Το θέατρο και η ζωή γίνονται ένα στα πλαίσια της μεθόδου συναισθηματικής διαλεκτικής που διδάσκει ο Στέλιος Καλαθάς!
Δεν εκπαιδεύεται κανείς να μάθει να αγαπάει. Αλλά αν αγαπηθεί πολύ μπορεί να πάρει ένα μάθημα για το πώς αγαπάνε. Αυτό θα μπορούσε να αποτελεί παράδειγμα των όσων έχει βιώσει μέχρι σήμερα στη ζωή του ο Στέλιος.
Γεννημένος στην Αθήνα, ο Στέλιος Καλαθάς έχει δουλέψει πολύ όλα αυτά τα χρόνια, τόσο επαγγελματικά, όσο και προσωπικά. Θέλει να έχει τον έλεγχο των συναισθημάτων του, όσο αυτό είναι εφικτό. Ωστόσο, ξέρει πως όταν κάποιες καταστάσεις τον ξεπερνάνε, τότε κάτι δεν κάνει καλά.
Δηλώνει λάτρης του θεάτρου, καθώς τον γοητεύει όλη αυτή η πολυπλοκότητα του. Η αλήθεια είναι πως ο Στέλιος κάνει θέατρο και για να τον αγαπάνε. Και το συναίσθημα αυτό το εισπράττει συνεχώς τόσο από τους θεατές όσο και από τους μαθητές του.
Σε ένα εντελώς φιλικό περιβάλλον, κάναμε μια υπέροχη κουβέντα-συνέντευξη για λογαριασμό του Frapress.gr!
Ποια ήταν τα πρώτα σου ερεθίσματα για να γίνεις ηθοποιός;
Εγώ ξεκίνησα το μαγικό ταξίδι στην τέχνη σε ηλικία 11 ετών, όταν πήγα σε μία ερασιτεχνική θεατρική ομάδα. Από τότε άνοιξε μια χαραμάδα φωτός μέσα μου και συνειδητοποίησα ότι έχω γεννηθεί για αυτό το πράγμα, για να υπάρχω μέσα από την τέχνη. Και δε σου κρύβω ότι δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνω κάτι άλλο ή να κάνω κάτι που να μην εμπεριέχει μέσα τέχνη.
Έχεις παρακολουθήσει πάρα πολλά σεμινάρια υποκριτικής όπως και κλασικό τραγούδι. Σε βοήθησε αυτό στην καλλιτεχνική σου εξέλιξη; Και αν ναι με ποιον τρόπο;
Πάρα πολύ. Γιατί όπως ξέρουμε στην Ελλάδα η θεατρική παιδεία και οι σχολές σου προσφέρουν γνώσεις μέχρι ενός σημείου. Από κει και πέρα αν θέλεις να αντιμετωπίσεις σοβαρά την υποκριτική και το επάγγελμα θα πρέπει να γεμίσεις με εφόδια.
Γι’ αυτό λοιπόν και εγώ όταν τελείωσα τη δραματική σχολή αμέσως ξεκίνησα χορό, έκανα κλασικό τραγούδι, παρακολουθούσα διάφορα σεμινάρια Ευρωπαϊκού θεάτρου και προσπαθούσα να ανοίξω τα παράθυρα μου πέρα από αυτά που είχα μάθει στη δραματική σχολή.
Βεβαίως και όλα αυτά βοηθάνε γιατί ο ηθοποιός πρέπει συνεχώς να μορφώνεται, πρέπει συνεχώς να ενημερώνεται και πρέπει συνεχώς να δουλεύει το σώμα του, τη φωνή του, την έκφραση του γιατί είναι τα εργαλεία μας.
Από το 2005, διδάσκεις με επιτυχία την μέθοδο υποκριτικής και προσωπικής ανάπτυξης «Συναισθηματική Διαλεκτική». Πες μας λίγα λόγια για αυτό!
Είναι μία βιωματική μέθοδος πάρα πολύ ευχάριστη που μας βοηθάει να διαχειριζόμαστε και να εκφράζουμε σωστά τα συναισθήματα μας. Αυτό μπορεί να ακούγεται λίγο ποιητικό και λίγο γενικό. Δεν είναι όμως έτσι. Υπάρχουν τεχνικές, υπάρχουν ασκήσεις.
Πηγαίνω σχεδόν κάθε χρόνο στην Νέα Υόρκη και στο Λος Άντζελες όπου παρακολουθώ εκεί κάποια σεμινάρια και φέρνω καινούργιες ασκήσεις. Γιατί πρέπει να σου πω ότι στην Αμερική όλο αυτό είναι αρκετά διαδεδομένο. Βασίζεται πάνω στους δείκτες συναισθηματικής ευφυΐας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι κάθε άνθρωπος εκτός από τη βιολογική του ηλικία, έχει και την συναισθηματική του ηλικία που τις περισσότερες φορές δεν συμβαδίζουνε. Δηλαδή κάποιος μπορεί να είναι 50 χρονών βιολογικά, συναισθηματικά όμως να είναι 12 ή 15 ή ακόμα και συναισθηματικά ανάπηρος.
Αυτοί οι δείκτες, λοιπόν, υπάρχουν σε κάθε άνθρωπο και μετριούνται. Σου κάνουν ένα απλό τεστ και εντοπίζουν που βρίσκεται η συναισθηματική σου νοημοσύνη, σε ποιο επίπεδο. Από κει και πέρα, λοιπόν, ξεκινάνε οι ασκήσεις, οι τεχνικές για να αυξήσεις αυτό το επίπεδο. Γιατί δε σου κρύβω ότι ένας συναισθηματικά ευφυής άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να διαχειριστεί πολύ καλά τις φοβίες του, τις ανασφάλειες του, να δουλέψει τα κενά που έχει μέσα του και τελικά να έρθει πολύ πιο κοντά στην ευτυχία γιατί ξέρει τι πραγματικά τον κάνει ευτυχισμένο.
Δεν ζει ζωές άλλων, δεν δίνει πολύ χώρο να εισβάλλουν άλλοι στη ζωή του και να την καταστρέψουν. Ξέρει να διαχειριστεί το θυμό του, την οργή του. Όλα αυτά είναι πάρα πολύ σημαντικά και ειδικά σε αυτές δύσκολες μέρες που περνάμε σε αυτή τη χώρα.
Έρχεται, λοιπόν, αυτή η μέθοδος για να μας μάθει κάποια πολύτιμα πράγματα για τη ζωή μας που μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε και στις σχέσεις μας αλλά και στη δουλειά μας γιατί έχει να κάνει με την επικοινωνία.
Έχεις ασχοληθεί πάρα πολύ και με την σκηνοθεσία. Θα σε ενδιέφερε να εστιάσεις αποκλειστικά σε αυτήν;
Αποκλειστικά όχι γιατί δε σου κρύβω ότι όλο αυτό το ταξίδι της συναισθηματικής διαλεκτικής, μου παίρνει πάρα πολύ χρόνο γιατί έχω 6 ομάδες στην Αθήνα, 3 ομάδες στην Θεσσαλονίκη που πηγαίνω κάθε μήνα, στην Κρήτη, στην Κύπρο και σε άλλες πόλεις που κάνω 2ημερα σεμινάρια. Όλο αυτό μου παίρνει πάρα πολύ χρόνο αλλά είναι και πολύ μαγικό γιατί γνωρίζω συνεχώς ανθρώπους, διαφορετικούς ανθρώπους, διαφορετικούς χαρακτήρες και είναι μαγικό πως μέσα σε ένα 2ημερο σεμινάριο έρχεται κάποιος με σκοτεινιά και τον κάνεις να φύγει ανάλαφρος και γελώντας.
Μου αρέσει όλο αυτό και δεν θα ήθελα να το στερηθώ για να σκηνοθετώ μόνο. Από την άλλη, η συναισθηματική διαλεκτική μου δίνει και αυτή την δυνατότητα γιατί στο τέλος ανεβάζουμε μεγάλες παραστάσεις κάθε χρόνο που παίζουνε τα άτομα της ομάδας, όχι για να γίνουν ηθοποιοί, αλλά για να δουλέψουν το κομμάτι της έκθεσης. Του δεν ντρέπομαι και εκτίθεμαι σε ανθρώπους. Το θέατρο μας βοηθάει πάρα πολύ σε αυτό.
Έχεις καταπιαστεί και με τα μιούζικαλ. Πόσο διαφορετικά είναι από μια απλή θεατρική παράσταση; Εσύ τι προτιμάς περισσότερο από τα δύο;
Σαφώς το μιούζικαλ είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο είδος θεάτρου. Έχει πάρα πολλές απαιτήσεις, πρέπει να χορεύεις πολύ καλά, πρέπει να τραγουδάς πολύ καλά και πρέπει και να παίζεις πολύ καλά. Χρειάζεται να έχεις μια πολύ καλή φυσική κατάσταση. Μου αρέσει το μιούζικαλ, μου αρέσει το μουσικό θέατρο, αλλά επειδή είχα την τύχη να έχω περάσει από όλα σχεδόν τα είδη θεάτρου, νομίζω εμένα μου αρέσει η ποικιλία. Κάθε φορά να κάνω και κάτι άλλο. Δεν μου αρέσει να κάνω μόνο ένα είδος θεάτρου.
Δηλώνεις φαν του κινηματογράφου;
Ναι μου αρέσει, τον αγαπώ τον κινηματογράφο. Είναι μαγεία ο κινηματογράφος. Χάνομαι, μέσα στην σκοτεινή αίθουσα χάνομαι.
Τηλεοπτικά ποια δουλειά σου έχεις ξεχωρίσει περισσότερο και γιατί;
Κοίταξε, θα σου πω την τελευταία, τα Μυστικά της Εδέμ καθώς αγάπησα πολύ τον Μπέλλο, τον ρόλο μου. Αλλά και από άλλες δουλειές μου, όπως οι Επιθυμίες και το Καφέ της Χαράς έχω ωραίες μνήμες. Περνούσαμε ωραία. Στο Καφέ της Χαράς μάλιστα είχαμε πάει και στο Βερολίνο ταξίδι 8 μέρες και περάσαμε υπέροχα. Ακόμα και πιο παλιά στα πρώτα σίριαλ, που μόλις είχα τελειώσει τη δραματική σχολή και ανακάλυπτα τα πράγματα, και αυτό είχε την δική του μαγεία επίσης. Όλες οι δουλειές είναι κομμάτια που μας συνθέτουνε.
Έχεις κάνει τόσα πολλά πράγματα πάνω στην δουλειά σου. Υπάρχει συνεχώς καλλιτεχνική εξέλιξη και ωρίμανση ή κάπου σταματάει όλο αυτό;
Όχι όχι δεν σταματάει, αλίμονο. Και αυτό είναι το μεγαλείο της τέχνης. Ότι δηλαδή σε όποια ηλικία κι αν είσαι μπορείς να ανακαλύπτεις συνεχώς καινούργια πράγματα. Και ξέρεις είναι μαγικό αυτό. Και έχουμε χρέος οι καλλιτέχνες να είμαστε συνεχώς σε εγρήγορση και συνεχώς να έχουμε αυτή την αναζήτηση.
Δε σου κρύβω ότι είμαι και λίγο εξερευνητής έως πολύ. Αυτό λέω και στους μαθητές μου, ότι πρέπει να είμαστε εξερευνητές της ζωής μας, να μην αφήνουμε τη ζωή μας να περνάει έτσι αδιάφορα. Οφείλουμε να ψάχνουμε τα πράγματα και το παρακάτω.
Ρεαλιστής ή ονειροπόλος;
Σαν καθαρόαιμος ιχθύς, είμαι ονειροπόλος(γέλια). Μου αρέσει η ατάκα που είπε η Μπλανς στο Λεωφορείον Ο Πόθος “Δε θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία”. Παρ’ όλα αυτά πατάω όμως και στα πόδια μου, είμαι γειωμένος. Αλλά μου αρέσει και να χάνομαι λίγο στο βυθό μου και να δημιουργώ με την φαντασία μου εικόνες και σενάρια.
Αν μπορούσες να περιγράψεις με 1 λέξη την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα ποια θα ήταν αυτή;
Σουρεαλιστική.
Θα μπορούσες να ασχοληθείς ποτέ με την πολιτική;
Όχι δε θα το ήθελα να σου πω την αλήθεια, γιατί δεν πιστεύω ότι έχουμε ανθρώπους σε αυτή τη χώρα που μπορούν πραγματικά να μας βγάλουν στο φως. Και αυτό νομίζω είναι και το μεγάλο μας πρόβλημα.
Σε έχουμε δει και σε μεταγλωττίσεις κινουμένων σχεδίων. Πολλοί συνάδελφοι σου “σνομπάρουν” αυτό το είδος. Εσύ τι πιστεύεις; Είναι ένα είδος τέχνης και η μεταγλώττιση;
Σαφώς και είναι ένα είδος τέχνης και είναι και πολύ δύσκολο θέλω να σου πω. Γιατί πρέπει να συγχρονίσεις τη φωνή σου πάνω στη φωνή ενός ξένου ηθοποιού και όχι μόνο μια απλή φωνή. Πρέπει να συνδυάσεις το παίξιμο, την υποκριτική σου και να πατήσεις πάνω στην υποκριτική ενός ηθοποιού που είναι από άλλη χώρα, που έχει άλλους κώδικες και ταυτόχρονα να είσαι και ταυτόχρονος στο ανοιγόκλειμα του στόματος και όλο αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο, δεν είναι εύκολο.
Με τι ενθουσιάζεσαι σαν μικρό παιδί και τι σε θυμώνει περισσότερο από όλα;
Ενθουσιάζομαι με τα ταξίδια. Ενθουσιάζομαι με τα καλοκαίρια που έχουν ιδιαίτερη αξία για μένα. Θυμώνω με την αχαριστία και με την ανοησία του κόσμου. Θυμώνω όταν σε κάποιον δείχνεις την καρέκλα και επιμένει συνεχώς την καρέκλα να την βλέπει τραπέζι.
Τα μελλοντικά σου σχέδια;
Θέλω να είμαστε καλά, να αντέχουμε. Τώρα ξεκινήσαμε μια νέα χρονιά, ήδη στις 26 Σεπτεμβρίου κάνω ένα δωρεάν μάθημα γνωριμίας εδώ στον πολυχώρο “Συναίσθημα”, που κάνω και τις συναντήσεις μου, και βρίσκεται στην οδό Αθηνάς 30 στο Μοναστηράκι.
Στις 26 λοιπόν Σεπτεμβρίου περιμένουμε όποιον φίλο θέλει να έρθει να παρακολουθήσει εντελώς δωρεάν ένα μάθημα συναισθηματικής διαλεκτικής γιατί από τους φίλους αυτούς που θα έρθουν θα δημιουργηθεί καινούργια φετινή ομάδα.
Ταυτόχρονα 1 και 2 Οκτωβρίου κάνω το αντίστοιχο στο Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης, όπου και πάλι νέοι φίλοι μπορούν να έρθουν. Εύχομαι, λοιπόν, αυτή η καινούρια σεζόν να προχωρήσει όμορφα, έτσι όπως προχωρήσανε και οι άλλες ομάδες και να έρθουν άτομα που μαζί θα ταξιδέψουμε στο κόσμο των συναισθημάτων.
Τον Στέλιο Καλαθά τον αγαπώ και τον εκτιμώ πολύ. Και τον εκτιμώ γιατί είναι αυτός, τον εκτιμώ γιατί έχει έναν χαρακτήρα ξεχωριστό, γεμάτο συναισθήματα. Εξάλλου το έχουν πει και οι παλιοί οι μεγάλοι, ότι ο ηθοποιός αν δεν έχει πάθη και βαθιά συναισθήματα δεν μπορεί να αποδώσει κανέναν ρόλο.
Αν τον γνωρίσεις για λίγο θα καταλάβεις πως πέρα από ταλαντούχος, συνεπής και προσγειωμένος είναι και ένας άνθρωπος εξαρτημένος από την αγάπη. Σε ευχαριστώ για όλα Στέλιο!