Πολυφωνική η ψυχεδέλεια των Monophonics στην Πάτρα

Ούτε το ήμισυ του μηνός που περισσεύει είναι αναγκαίο να υπομείνουμε , ούτως ώστε να ισχυρισθούμε πώς ζήσαμε το συναυλιακό γεγονός της χρονιάς ολόκληρης! Υπερβολη;  Αδικαιολόγητος «θόρυβος»; Είναι μια λέξη που δεν αρμόζει εδώ μιας και δεν καλύπτει ούτε το φάσμα ολόκληρο, ενώ οι Monophonics σε ισχυρή αντιπαράθεση με το όνομά τους καταλαμβάνουν όλες τις ηχητικές συχνότητες που μπορούν να συντελέσουν σε έναν ακουστικό οργασμό…Σε μια πόλη όπως η Πάτρα η οποία φλερτάρει με το χείλος του πολιτιστικού γκρεμού, που όμως αναρριχάται βιαστικά την τελευταία δεκαετία χρησιμοποιώντας ως αξίνα τα ξενιτεμένα παιδιά της, τέτοια πετυχημένα events πυροδοτούν δειλά τη δάδα που κάποια στιγμή θα φωτίσει την χώρα ολόκληρη.

Monophonics @Πάτρα

Κινδυνεύοντας να φανεί κανείς γραφικός, θα ισχυριζόταν ότι η συναυλία που είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν όσοι βρέθηκαν στον πολυχώρο «Αίγλη» της Πάτρας στις 13 Δεκέμβρη, είναι απο αυτές που κρυσταλλοποιούνται ως όμορφα διαμάντια στα σκοτεινά έγκατα του εγκεφάλου και μένουν εκεί για μια ζωή. Οι Monophonics κατάφεραν κάτι παραπάνω απ’ το να διασκεδάσουν το κοινό τους ή να το κάνουν απλά να ξεχαστεί από τη στυγνή καθημερινότητα: πραγματοποίησαν μία ζωντανή «διάλεξη» μουσικών ακουσμάτων που τα τελευταία χρόνια τείνουν προς εξαφάνιση. Μία μπάντα με rock ‘n’ roll διάθεση, υποβόσκουσα blues ιδιοσυγκρασία και αυθεντικούς soul ήχους, εμφανίσθηκε στη σκηνή και έκανε δεκάδες κεφάλια να παγώσουν απο ρίγος. Παράλληλα ένα θερμό κύμα ευδιαθεσίας και γαλήνης υπήρχε διάχυτο στο χώρο, παρά τη μινόρε αίσθηση των στίχων τους οι οποίοι αποδόθηκαν συνοδευόμενοι εν τέλει από ελπιδοφόρα μηνύματα προς τον κόσμο. Όλα αυτά ήρθε και επισφράγισε μία επιφανειακά ασήμαντη μα ιδιαίτερα όμορφη αντίθεση…Ήταν δυνατόν να παρατηρήσεις νέα παιδιά μικρής ηλικίας να απορροφώνται απότομα από την ερμηνεία των τραγουδιών εκπέμποντας ένα προφίλ σεβασμού και ταυτοχρόνως σοβαροφανείς ενηλίκους (που ίσως είχαν εως τώρα διαγράψει τον όρο ψυχαγωγία απ΄το λεξιλόγιό τους) να πάλλουν τα κορμιά τους με την ένταση ενός ορμονικά πυρπολημένου εφήβου και τον ενθουσιασμό νηπίου!

Ryan Scott & Alex Baky

Kelly Finnigan

Το ηλιοκαμμένο συγκρότημα εκ του San Francisco ορμώμενο, μας χάρισε μια πλήρως ψυχεδελική soul νύχτα, με τον συνεπή ορισμό  της μεθυστικής (σχεδόν παραισθησιογόνας) ενορχήστρωσης. Η βαθιά πολύχρωμη ηλεκτρισμένη φωνή του Kelly Finnigan (η οποία θα ορκιζόσουν ότι προέρχεται από αφροαμερικανό σπεσιαλίστα του είδους, τύπου Charles Bradley) λίγο έλειψε να ραγίσει τα λίθινα θεμέλια του χώρου, ενώ οι ακουστικοί μας πόροι σχεδόν συνάντησαν ένα γλυκό θάνατο με τα μαγευτικά πλήκτρα του. Σε εκγρήγορση μας κράτησε επιπλέον η αστείρευτη ενέργεια του frontman, όπως και το funky γουργουρητό της κιθάρας του  Ian McDonald, το ατελείωτο γκρουβάρισμα του δεξιοτέχνη μπασίστα Myles O’Mahony  με τον Austin Bohlman στα τύμπανα καθώς και τα επιβλητικά παιχνιδιάρικα πνευστά των Ryan Scott και Alex Baky .

Το στοίχημα που οφείλει κάθε μουσικό σχήμα να δώσει έπειτα από πολυάριθμες πετυχημένες δισκογραφικές δουλειές είναι να κεντρίσει το ενδιαφέρον ενός ανυποψίαστου «περαστικού» μουσικόφιλου και να τον διασκεδάσει ακόμη και αν τα γούστα του περιστρέφονται γύρω από άλλες καλλιτεχνικές Σειρήνες. Οι Monophonics κέρδισαν και σε αυτό δίχως να αφήσουν λεπτό ανιαρό να καταστρέψει αυτή την εορταστική βραδιά. Οφείλουμε να παραδεχτούμε στο σημείο τούτο, πως όλοι έχουμε βρεθεί υπό την πίεση μιας αργόσυρτης βαρετής εκτέλεσης από φτασμένο μουσικό σχήμα αναμένοντας ίσως το επόμενο γνώριμο άκουσμα… Κάτι τέτοιο απέφυγαν περίτεχνα οι «πολυφωνικοί» Καλιφορνέζοι, αφήνοντας μας περί  ενός διώρου δύσπνοους!

Monophonics @Πάτρα

kelly finnigan

Τήρησαν βεβαίως την υπόσχεσή τους για συλλογικό γλέντι με γιγάντιες επιτυχίες όπως το «Promises»  (με το κοινό να τραγουδά από την ψυχή του όπως συνηθίζει κυρίως σε ελληνικές φιέστες), με το οποίο και εκκινήσαν ύστερα από ολιγόλεπτο ορχηστρικό intro. Μεταξύ άλλων ακούστηκαν χαρακτηριστικά κομμάτια
από το ολόφρεσκο συν δυναμικό «Sound of Sinning»(2015) αλλά και από το λιτό μα διαχρονικό «In Your Brain»(2012) , όπως τα : «Lying Eyes», «My Way Back Home», «Hanging On» , «Τhinking Black», «Foolish Love», «La La La Love Me», «Sure is Funky» , «Bang Bang», και το «Falling Apart» σε μια εκτενέστερη εκδοχή του με ενεργή συμμετοχή των συγκεντρωθέντων σε μερικά από τα πιο ανατριχιαστικά λεπτά της συναυλίας. Ξεχώρισαν όμως με τεράστια διαφορά δυο αναπάντεχες διασκευές, με το «Psycho Killer» (των Talking Heads) να ξεσηκώνει σε ξέφρενο χορό και τον Finnigan να μεταδίδει όλη του την παράνοια και το «You Keep Me Hangin’ On» (από The Supremes)  να παρασέρνει τους πάντες σε αρμονική χορωδιακή πολυφωνία, δίνοντας άλλη διάσταση στον όρο «cover».

Austin Bohlman

Ian McDonald & Myles O’Mahony

Monophonics @Πάτρα

    Ο Finnigan μας παρότρυνε να αγγίξουμε βαθιές πληγές μέσα μας και να τις ξεριζώσουμε μαζί του, όντας αδείλιαστοι, μιας και δεν είμαστε μόνοι αλλά έχουμε φίλους να μοιραστούμε αυτές τις στιγμές. Κατά αυτόν τον τρόπο και πράξαμε εμείς…

Φωτογράφηση :  Μαρία Παναγιωτάκη
Επεξεργασία-Επιμέλεια : Μάνος Coffee