Ένα videogame επιστημονικής φαντασίας κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του ’16 κι έκτοτε φλερτάρει με τα όρια πραγματικότητας και φαντασίας, σε μονοπάτια φιλοσοφίας.
Το No Man’s Sky (NMS), το video game επιστημονικής φαντασίας που έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πιο αναμενόμενα παιχνίδια των τελευταίων ετών, κυκλοφόρησε παγκοσμίως τον Αύγουστο ’16.
Ένα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο project καθότι αναπτύχθηκε από το σχετικά άσημο indie στούντιο της Hello Games, μιας μικρής ομάδας σχεδιαστών και προγραμματιστών. Βέβαια με τη συμμετοχή της Sony στην προώθηση και το μάρκετινγκ, η επιτυχία έμοιαζε αδιαμφισβήτητη.
Το No Man’s Sky είναι ένα open-world παιχνίδι.
Το gameplay του NMS έχει τέσσερα βασικά στοιχεία: εξερεύνηση, εμπόριο, μάχη και επιβίωση.
Με προοπτική first person σου παρέχεται η δυνατότητα να κάνεις πραγματικότητα τις πιο τρελές επιστημονικές σου φαντασιώσεις σχετικά με την εξερεύνηση νέων κόσμων. Το παιχνίδι σε ταξιδεύει σε έναν καθολικά procedurally generated γαλαξία γεμάτο νέους πλανήτες προς ανακάλυψη: περίπου 18 πεντάκις εκατομμύρια (1.8×1019).
Ποιο είναι το story; Καθένας που αρχίζει να παίζει το NMS, ξεκινάει την εμπειρία του σε έναν διαφορετικό πλανήτη, κι έκτοτε, το που θα πάει και το τι θα κάνει βασίζονται στη δική του κρίση.
Πρώτη σου αποστολή είναι η επισκευή του χαλασμένου σου αεροσκάφους, η οποία επιτελείται με τη συλλογή φυσικών πόρων από τον πλανήτη που βρίσκεσαι. Μεγάλο μέρος της εισαγωγής σου ως παίχτη στο NMS έχει να κάνει με τη διαχείριση αποθεμάτων – καθότι τίθεσαι να μεταφέρεις έως ένα συγκεκριμένο αριθμό πόρων.
Συνάμα με την εξερεύνηση του εδάφους, έρχεσαι σε επαφή με το οικοσύστημα του πλανήτη, με τη ποικιλομορφία των ιθαγενών μορφών ζωής, ή και πιθανότητα με έναν ιθαγενή πολιτισμό.
Αφότου καταφέρεις να επισκευάσεις το σκάφους σου, μπορείς να ξεκινήσεις το ταξίδι σου στο απέραντο σύμπαν που ξεδιπλώνεται μπροστά σου.
Με όλο και περαιτέρω έρευνα, συγκεντρώνεις νέες πληροφορίες με στόχο να τις ανεβάσεις στο The Atlas, μια παγκόσμια βάση δεδομένων διαμοιραζόμενη μεταξύ όλων των χρηστών του παιχνιδιού. Επί της ουσίας πρόκειται μια για γαλαξιακή αγορά. Με αυτό τον τρόπο, ένας παίχτης αποζημιώνεται με συνάλλαγμα εσωτερικού τύπου ώστε να μπορεί να αγοράσει υλικό και σχέδια που θα τον βοηθήσουν στη βελτίωση του εξοπλισμού του χαρακτήρα του αλλά και στην αγορά νέων και καλύτερων αεροσκαφών.
Σε έναν κόσμο που βαίνει τα σκαλιά της τεχνολογικής προόδου με ανοιχτό διασκελισμό, το συγκεκριμένο videogame φαντάζει προπομπός για μια νέα εποχή.
Μια εποχή, που είναι συνυφασμένη με τη virtual reality τεχνολογία, κάνει κάποιον να αναρωτηθεί: ποια είναι πραγματικά τα όρια της δημιουργικότητας; Ο συνδυασμός του αμέριστου ταλέντου των προγραμματιστών με την ακατέργαστη φαντασία των σχεδιαστών κυριολεκτικά μπορεί να δημιουργήσει έργα τέχνης.
Βέβαια, το οτιδήποτε χρειάζεται τον απαραίτητο χρόνο και την απαιτούμενη προσοχή ώστε να εκκολαφθεί με το σωστό τρόπο.
Το No Man’s Sky, παρά το νέο πνεύμα που έφερε στον χώρο της ψυχαγωγίας, δεν αποτελεί ένα ολοκληρωμένο videogame. Χρειάστηκε μερικά χρόνια να υλοποιηθεί, και χρειάζεται ακόμη χρόνο ώστε να γίνει ένα αληθινά διαδραστικό open-world παιχνίδι σε κοινό σύμπαν με τους υπόλοιπους παίχτες.
Από τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας γεννήθηκαν τα πρώτα δείγματα αμφισβήτησης. Υπάρχουν αρκετοί που κρίνουν την single player εμπειρία ως μειονέκτημα. Ποιος ο λόγος, αναρωτιούνται, να φιλοτεχνηθεί ένας απέραντος χώρος αν δεν δίνεται στον παίχτη η ευκαιρία να μοιραστεί αυτή την εμπειρία με φίλους, νέους ή παλιούς.
Ο διευθυντής της εταιρίας, που δημιούργησε το ΝMS σχετικά με το αν μπορεί κάποιος παίχτης να έρθει σε επαφή με κάποιον άλλον στο παιχνίδι, μοιάζει ξεκάθαρος στο εξής tweet:
“Οι πιθανότητες δυο παικτών να συναντηθούν σε ένα τόσο μεγάλο σύμπαν είναι απειροελάχιστες.”
– Sean Murray (@NoMansSky), 8 Αυγ 2016
Ορισμένοι θαυμαστές, κάνοντας τις μαθηματικές πράξεις, κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα. Υποστηρίζουν πως το μειονέκτημα της πλατφόρμας δεν έχει κάνει με το αν δύναται να συναντηθεί ένας παίχτης με κάποιον άλλον. Αντίθετα, τονίζουν κι αυτοί πως οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο είναι μηδαμινές.
Δεδομένου της ομοιότητας σε μέγεθος του procedurally generated γαλαξία του NMS με έναν πραγματικό γαλαξία, και της σχετικά μικρής επιφάνειας που διανύει ένας άνθρωπος στον χώρο, δεν μοιάζει παράξενη η εξαιρετικά μικρή πιθανότητα να συναντήσεις κάποιον άλλο παίχτη εντός παιχνιδιού – όπως άλλωστε συμβαίνει και στην πραγματικότητα.
Η μόνη πιθανή περίπτωση, τουλάχιστον με την παρούσα τεχνολογία, είναι να γίνεις μάρτυρας ενδεχόμενων αλλαγών σε πλανήτες που έχουν προηγουμένως φιλοξενήσει κάποιον ή κάποιους άλλους χρήστες.
Μια συζήτηση σχετικά με τον ξεσηκωμό, που προκάλεσε η κυκλοφορία του NMS, άρχιζε να σχηματίζεται στην ενότητα σχολίων μιας ιστοσελίδας που προώθησε το videogame.
Υπάρχουν εκεί επειδή μια φόρμουλα τα κατασκεύασε (αναφέρεται σε ερείπια κτιρίων σε έναν πλανήτη). Δεν υπάρχει τίποτε πιο βαθύ σε αυτό, κανένας δρόμος να ακολουθήσεις, τίποτα άλλο να ανακαλύψεις. Απλά στέκονται εκεί.
Ο σχολιαστής ksobny, συμφωνεί συγκρίνοντας το NMS με την πραγματικότητα :
Το NMS συλλαμβάνει το νόημα της ζωής αρκετά καλά.
Οι δυο παραπάνω τοποθετήσεις φαίνεται να μετέδωσαν τροφή για σκέψη και διάθεση για επιχειρηματολογία σε δυο άλλους χρήστες.
Τον διάλογο τον ξεκίνησε ο χρήστης OpssYourBad:
Η φύση δεν έχει κάποιο νόημα, μα ανώτερες μορφές ζωής με υψηλό επίπεδο σκέψης μπορούν να παράγουν νόημα. Το NMS μπορεί να προσομοιώσει κατώτερες μορφές ζωής και περιβάλλον, αλλά οι εξωγήινοι και τα ερείπια υποτίθεται ότι είναι προϊόντα υψηλότερων μορφών ζωής, που το NMS δεν μπορεί να προσομοιώσει.
Ο χρήστης Kelsomatic απαντάει:
Αυτός ήταν ο στόχος του (αναφέρεται στο σχόλιο του ksobny): ότι η ζωή στερεί νοήματος. Μπορούμε να «παράγουμε» νόημα, μα εν τέλει πρόκειται για ιδιοτελή φαντασία.
Σειρά του OpssYourBad:
Αυτή είναι μια γελοία θέση που οι άνθρωποι αναφέρουν ξανά και ξανά. Επομένως, τίποτα δεν έχει νόημα, αν ο Θεός ή η φύση ή το σύμπαν στο λέει; Το να δημιουργούμε μόνοι μας νόημα δεν το καθιστά λιγότερο σημαντικό ή φανταστικό, εκτός κι αν υποστηρίζεις πως ο πόνος και η χαρά είναι φανταστικά αισθήματα μόνο και μόνο επειδή ο εγκέφαλος μου δημιούργησε αυτές τις αισθήσεις.
Το πιο ενοχλητικό πράγμα είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων αντιτίθενται στην πίστη ότι η ζωή δεν έχει νόημα, διαφορετικά δεν θα κάνανε τίποτα, κι όμως αδιάκοπα ισχυρίζονται πως «η ζωή στερεί νοήματος».
Εδώ, είναι που ο Kelsomatic, αρχίζει να εμβαθύνει:
Θα ασχοληθώ με το μέρος του σχολίου σου που αντιμετωπίζει πιο σύντομα τη διαφορά των απόψεων μας, που είναι η εξής: ο πόνος και η ευτυχία είναι πλήρως φυσικές και εξελικτικές διαδικασίες. Όταν βιώνεις πόνο, μια σειρά από φυσικά γεγονότα συμβαίνουν. Οι νευρικές απολήξεις ενεργοποιούνται, τότε στέλνουν ηλεκτρικούς παλμούς στον εγκέφαλο, εκεί χημικές ουσίες ανταλλάσσονται μεταξύ νευρώνων κλπ. Όταν έχεις μια σκέψη, επίσης, είναι μια φυσική διαδικασία. Δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο ή μαγικό γι’ αυτό, ακριβώς όπως δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο ή μαγικό όταν το υδρογόνο ενώνεται με το οξυγόνο και σχηματίζει νερό. Πρόκειται για έναν σταθερό δεσμό μεταξύ ατόμων δεδομένου του περιβάλλοντος τους. Οι διεργασίες των ζωντανών κυττάρων και περαιτέρω του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι επίσης προεκτάσεις ενός σταθερού και επαναλαμβανόμενου σχηματισμού της ύλης, απλά ενός πιο περίπλοκου. Η ύπαρξη μιας σκέψης δεν είναι περισσότερο πολύτιμη από την ύπαρξη ενός μορίου νερού – δηλαδή καμίας αξίας.
Απαντώντας στην τελική σου γνώμη: Αφορά μια διττή φύση. Είμαι σε θέση να αναγνωρίσω μόλις γιατί η ζωή δεν έχει νόημα. Η ύπαρξη ενός νοήμων έμβιου όντος δεν έχει περισσότερο νόημα από εκείνο ενός βράχου, ενός πλανήτη, ενός άστρου, ενός φυτού και όχι περισσότερο από την έλλειψη οποιουδήποτε από αυτά τα πράγματα. Ταυτόχρονα, είμαι άνθρωπος. Το σώμα και το μυαλό μου είναι αποτέλεσμα εκατομμυρίων χρόνων μιας εξελικτικής διαδικασίας που με έφερε στην κατάσταση να θέλω να παραμείνω ζωντανός, να εκτιμήσω τη ζωή, να απολαύσω το φαγητό και να ευχαριστηθώ τους αμέτρητους τρόπους που έχουμε επινοήσει για να διατηρηθούμε και να βελτιωθούμε ως άνθρωποι. Η συνείδηση μου υφίσταται εντός των ορίων του σώματος και του μυαλού μου κι ως εκ τούτου αυτές οι σκέψεις είναι αναπόφευκτες. Βρίσκω νόημα στη ζωή, γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν γνωρίζει οποιαδήποτε άλλη μέθοδο λειτουργίας εκτός αυτής που υπάρχει σε έναν κόσμο χτισμένο σε βαθύτερο νόημα.
Βρίσκω ειλικρινά το θέμα απέραντα κι αθεράπευτα ενδιαφέρον, και νομίζω ότι όλο και περισσότεροι το βρίσκουν επίσης, και γι’ αυτό ίσως το συναντάς συχνά. Νομίζω ότι η αντίληψη αυτών των εννοιών (μηδενισμός) είναι σημαντική για την κατανόηση του εαυτού μας, ειδικά εάν δεν προσυπογράφεις σε κάποια θρησκευτική πίστη (στην οποία περίπτωση αυτές οι σκέψεις, με τη μορφή ή την άλλη, είναι βασικά αναπόφευκτες).
Tl;dr (too long, didn’t read): Μηδενισμός, γκούγκλαρε το
Στη συνέχεια, κάνει ένα επιπλέον σχόλιο, με σκοπό να μην παρεξηγηθεί ο τόνος του:
Όταν ξεφεύγω με παραληρήματα που μοιάζουν με διαλέξεις, ανησυχώ μήπως και φαίνομαι αγενής: Ελπίζω πραγματικά ότι απάντησα στις ερωτήσεις σου ή τουλάχιστον σε έκανα να σκεφτείς λίγο. Ο λόγος για τη μεγάλη μου απάντηση είναι ότι βρίσκω στα αλήθεια τα θέματα αυτά ενδιαφέροντα, όπως είπα και παραπάνω, και πως πραγματικά μου αρέσει να μιλάω γι’ αυτά μαζί με άλλους.
Ο OopsMyBad δίνει την απάντηση του:
Έχω συναίσθηση της έννοιας του μηδενισμού (το πτυχίο φιλοσοφίας δεν είναι και η καλύτερη επένδυση αλλά με βοηθάει να κερδίζω επιχειρήματα στο διαδίκτυο, άρα δεν μετανιώνω) και τα παραληρήματα σου δεν μοιάζουν αγενή καθόλου (εξάλλου, οι συζητήσεις ονομάζονται «ανταλλαγή επιχειρημάτων» στη φιλοσοφία).
Δεν νομίζω η διαδικασία της εξέλιξης αποκλείει το «νόημα». Είναι λάθος, ωστόσο, να υποθέσουμε πως το νόημα είναι προϊόν της πρόθεσης.
Τα όντα που φέρουν συνείδηση είναι παράγωγα μιας εξέλιξης, και στην αρχή, τίποτα δεν έχει σημασία. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, η φυσική επιλογή επέτρεψε στα είδη με την καλύτερη φόρμα να περάσουν τα γονίδια τους κι αποδεικνύεται πως ο πόνος και η ευχαρίστηση ήταν χρήσιμες αισθήσεις για την επιβίωση, για πολλά έμβια όντα που είχαν επίγνωση. Τα συγκεκριμένα όντα εξελίχθηκαν επίσης σε διαφορετικές θέσεις επιβίωσης και το νόημα ή ο σκοπός γεννήθηκε. Όλα τα όντα είναι προγραμματισμένα να προσπαθούν να επιβιώσουν, είτε αποφεύγοντας τους θηρευτές ή το κυνήγι για θηράματα (εκείνοι που δεν είναι φτιαγμένοι να το πράξουν, πεθαίνουν φυσικά και αφαιρούνται από τη γονιδιακή δεξαμενή), κι αυτό είναι ακριβώς το νόημα και ο σκοπός της ζωής. Αυτή ήταν λίγο πολύ η καθεστηκυία τάξη για πάρα πολλά χρόνια, έως ότου κάποια ζώα (εκ των οποίων τα «εξυπνότερα» στάθηκαν οι άνθρωποι) άρχισαν να αναπτύσσουν ανώτερες γνωστικές δυνάμεις και ξεκίνησαν την εύρεση απώτερου σκοπού.
Τίποτα δεν προορίστηκε για τη ζωή να έχει νόημα ή σκοπό, ήρθε τυχαία ως αποτέλεσμα της εξελικτικής διαδικασίας.
Επίσης, θεωρώ ότι ο μηδενισμός αποτελεί νωθρή διανοητική διαδικασία σκέψης. Κάτι σαν τον ακραίο σκεπτικισμό.
Σειρά του Kelsomatic:
Θα χρειαστεί να ορίσεις τι εννοείς ως νόημα/σκοπό. Τι είναι ριζικά διαφορετικό σχετικά με τον τρόπο που αλληλεπιδρούν μορφές ζωής, αναπαραγωγή/απομίμηση κλπ με τον τρόπο που τα στοιχεία αλληλεπιδρούν κι αναμειγνύονται κλπ. Όλα τα παραπάνω καθοδηγούνται από τους ίδιους νόμους της φυσικής, τις ίδιες εξισώσεις. Ο ελεύθερος ορισμός που έχεις δώσει στην έννοια νόημα/σκοπός μπορεί να εφαρμοστεί και σε χημικές αντιδράσεις. Αναγνωρίζω τη σημασία που έδωσες σε αυτό που περιγράφεις ως «νόημα ζωής», αλλά μόνο και μόνο επειδή την έδωσες εσύ δεν σημαίνει ότι υπάρχει κάτι εγγενώς ξεχωριστό περί αυτού.
Δεν βλέπω τον μηδενισμό ως πρόχειρο, στην πραγματικότητα απορρίπτει πολλά από αυτά που οι άνθρωποι λάμβαναν ως δεδομένα για απίστευτα μεγάλο χρονικό διάστημα, κι αυτό τον κάνει δυνητικά ένα από τα μεγαλύτερα άλματα στη φιλοσοφία. Θεωρώ πως είναι ένας τρόπος θεώρησης του σύμπαντος. Υπάρχουν βέβαια κι άλλοι τρόποι κι όλοι είναι χρήσιμοι για εμάς με διαφορετικό τρόπο. Ο μηδενισμός βρίσκεται στα λογικά άκρα αυτού του φάσματος. Αφαιρεί τις προκαταλήψεις μας ως έμβια όντα από την εξίσωση ολοσχερώς, λόγος για τον οποίο τείνουμε να μη μας αρέσει. Μπορεί να φαντάζει ολότελα σχετικός, μα στέκεται ενοχοποιητικός. Νομίζω, ακόμη, ότι μπορεί να προσφέρει κι απελευθέρωση.
Απαντάει ο OpssYourBad:
Η ίδια ζωή είναι περισσότερο από μια δέσμη φυσικών στοιχείων, είναι μια αναδυόμενη ιδιότητα. Οι άνθρωποι είναι κάτι περισσότερο από το 65% του οξυγόνου, του 18,5% του άνθρακα, του 9,5% του υδρογόνου, του 3,2% του αζώτου… κλπ. Απλά βάζοντας όλα αυτά τα στοιχεία μαζί δεν δημιουργείτε ζωή, οπότε θεωρώ απλουστευτική τη θεωρία ότι τα πάντα είναι ακριβώς το ίδιο, επειδή διέπονται από τους νόμους της φυσικής. Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι όλα είναι φυσικά, μα συνάμα περίπλοκα συστήματα τα οποία αποτελούν έναυσμα για περισσότερο από το σύνολο των μερών τους (όπως στην περίπτωση της ζωής). Οι χημικές αντιδράσεις δεν είναι ζωή, δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον με απολύτως κανένα τρόπο, απλώς αντιδρούν προβλέψιμα σύμφωνα με τους νόμους της Φυσικής.
Ακολουθεί η τελευταία τοποθέτηση του Kelsomatic:
Αυτό απλά δεν είναι αλήθεια, όμως. Για παράδειγμα: ξέρουμε όλα τα μέρη που συνθέτουν μια πρωτεϊνη, και μια πρωτεϊνη είναι σίγουρα το άθροισμα των μερών του, είναι άψυχο και ψυχρό. Ωστόσο, το να κατασκευάσεις μια πρωτεϊνη σε ένα εργαστήριο είναι τρομερά δύσκολο, διότι η κατανόηση της τάξης, του πλαισίου, των όρων και των διαδικασιών που απαιτούνται για να μονταριστούν όλα τα χημικά και να σχηματιστεί η πρωτεϊνη είναι εξαιρετικά δύσκολο.
Ένα παζλ είναι το άθροισμα των μερών του. Αυτό δεν σημαίνει πως ρίχνοντας όλα τα κομμάτια σε ένα τραπέζι θα έχεις και το παζλ έτοιμο.
Η ζωή και τα ανθρώπινα όντα είναι το πιο περίπλοκο παζλ του σύμπαντος.
Μια χημική αντίδραση δεν συνιστά ζωή, σίγουρα, αλλά νομίζω ότι το χάσμα που έχεις θέσει μεταξύ μιας χημικής αντίδρασης και τις ενέργειες ενός ανθρώπου έρχονται από αφαιρέσεις που ενδεχομένως να μη γνωρίζεις ότι έκανες.
Τα χημικά στοιχεία ανταποκρίνονται προβλέψιμα στους νόμους φυσικής, αλλά το ίδιο κάνει και το ανθρώπινο μυαλό. Το πρόβλημα είναι ούτε εσύ, ούτε κανείς, έχει τον τύπο για την αντίδραση. Απλά επειδή κάθε μεταβλητή (η θέση του κάθε νευρώνα και η μορφή του, το ακριβές γονιδίωμα του DNA ενός ατόμου και το νόημα και οι επιπτώσεις του κάθε μορίου που βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη θέση, οι μνήμες και οι εμπειρίες ενός ατόμου και οι υλικές επιπτώσεις στη δομή του εγκεφάλου κλπ) δεν μπορεί να είναι γνωστή (ακόμη), δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει μια φόρμουλα γι’ αυτή.
Δεν καταλάβαμε τα πολύ βασικά της βαρύτητας και της δομής του ηλιακού συστήματος μέχρι πρόσφατα. Αυτά τα πράγματα βρίσκονται εκτός της σφαίρας της ανθρώπινης γνώσης γι’ αυτό κι είχαν αποδοθεί σε θεούς και στη μαγεία. Η ζωή, όπως ο ήλιος, το φεγγάρι, και τους σεισμούς, δεν είναι προϊόν κάποιας θεότητας ή κάποιου είδους εξαίρεσης από τους κανόνες, είναι απλά μια σύνθετη διαδικασία για την οποία δεν γνωρίζουμε ακόμη τον τύπο (φόρμουλα).
Τη συζήτηση κλείνει ο OpssYourBad:
Ίσως, αλλά αν υπάρχουν τέτοια πράγματα όπως αναδυόμενες ιδιότητες που προκύπτουν από αρκετά πολύπλοκα συστήματα, δεν είναι κάτι που θα ήθελα τόσο εύκολα να αποκλείσω. Μια αιτιοκρατική άποψη του σύμπαντος έρχεται σε αντίθεση με ό,τι γνωρίζουμε για την κβαντομηχανική.
Θα μπορούσε να είναι μια περίπλοκη διαδικασία απλά μπορεί να μειωθεί σε βασικά συστατικά και τίποτα περισσότερο. Θα μπορούσε ακόμη να μην είναι αυτή η περίπτωση. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ούτε για τον έναν ούτε για τον άλλον ισχυρισμό. Αν μη τι άλλο, η εμπειρία (η οποία, ομολογουμένως, μπορεί να είναι εξαιρετικά παραπλανητική) και η ύπαρξη της συνείδησης φαίνεται να δείχνουν προς κάτι περισσότερο από το άθροισμα των μερών του.
Στο τέλος, μέχρι να υπάρξει μια ικανοποιητική εξήγηση για το εξαιρετικά πολύπλοκο σύστημα που είναι η ζωή, οι βαθύτερες λειτουργίες είναι σαν έναν μαύρο κουτί: γνωρίζουμε τις εισόδους και τις εξόδους, αλλά όχι τη διαδικασία, και καμιά από τις θέσεις μας δεν μπορεί να αποδειχτεί.
Το πόσο θα επηρεάσει το NMS το χώρο της διασκέδασης και της τεχνολογίας, κανένας δεν μπορεί να πει με ακρίβεια. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μονάχα ο χρόνος γίνεται να έχει τον τελευταίο λόγο.
Έως τότε, λοιπόν, ενδιαφέρουσες περιπέτειες και αναζητήσεις να έχετε, στον κόσμο του NMS και στην πραγματικότητα.
Υ.γ. Το No Man’s Sky κυκλοφορεί για Playstation 4 και PC.