«Μην μάθετε στα παιδιά σας να προσεύχονται
και να ελπίζουν για έναν καλύτερο κόσμο,
δείξτε τους πως μπορούν να τον φτιάξουν.»
Μόλις, βαθιά μες στην πλάνη μου, θεώρησα, πως τα αφηνιασμένα πουλιά θα είχαν απομακρυνθεί τώρα πια, κοιτάχτηκα τυχαία για μια στιγμή στον καθρέπτη, που είχα καρφώσει, για ασφάλεια, πίσω απ’ την εξώπορτα.
Επικέντρωσα το βλέμμα μου, αρχικά ασυναίσθητα κι ύστερα πεισματικά, βαθιά μες στα μάτια μου και για μια στιγμή νόμισα πως είδα έναν ακόμη κοινό κάλπη. Απότομα πίσω τραβήχτηκα και προσωρινά προβληματίστηκα. Κάπως επιπόλαια ωστόσο.
Έπειτα, όμως, μια μου φευγαλέα σκέψη θύμισε στο ταλαιπωρημένο μου μυαλό, πως όλοι κάλπηδες ήταν, ούτως ή άλλως. Πόσο θα μπορούσα εγώ, λοιπόν, να αντισταθώ; Ήταν μάλλον δεδομένο, πως δεν θα μπορούσα να διαρκέσω.
Άλλωστε, δεν είμαι εγώ περήφανο τέκνο της Δύσης; Δεν την παίνεψα εγώ όσο της άξιζε κι ακόμη παραπάνω; Δεν δούλεψα μερόνυχτα ολόκληρα για χάρη της εγώ; Όταν νιώθοντας σαν άλλος προστάτης του φρουρίου του Άλαμο, βαθιά μες στην άγνοιά μου, συντελούσα στην παράδοσή μας στους Μεξικάνους;
Δικαιολογίες. Φθηνές, πούστικες δικαιολογίες. Ολόκληρες ζωές χτισμένες πάνω σε αυτές. Αλίμονο, πάντοτε είχαμε αρκετές. Κι αν καμιά φορά δυσκολευόμασταν να βρούμε, τότε απλόχερα μας τις χάριζαν ως μικρό αντάλλαγμα της τυφλής μας αφοσίωσης. Και ενώ τα γνωρίζαμε όλα, αδυνατούσαμε να τα συνειδητοποιήσουμε. Δεν ήμασταν τυφλοί. Ήμασταν όμως ανίκανοι να δούμε τι πραγματικά συνέβαινε.
Κι εγώ, λοιπόν, αηδίασα. Χωρίς, ωστόσο, να μπορώ να πω με σιγουριά, πως δεν είμαι ευχαριστημένος με ότι συμβαίνει ή ίσως δεν έχω βολευτεί κάπως σε αυτή την κατάσταση. Δεν ξέρω καν ακριβώς τι νιώθω. Δεν ξέρω καν αν νιώθω κάτι. Είμαι πολύ κουρασμένος για να κλάψω, αν και φαίνεται πως είναι όλα στενάχωρα αρκετά για δάκρυα.
Δεν μπορώ να θυμώσω με τον κόσμο, γιατί πρώτα πρέπει να θυμώσω με τον εαυτό μου. Νομίζω πως κάπου στον δρόμο μπέρδεψα τις δυνατότητές μου με τις αδυναμίες μου. Νομίζω πως η υπερευαισθησία με οδήγησε μοιραία στην αναισθησία. Νομίζω πως βαθιά μέσα μου προσπαθώ να μετανιώσω για κάποια επιλογή μου, αλλά πως αν μου δινόταν η ευκαιρία θα έκανα τις ίδιες επιλογές ξανά και ξανά.
Νομίζω πως πλέον δεν φοβάμαι καν να πεθάνω, απλά δεν το θέλω ακόμα. Νομίζω πως παράτησα τα πάντα για έναν μεγάλο σκοπό, αλλά πως πλέον δεν θυμάμαι από που ακριβώς ξεκίνησα και πού θα έπρεπε να τραβώ. Νομίζω πως παραληρώ.
Μα ξάφνου σαν να άκουσα κάπου, πως η ελπίδα έρχεται.
Όχι!
Όχι αυτή τώρα.
Θα μας σπρώξει στον γκρεμό.
Είναι λάθος δεν το βλέπετε; Ναι μπορεί να είμαστε καιρό τώρα βαθιά μες στα λάθη, αλλά αυτό θα είναι το τελευταίο και μοιραίο. Πρέπει να το αποφύγουμε πάσει θυσία.
Η ελπίδα είναι το τελευταίο, που νιώθει κάποιος πριν ηττηθεί. Η κόρη του φόβου και η μητέρα όλων των κακών. Επειδή βγήκε τελευταία απ’ το κουτί της Πανδώρας δεν σημαίνει ότι ήρθε να αναιρέσει όλα τα προηγούμενα κακά, βγήκε τελευταία επειδή είναι το μεγαλύτερο απ’ όλα. Δεν αποτελεί κίνητρο. Αποτελεί εφησυχασμό.
Η ελπίδα δεν μπορεί να σε βοηθήσει να κινηθείς προς οτιδήποτε καλύτερο. Μπορεί να σε βοηθήσει μοναχά να μείνεις στάσιμος σε μια κατάσταση, είτε ψυχολογική, είτε μη. Όταν σε καταλάβει η ελπίδα παραδίδεις τα ηνία σε κάτι άψυχο, που ίσως να μην επιδεινώσει το οτιδήποτε, ούτε, όμως πρόκειται και να το βελτιώσει.
Η ελπίδα δεν αποτελεί καν επιλογή, όσο βαθιά πλέον κι αν βρίσκεσαι.
Δεν μπορεί να σε κινητοποιήσει. Δεν είναι η κλωστή από την οποία μπορείς να πιαστείς και να αρχίσεις να κεντάς. Απλά θα σε κρατήσει για λίγο στο τέλμα, που βρίσκεσαι, μέχρι να σε αφήσει να πέσεις στο κενό. Όταν βρεθείς στο ναδίρ και δεν θα σου έχει μείνει τίποτα πια, χρειάζεσαι ψυχική δύναμη, την οποία ίσως σου δώσει η αισιοδοξία, ίσως η λύσσα, το πείσμα, ίσως το μίσος, ίσως η αγάπη. Όχι, όμως, η ελπίδα. Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συνδέουμε με οποιονδήποτε τρόπο την ελπίδα με την αγάπη. Η ελπίδα καταργεί το πάθος και την δύναμη της αγάπης.
Όποια κι αν είναι η τελευταία σου ελπίδα, άφησε την να πεθάνει, ώστε να ξεκινήσεις εσύ να ζεις.
Εθελοτυφλούσαμε για χρόνια. Όχι λοιπόν και τώρα. Όχι άλλα πρόχειρα κίνητρα, που εύκολα θα καταρριφθούν. Όχι άλλες τυποποιημένες αντιδράσεις. Όχι άλλα μεταδιδόμενα ψέματα.
Θέλω μονάχα την αλήθεια, κι αν δεν μπορούν να μου την δώσουν, θα την βρω μόνος μου.