“Η Μαζώχτρα” είναι σίγουρα μια μοναδική θεατρική παράσταση που αξίζει να δεις για πολλούς λόγους και τους παραθέτουμε έναν προς έναν!
Αρχικά να σας συστήσω εμένα, τον Δημήτρη Μπούρα. Είμαι ένας πορωμένος θεατρόφιλος και υπέρμαχος του “κουλτουριάρικου”. Τι εννοώ με αυτό;
Ότι κάτι τρελά θέατρα που βγαίνει κάποιος επί σκηνής και βγάζει άναρθρες κραυγές ενώ παράλληλα στο πίσω μέρος 12 μαντράχαλοι ντυμένοι κροκόδειλοι χορεύουν τσάμικο – αυτά που εξυπηρετούν δηλαδή τρελά οράματα των σκηνοθετών τους – αν για μένα βγάλουν νόημα και με τραβήξουν, δεν πα να λένε όλοι “τι μάπα ήταν αυτό;” εμένα θα μου αρέσει και θα στο υπερασπιστώ.
Αυτός ο πρόλογος γίνεται γιατί πολύ συχνά θα βλέπετε κάθε είδους κριτική από μένα. Και μην ανησυχείτε, δεν ξεκινάω με κάτι τέρμα τρελό, αλλά με μια παράσταση που για μένα έχει ξεχωρίσει για έναν απλούστατο λόγο: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΕΙΝΑΙ ΝΟΥΒΕΛΑ.
Αυτά τα μαγικά κεφαλαία, πόσο βοηθάνε να ξεχωρίσεις το πραγματικά τρελό πράγμα που θες να αναδείξεις σε κάθε άρθρο.
Και πόσο άσκοπη ήταν αυτή η πρόταση. Συνεχίζω λοιπόν!
“Η μαζώχτρα” είναι μία νουβέλα του Αργύρη Εφταλιώτη που δημοσιεύτηκε το 1900 μαζί με διάφορα άλλα διηγήματα του συγγραφέα με τον τίτλο “Η Μαζώχτρα και άλλες ιστορίες”.
Η ιστορία είναι πολύ απλή: Σε ένα φανταστικό χωριό της Κρήτης, την Παραμυθιά, ζει μια όμορφη, αλλά πολύ φτωχή κοπέλα, η Ασήμω, η οποία δουλεύει στα γύρω χωράφια και μάζευε ελιές, εξ’ου και η ονομασία “μαζώχτρα”.
Μια μέρα, ένα αρχοντόπουλο, ο Πανάγος, που την είχε ξεκάθαρα τσεκάρει από παλιότερα, της δίνει όρκο πως θα τη παντρευτεί. Όμως, ένα αρχοντόπουλο δεν γίνεται να παντρευτεί μία μαζώχτρα. Έτσι παίρνει πίσω τον όρκο του, και η δύστυχη Ασήμω αντιμετωπίζει το χλευασμό και τον εξευτελισμό από τους κατοίκους του χωριού. Και αποφασίζει να εκδικηθεί, διαδίδοντας ένα ψέμα το οποίο όμως θα έχει πραγματικά ολέθρια αποτελέσματα.
Απλή ιστορία ε; Τίποτα το τρελό πάνω σε αυτό, το παραδέχομαι, έλα όμως που το όλο θέμα είναι η εκτέλεση, εκεί είναι το ζουμί! Γιατί, αυτό το διήγημα κανονικά έχει σαν χαρακτήρες όλο το χωριό, και στη παράσταση αυτό δεν αλλάζει.
Απλά το θέμα είναι πως το έργο παίζεται από 3 ηθοποιούς, τον Θοδωρή Θεοδωρίδη, Δημοσθένη Ξυλαρδιστό και Νάντια Δαλκυριάδου, οι οποίοι τρέχουν σε όλη τη σκηνή, έρχονται ακόμα και δίπλα σε μας τους θεατές και παίζουν μαζί μας!
Αλλάζουν χαρακτήρες σαν τα πουκάμισα και μας παρουσιάζουν με τα πιο απλά μέσα που μπορεί κανείς να φανταστεί μια φαινομενικά ερωτική ιστορία που καταλήγει σε ολόκληρη βεντέτα με συνεχή φονικά και κωμικοτραγικές καταστάσεις.
Και όταν λέω απλά μέσα, το εννοώ. Με το χέρι σε σχήμα πιστολιού, όπως όταν παίζαμε μικροί και κυνηγούσαμε τα άλλα παιδάκια στις πλατείες (προσωπικά αν υπήρχε φανταστική φυλακή για φανταστικά εγκλήματα, θα ήμουν φανταστικά ισόβια φυλακισμένος).
Απλά με τη λέξη μπαμ ζωντανεύουν μπροστά σου ολόκληρη δολοφονία, και μάλιστα σε κάνει να ανατριχιάζεις, να σκαλώνεις. Κάτι το τόσο μη ρεαλιστικό, μέσα από τη δουλειά και το μεράκι αυτών των τριών κεφάτων και ταλαντούχων ηθοποιών, μοιάζει τόσο αληθοφανές που δεν μπορείς παρά να παρασυρθείς μέσα στον κόσμο αυτού του τόσο τρελού παραμυθιού, να κυκλοφορήσεις και εσύ στα σοκάκια της Παραμυθιάς και να σοκαριστείς από τα γεγονότα και τις συνεχείς ανατροπές.
Ακόμα μπορεί να μην έχετε πειστεί. Αααααχ, τι θα σας κάνω εσάς; Αααααχ! Άντε, να συνεχίσω και στα πιο τρελά του όλου εγχειρήματος. Η ομάδα αυτή όχι μόνο κατάφερε να αφηγείται την νουβέλα λες και είναι θεατρικό με ξεκάθαρους ρόλους, αλλά κράτησε και τη καθαρεύουσα στην οποία ήταν γραμμένη καθ’όλη τη διάρκεια της, χωρίς όμως να χάνουμε λέξη από όλη τη παράσταση.
Είχαν τέτοιο ζήλο και παραστατικότητα, τέτοιες εκφράσεις και κινησιολογία, που η ιστορία έρεε ασταμάτητα και ένας καταιγισμός από εικόνες κατέκλυζε μια σχετικά άδεια, απλή σκηνή, η οποία δεν είχε όρια ως προς την αξιοποίηση της. Μία γινόταν σπίτια, μία λαγκάδια, μία ταβερνάκια και δεν συμμαζεύεται.
Και ενώ το παρακολουθείς, με τη φαντασία σου κάνεις ένα μοναδικό ταξίδι στο χώρο και το χρόνο που σπάνια προσωπικά έχω ξαναζήσει. Στο τέλος να φανταστείτε, μόνο που δεν έψαξα την γκλίτσα μου για να σηκωθώ από τη θέση μου. (άκυρο χιούμορ νέου αρθρογράφου, απλά προσπεράστε το)
Γιατί να το δείτε; Γιατί απλά θα σας κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον, θα γελάσετε, θα συγκινηθείτε και για λίγο περισσότερο από μιάμιση ώρα θα μεταφερθείτε σε ένα μικρό Κρητικό χωριουδάκι μιας άλλης εποχής.
Θα καταλάβετε πλήρως το πως σε μια μικρή κοινότητα ένα μικρό ψέμα μπορεί να μετατραπεί σε μια ανεξέλεγκτη πυρκαγιά (πως τα λέω ε; Φαινόμενο της πεταλούδας και έτσι στιλ και δεν συμμαζεύεται). Θα καταλάβετε πώς εάν δεν αμφισβητούμε το κάθε τι που ακούμε, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι τραγικά.
Θέλετε να πάτε θεατράκι λοιπόν; ΓΙΑ ΤΣΕΚΆΡΕΤΕ ΤΟ! Και εγώ θα είμαι πίσω πολύ σύντομα να σας ψήσω για ακόμα περισσότερες κουλτουροβόλτες στην Αθήνα (αλλά και για τρελές ταινίες, απίστευτες σειρές, ξέφρενα βιβλιοκομικοδιαβάσματα, nerdοκαταστάσεις στο έπακρο)!
Βόλτες απολαυστικές, γέλια τρελά, επιτυχίες και όοολα τα καλά!
Θέατρο 104
Διεύθυνση: Ευμολπιδών 41, Γκάζι
Τηλ: 2103455020
Παραστάσεις: Απογευμ.: Κυριακή 7 μ.μ. Βραδ.: Σαβ. 9.15 μ.μ.
Τιμή εισιτηρίου: 12, 8 ευρώ.