“Ο Woody Allen είναι σαν τον έρωτα. Όταν είναι καλός, είναι υπέροχος, και όταν δεν είναι καλός, ε, πάλι ωραία είναι.”
Ο Άλεν Στιούαρτ Κένιγκσμπεργκ γεννήθηκε την 1 Δεκεμβρίου του 1935 σε μια συνοικία του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.
«Υπήρχε ένα μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι μου όταν ήμουν στην κούνια», είχε αστειευτεί κάποτε. Ήδη από την παιδική του ηλικία είχε αρχίσει να συγκρούεται με τις προσωπικές του ανασφάλειες, κυρίως λόγω της εμφάνισης του αλλά και των ασταμάτητων καβγάδων των γονιών του.
“Οι γονείς μου άρχισαν να με παίρνουν μαζί τους στο σινεμά όταν ήμουν περίπου πέντε χρονών. Μαγεύτηκα. Ζούσαμε σε μία μικροαστική γειτονιά του Μπρούκλιν και πρέπει να υπήρχαν 25 κινηματογράφοι στους οποίους μπορούσα να πάω με τα πόδια. Περνούσα λοιπόν ατελείωτες ώρες στο σινεμά.”
Όταν ήταν στο γυμνάσιο, ο Allen ξεκίνησε να γράφει αστείες ιστορίες και ύστερα να τις πουλάει σε νεοϋορκέζικες εφημερίδες. Σύντομα εγκατέλειψε το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης για να ασχοληθεί με την τηλεόραση, οπότε και απέκτησε το ψευδώνυμο Woody Allen.
Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα μετρούσε συμμετοχές σε γνωστά σόου, όπως αυτό του κωμικού Σίντ Σίζαρ και το Candid Camera. Ακολούθησαν τα πρώτα θεατρικά έργα και το 1965 βγήκε η πρώτη ταινία με δικό του σενάριο και τίτλο “What’s new Pussycat?”, ενώ δύο χρόνια αργότερα, το 1967, το “What’s up tiger Lilly? “ αποτέλεσε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο ως σεναριογράφου και σκηνοθέτη.
Ο Woody δεν άργησε να καθιερωθεί ως μια μοναδική κινηματογραφική περσόνα με ιδιαίτερο στυλ και καυστικό χιούμορ που αμφισβητεί τους πάντες και τα πάντα, κρύβοντας καλά έναν διανοούμενο πίσω από τη μάσκα του κωμικού.
Ευρηματικός, νευρωτικός, εγωκεντρικός, γεμάτος φοβίες και ψυχαναγκασμούς, ο Woody δεν έκρυψε ποτέ τις εμμονές του και τα ραντεβού στον ψυχαναλυτή του. Αντίθετα μίλησε για όλα αυτά που ταλανίζουν τον εαυτό του και τους περισσότερους από εμάς με τρόπο απλό, σατιρικό, και κυνικά ειλικρινή όπως είναι και ο ίδιος.
“Φαίνεται πως ο κόσμος χωρίζεται σε καλούς και κακούς ανθρώπους.Οι καλοί κοιμούνται καλύτερα το βράδυ αλλά οι κακοί χαίρονται τις ώρες που είναι ξύπνιοι πολύ περισσότερο.”
Diane Keaton και Woody Allen στην περίφημη σκηνή του “Manhattan”
Από τα ευφάνταστα και κωμικοτραγικά σενάρια των Love and Death και Bananas, μέχρι την πολυβραβευμένη ταινία – σταθμό στην καριέρα του, Annie Hall και το γοητευτικό Manhattan, ο Allen διήνυσε πολλά κινηματογραφικά χιλιόμετρα έχοντας στο ενεργητικό του πάνω από πενήντα ταινίες.
Ερωτικά τρίγωνα, υπαρξιακές ανησυχίες, απιστίες, πρωταγωνιστούν μέσα από ήρωες εμμονικούς, αυτοσαρκαζόμενους, παράξενους, που πέρα από γέλιο έχουν κάτι να σου πουν. Διάλογοι ανάλαφροι, ευφυείς, κωμικοί που ακροβατούν ανάμεσα στο αστείο και το σοβαρό.
Μελωδίες της τζαζ, άνθρωποι να φλυαρούν για τη ζωή και τον έρωτα περπατώντας στους δρόμους της Νέας Υόρκης, ψυχαναλυτικές ερμηνείες και αστείρευτο χιούμορ συνθέτουν το μοναδικό ύφος του γουντιαλενικού κόσμου.
“Όταν καθόσουν απέναντι στην μεγάλη οθόνη νόμιζες ότι αυτός είναι ο κόσμος. Δεν σκεφτόσουν ποτέ ότι αυτός είναι «ο κόσμος του σινεμά». Σκεφτόσουν απλά ότι αυτός δεν είναι ο δικός σου κόσμος. Αυτή η αντίθεση ονείρου και πραγματικότητας σε συνθλίβει. Εγώ δεν το ξεπέρασα ποτέ. Και ξέρω πολύ κόσμο που δεν το έχει ξεπεράσει επίσης.”
Τα τελευταία χρόνια πολλοί τον κατηγόρησαν ότι οι νέες του ταινίες δείχνουν ένα γερασμένο γουντιαλενικό σύμπαν που λιμνάζει και δεν θυμίζει σε τίποτα τις αξέχαστες ταινίες του ’80 και του ’90 που τον αποθέωσαν στο χώρο του κινηματογράφου. Ωστόσο ο ίδιος παρά τα ογδόντα ένα του χρόνια συνεχίζει να προσφέρει στο κοινό του μια ετήσια ψυχαναλυτική απόδραση δια χειρός του.
Ο Allen εξάλλου, όπως εξομολογείται στο Deconstructing Harry, αναλύει και ψυχαναλύει τον εαυτό του συνεχώς και λειτουργώντας καλύτερα στον κόσμο της τέχνης από τον πραγματικό κόσμο. Οπότε θα συνεχίσει ακούραστα να το κάνει μέχρι να γίνει αθάνατος, όχι μέσα από τις ταινίες του αλλά στην πραγματική ζωή, όπως δηλώνει.
Ο Woody Allen είναι από εκείνους του καλλιτέχνες που ή αγαπάς ή μισείς. Πολλοί τον βλέπουν ως μια κινηματογραφική ιδιοφυΐα, κάποιοι άλλοι ως έναν εκκεντρικό διανοούμενο γεμάτο ανασφάλειες, και κάποιοι άλλοι βλέπουν στο πρόσωπο του μια διαστροφή λόγω και των σκανδάλων της προσωπικής του ζωής.
Από όποια οπτική και να τον δεις ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το τεράστιο ταλέντο του. Όπως δηλώνει και ο ίδιος : «Για το μόνο πράγμα που μετανιώνω στη ζωή είναι που δεν είμαι κάποιος άλλος».