’αυτό λοιπόν, φίλε αναγνώστη, ήρθε η στιγμή μου 1) να λάμψω στο σανίδι, 2) να σε παροτρύνω να κάνεις το ίδιο.
Το περιβάλλον- Το κλίμα- Η αύρα- Πες το όπως θες
Από τα πρώτα εργαστήρια (ή πρόβες) ακόμα, αναγνωρίζεις ένα κλίμα πρωτόγνωρο. Επικρατεί η αίσθηση του «κοινού» σκοπού. Άτομα πολύ (ή λίγο) διαφορετικά μεταξύ τους έχουν μαζευτεί εκεί για καποιο λόγο. Δεν είναι η τελική παράσταση, δεν είναι η θέληση να γίνουν η επόμενη Κατίνα Παξινού (καλά, τουλάχιστον όχι όλοι). Μαθαίνουν, εξελίσσονται, αυτοσχεδιάζουν, μοιράζονται στιγμές, αστείες και μη. Χαρές, γέλια, διαλείμματα, εκνευρισμός, κούραση. Είναι όλα εκεί.
Αυτός ο κόσμος όμως, είναι αλλιώτικος από τη συμβατική εικόνα μιας ομάδας σε ένα πανεπιστήμιο. Νιώθεις σχεδόν ελεύθερος. Τον πρώτο καιρό, γνωρίζεις και γνωρίζεις και γνωρίζεις κι άλλο κόσμο… και οι ώρες που περνάτε μαζί κάθε εβδομάδα –που πίστεψέ με, δεν είναι λίγες– τους καθιστούν τελικά αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς σου. Και αυτή η παρατήρηση μας οδηγεί στον επόμενο λόγο..
Ηθοποιός σημαίνει φως ?!?
Σίγουρα δεν είμαι μόνη σε αυτό. Ο κόσμος που γνώρισα (και συνεχίζω να γνωρίζω) στην ομάδα, είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρων. Προσωπικότητες ιδιαίτερες, αλλάζουν ολοκληρωτικά όταν βρίσκονται πάνω στη σκηνή και αυτοσχεδιάζουν, χορεύουν, απαγγέλουν, τραγουδούν, μιλούν.
Προσιτοί και χαλαροί, μετρημένοι όταν η κατάσταση το επιβάλλει, σχεδόν αλλοπρόσαλλοι και τρελοί όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Περνώντας όλο και περισσότερο χρόνο μαζί τους ανακαλύπτεις πως ίσως σας συνδέουν παραπάνω από τον κοινό σας στόχο και τις κοινές σας στιγμές στην ομάδα. Μάλιστα, είναι πολύ πιθανό να δημιουργήσεις φιλίες που θα κρατήσουν για πολύ καιρό ακόμα.
Αυτά διαφέρουν από ομάδα σε ομάδα, ωστόσο αποτελούν κοινό στοιχείο για όλες τους. Από τα πρώτα λεπτά της χαλάρωσης μέχρι και τα τελευταία, νιώθεις έντονα κάθε σημείο του σώματός σου, σχεδόν αδρεναλίνη. Οι αυτοσχεδιασμοί, για αρχάριους και μη. Ακόμα και ο πιο ντροπαλός να καταφέρει να ξεπεράσει τον εαυτό του. Tips για την παράσταση, tips για το ρόλο, tips για τη ζωή την ίδια. Κάθε απόγευμα, ανακαλύπτεις μια νέα πτυχή του εαυτού σου. Όλα αυτά που φοβόσουν να δοκιμάσεις ή να ανακαλύψεις, βρίσκονται εκεί για κάθε τύπο ανθρώπου. Αρκεί να έχεις λίγη υπομονή, και να μη φοβάσαι τα πιασίματα και τις μελανιές…
“Μίλα ξεκάθαρα Βίρνα, τι εννοείς δε θα γίνει παράσταση;”
Οι θεατρικές ομάδες δε σχηματίζονται με μοναδικό σκοπό την παράσταση. Η παρουσία στο σανίδι δεν είναι αυτοσκοπός, το έμαθα νωρίς φέτος. Η ομάδα οφείλει να δεθεί, να δοκιμαστεί υπό διαφορετικές συνθήκες ώστε να καταφέρει να λειτουργήσει. Ακούγεται λίγο κλισέ ε;
Οι στιγμές στα εργαστήρια, στις συνελεύσεις και αργότερα στις πρόβες είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εξέλιξης του (εν δυνάμει) ηθοποιού. Οποιοσδήποτε μπορεί να απαγγείλει ένα ρόλο. Η διαδικάσια όμως του «να φτάσεις» το ρόλο (τον κάθε ρόλο, αυτοσχεδιασμού ή έργου), να τον χτίσεις και να τον προσαρμόσεις στα μέτρα σου, είναι αυτό που κάνει την εμπειρία ξεχωριστή, το ταξίδι να αξίζει και τις αναμνήσεις να μένουν για πάντα.
Υ.Γ.1: ΘΟΟΠΑ, σας ευχαριστώ όλους έναν-έναν ξεχωριστά. Cheers σε όσα έρχονται!