Άρθρο αφιερωμένο στην ποίηση, στον σιβυλλικό κόσμο και τη φαντασία των ποιητών κατά την διάρκεια της ποιητικής τους σύνθεσης και όχι μόνο!
Υπάρχουν ανεπανάληπτες στιγμές που ο νους παράγει ασύλληπτες σκέψεις. Την στιγμή που ο άνθρωπος ξεφεύγει από την νοητή γραμμή του χωροχρόνου.
Που μεταβαίνει από τον πεζό κόσμο της γήινης αβύσσου στην άυλη σφαίρα της υποκειμενικής του πραγματικότητας.
Όταν οι σκέψεις διψάνε για μια πυρετώδη ζωή και βαριανασαίνουν σαν ξέφρενες νότες σε καταβασανισμένο πεντάγραμμο.
Κάθε ουτοπικός συλλογισμός εξαλείφεται, εάν ποτέ δεν αποκτήσει σάρκα.
Ένας τρόπος που μπορεί να επιτευχθεί η μετατροπή της φαντασίας σε πράξη είναι η προσπάθεια μέσω του κόσμου των ονείρων και της ποίησης.
Εκεί που κάθε συναίσθημα, απειροελάχιστο ή θεόρατο βρίσκει σκέψη για να κατοικοεδρεύσει και η σκέψη με την σειρά της ενσαρκώνεται σε λέξεις, φράσεις και προτάσεις κάθε φορά.
H φαντασία κινείται προς δυο απροσδόκητες κατευθύνσεις. Φυλακίζεται και συνάμα απελευθερώνεται από ένα μήνυμα.
Διότι με την ποίηση δεν εκφράζεται απλώς η προσωπικότητα, άλλα και είναι ένας τρόπος φυγής από την προσωπικότητα.
Κατά την διαδικασία της ποιητικής δημιουργίας, το έργο δεν προσχεδιάζεται, ούτε καθορίζεται από την αρχή, παρά μόνο προκύπτει αβίαστα.
Καθώς κανείς γράφει έναν στίχο, το ποίημα αλλάζει λόγω της προσθήκης ανυπόστατων παραστάσεων κάθε φορά, αντίστοιχα και οι σκέψεις συνεχώς μεταβάλλονται.
Και όταν η ποιητική σύνθεση ολοκληρωθεί εξακολουθεί και πάλι να αλλάζει, σύμφωνα με την ψυχολογική οπτική γωνία του εκάστοτε θεατή.
Ένα ποίημα είναι ένα ζωντανό σώμα όπως ακριβώς ένα έμβιο ον υπόκειται μέρα με τη μέρα στις αλλαγές που προστάζει η ίδια η ζωή, πράγμα λογικό, μιας και η ποίηση ζει μόνο μέσα από αυτόν που την αντικρίζει κατάματα.
Οι ποιητές με θεμελιώδη αρωγό τη μυριόχρωμη φαντασία τους έχουν ως απώτερο κίνητρο το να εξωτερικεύσουν καθετί που βαραίνει τα ενδόμυχά τους , χωρίς ο νους τους να φέρει ενδοιασμούς και δίχως οι πόθοι να τιθασεύονται σε καλούπια παράλογης λογικής.
Πόθοι που πραγματώνονται για λίγο. Ένα «λίγο» που φαντάζει σαν ονειρική παντοτινότητα!
Αλλά άραγε πόση ασύδοτη ελευθερία έχει τη δυνατότητα να δωρίσει ο ουρανός σε έναν παραθεριστή προερχόμενο από το αφεγγές σκότος;
Οι σκέψεις τους ειπώνονται πιο εύκολα στην σιωπή. Έπειτα δραπετεύουν από ένα ορθάνοικτο παράθυρο. Τα πάντα! Ακόμα και η πιο άφαντη τελεία.
Μερικές θα εξανεμιστούν σε παύσεις ανέμων, θα βρεθούν σε αφιλόξενη και παντέρημη γη. Ίσως πάλι γίνουν στρώμα να κοιμηθούν ανυπόστατες αγάπες ορφανές.
Το αβυσσαλέο σθένος, με το οποίος είναι εφοπλισμένοι, προσπαθεί να διακόψει τον χορό των αναμνήσεων.
Κατατροπώνει βραδέως τα δάκρυα που εν τέλει υποχωρούν αναίμακτα χάρη στην αναμονή του απέραντου χρόνου.
To ζητούμενο τους είναι η λύτρωση. Είναι βάλσαμο της πολυταξιδεμένης ανίατης ψυχής.
Οι ποιητές είναι υπάρξεις που βιώνουν παραπάνω από μια ζωές, σαν απύθμενες αιωνιότητες, μα πεθαίνουν ακόμη περισσότερες.
Το χθες τους είναι νεκρό. Το παρόν τους, μια αυταπάτη και το αύριο παρά μόνο ένας εφιάλτης!
Ωστόσο, μάχονται με κάθε παλμό της ετοιμοθάνατης τούτης κοινωνίας.
Η θλίψη τους αποτελεί ανυπέρβλητο κι αβάσταχτο εχθρό, τον οποίο κατατροπώνουν, κάνοντάς τον αέναο φίλο.
Ο πόνος της αλήθειας τους φαντάζει μηδαμινός όταν κοσμείται με κάθε λογής λέξεις.
Ένα στίγμα εξωραϊσμού σκεπάζει το γοερό αιματηρό τους δάκρυ. Κανείς βέβαια τόσο αθάνατος που θα υποτάξει τον βωμό της θάλασσας, κι όμως η παμμέγιστη μαγεία αναδύεται στην ανηλεή μάχη εναντίων των αλόγιστων κυμάτων.
Αυτό είναι το τέλος τους: Ένας αιώνας αυτοσχεδιασμού, μια ολόκληρη ζωή σε μια ασπρόμαυρη σελίδα. Ανακούφιση ή λήθη;
Μια καρδιά γεμάτη όνειρα, μια ζωή γεμάτη κύματα και ετοιμόρροπους θεούς!