Τον κακό χαμό που έγινε με τις υποψηφιότητες των Oscars, και με τις μη υποψηφιότητες μαύρων ηθοποιούς και σχετικές με αυτούς ταινίες από την Ακαδημία, λίγο πολύ τον ξέρετε, υπάρχει και άρθρο για το αν συμφωνούμε ή όχι. Μια από τις ταινίες λοιπόν που σύμφωνα με αρκετούς θα έπρεπε να έχει λάβει περισσότερες υποψηφιότητες, ήταν και το Straight Outta Compton, μια ταινία για τους N.W.A. και τις απαρχές του gangsta rap στην Αμερική, στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 και αρχές του ’90.
Οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι οι Dr Dre, o Ice Cube και ο Eazy-E (αφήνοντας σε δεύτερους ρόλους τα άλλα δυο μέλη Dj Yella και Mc Ren), που ζούσαν στη γκετοποιημένη περιοχή του Compton στη Καλιφόρνια.
O Dr Dre φεύγει από το σπίτι του έπειτα από έναν τσακωμό με τη μητέρα του, μετακομίζει στον ξάδερφο του, και κάπως έτσι γνωρίζεται με τον Ice Cube. Ο Easy-E πάλι ασχολείται με διακίνηση ναρκωτικών, αλλά αποφασίζει να αφήσει πίσω αυτή τη κακή ζωή και να δουλέψει σαν παραγωγός των δυο παραπάνω μουσικών, δημιουργώντας τη δισκογραφική εταιρεία Ruthless, μέχρι που πείθεται και αυτός να μπει μέσα στο σχήμα μαζί τους. Και κάπως έτσι δημιουργούνται οι N.W.A. (Niggaz Wit Attitudes) οι οποίοι κερδίζουν τη προσοχή του κόσμου με το πρώτο τους άλμπουμ, το Straight Outta Compton.
Τα ερεθίσματα και η θεματολογία τους έχει να κάνει με τη ζωή τους στα γκέτο και τη δική τους καθημερινότητα: τα εγκλήματα, τα ναρκωτικά και τις διακρίσεις από την αστυνομία. Ήταν από τους πρώτους από ασχολήθηκαν με το gangsta rap, δημιουργώντας φανατικούς θαυμαστές, και προφανώς ακόμα πιο φανατικούς εχθρούς-ανάμεσα στους οποίους ήταν η αστυνομία και το ίδιο το FBI.
Η ιστορία συνεχίζει με ότι ακολούθησε έκτοτε: η δόξα, οι τσακωμοί τους, οι οικονομικές διενέξεις μεταξύ τους και με τον μάνατζερ τους, η διάλυση του συγκροτήματος με σταδιακές αποχωρήσεις μελών, καθώς και η μετέπειτα ζωή τους.
Η σκηνοθεσία του F. Gary Gray είναι σφιχτή, καταφέρνει να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον με το καλησπέρα -η πρώτη σκηνή άλλωστε είναι μια διακίνηση ναρκωτικών που πάει τελείως στραβά- και να το κρατήσει καθόλη τη διάρκεια της ταινίας. Διαχειρίζεται αρκετά καλά όλα τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται η ταινία, κρατώντας ισορροπίες ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, χωρίς όμως να λείπουν ανά στιγμές και οι υπερβολές, κυρίως στο δεύτερο μέρος της.
Τα -κινηματογραφικά- μέλη των N.W.A.
Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές από όλους. Ειδική μνεία στην ερμηνεία του Jason Mitchell ως Eazy-Ε, ενώ ο Paul Giamatti στο ρόλο του μάνατζερ τους, Jerry Heller, προσθέτει άλλο ένα διαμαντάκι στο βιογραφικό του. Ενημερωτικά πάντα, όσοι αναρωτιέστε που στο καλό βρήκαν έναν ηθοποιό φτυστό του Ice Cube, ο O’Shea Jackson Jr που τον υποδύεται τόσο πετυχημένα, όχι, δεν είναι κλώνος του, είναι ο γιος του.
Και τώρα έρχεται το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου: γιατί η συγκεκριμένη ταινία έχει μόνο μια υποψηφιότητα, η οποία είναι κιόλας στη κατηγορία πρωτότυπου σεναρίου; Μήπως η Ακαδημία τη σνόμπαρε, ή μήπως η ίδια η ταινία έκανε το λάθος και έπεσε στη παγίδα των ταινιών που γίνονται γραφικές από την υπερπροσπάθεια τους να αναδείξουν τη μαύρη κουλτούρα και ζωή;
Νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται κάπου στη μέση. Σίγουρα η ταινία θα μπορούσε να προταθεί και σε περισσότερες κατηγορίες. Οκ, όχι σε Α’ αντρικού γιατί δεν έχουμε ξεκάθαρο πρωταγωνιστή, αλλά σίγουρα σε Β΄αντρικού και μουσικής. Θεωρώ όμως πως και στον Giamatti άξιζε μια υποψηφιότητα, οπότε αν μιλάμε για σνομπάρισμα, είναι γενικά όλης της ταινίας και όχι μόνο των μαύρων συντελεστών. Από την άλλη πλευρά βέβαια, είναι ακόμα μια ταινία που ασχολείται με τη γκετοποίηση, και είναι λίγο too much όλο αυτό με τους niggaz, και τους rappers, και τα αμάξια τους, και τα πάρτι τους, και τους τσακωμούς τους, οπότε υπάρχει και αυτό το μικρό ελαφρυντικό στην Ακαδημία- χωρίς βέβαια να δικαιολογείται πλήρως.
Άσχετα πάντως από τα Oscars, που εν τέλει ίσως και να προκλήθηκε περισσότερο hype για την ταινία από τις μη-υποψηφιότητες της, από ότι θα είχε αν όντως η Ακαδημία της έδινε τη προσοχή που της άξιζε, το Straight Outta Compton είναι μια πολύ καλή ταινία, που ανεξαρτήτως των μουσικών σου γούστων, μπορείς να δεις και να απολαύσεις. Γιατί είναι από τις καλύτερες ταινίες στο τομέα της μουσικής βιογραφίας. Γιατί χει πολύ καλό σενάριο, πολύ καλές ερμηνείες, και γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, είναι απλά γαμάτη.