Μια αναμέτρηση σε ουδέτερο ”έδαφος” δίχως πανοπλία. Τι να την κάνεις άλλωστε, αφού στην πραγματικότητα αυτή η μάχη είναι η δική σου ασπίδα για όλα όσα σε σκοτεινιάζουν…
Πάνω στο γραφείο,
ανάμεσα στα χαρτιά και στα μελάνια
σκέπαζα το φως που τρύπωνε από τις κουρτίνες.
Εκεί, έντυνα αριθμούς και πράξεις
μέχρι το λογικό συνεπάγεται
της μεταξύ τους σχέση.
Η δική μου με το φως ;
Δια-περαστική.
Εκείνο το πρωινό όμως είχα αναμέτρηση.
Ποιος θα προσκρούσει στις συνθήκες και ποιος θα σκορπίσει;
Ήταν χρόνια πίσω που η κούνια ήταν το άλμα που με σήκωνε τόσο εύκολα,
τώρα- χρειάστηκε ύψος πραγματικό για να αφήσω όλα όσα είμαι δεμένη.
Ένα άλμα. Ένα τίναγμα όπως στο τέλος κάθε γεύματος, όταν καθαρίζεις το τραπέζι, όταν παίρνεις το σεμέν και πετάς όσα ψίχουλα ξέ-μειναν. Μια τελετουργία για να καθαρίσεις.
Αφού γευμάτισαν λοιπόν,
νόμοι και θεωρίες
ήρθε η στιγμή.
Έδεσα τα σχοινιά σφιχτά,
το κράνος για τα εύφλεκτα εγώ μου
και ο αέρας παρέσυρε.
Μες το φως,
άκουσα το γέλιο εκείνου του παιδιού.
Μες το φως, ανάμεσα στον αέρα– λεύτερη σαν άνοιξη,
χαμογέλασα σε όσα (ξ)-έχασα μες τους τόσους υπολογισμούς…
Γιατί το να μένεις ψηλά σημαίνει να μην κρατάς τίποτε, παρά μόνο φως, όνειρα και ελπίδα. Ένα εμβόλιο όχι τόσο για την ανοσία του οργανισμού, όσο για την καταπολέμηση της ίδιας μες τις εποχές μας!
