Σαν σήμερα, 8 Νοεμβρίου του 2005, φεύγει από τη ζωή ο μεγάλος Έλληνας ηθοποιός Αλέκος Αλεξανδράκης.
‘Είχε μια λάμψη και μια φυσικότητα. Και κάτι ακόμα: σαν να ήταν μπλαζέ, σαν να μην τον ένοιαζε. Μπορεί να πεινούσε, ας πούμε, αλλά έδειχνε πως αδιαφορούσε. Υπεράνω. Αυτό το μπλαζεδιλίκι ήταν κι ένα από τα στοιχεία 
Πρόκειται για τον πρώτο Ζέν Πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου, έναν γόη που όπως λέγεται, ”Δεν υπήρχε γυναίκα που να τον αρνήθηκε ποτέ”. Οι γυναίκες του είχαν αδυναμία, χωρίς ο ίδιος να προκαλεί. Ήταν ο αέρας του που τις μάγευε και φυσικά, τα γαλάζια του μάτια, για τα οποία έχουν σκιρτήσει πολλές γυναικείες καρδιές.
Γιός δικηγόρου με καταγωγή από τη Μάνη, ο Αλέκος θα μεγαλώσει μέσα σε μία μεγαλοαστική οικογένεια, μέσω της οποίας θα έρθει σε επαφή με ” όλο τον καλό κόσμο “, καλλιτέχνες, συγγραφείς, γλύπτες, διανοούμενους. Θα ασχολήθεί με τη ξιφασκία και στα 15 του χρόνια και θα γίνει μέλος της εθνικής ομάδας στο άθλημα αυτό. Στη συνέχεια, ένα χρόνο αργότερα θα εισέλθει στη Σχολή Δοκίμων προκειμένου να γίνει Αξιωματικός του Ναυτικού.
Το όνειρο του ωστόσο, ήταν να γίνει ηθοποιός, ένα όνειρο που έγινε δυνατότερο αφού παρακολούθησε μια παράσταση του Καρόλου Κούν με την Έλλη Λαμπέτη και τον Δημήτρη Χόρν, τους οποίους θαύμαζε βαθιά. Ο Δημήτρης Χόρν ήταν τόσο σίγουρος για το ταλέντο του Αλέκου, που είχε στοιχηματίσει για την επιτυχία του. Έτσι, δίνει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Βασιλικού Θεάτρου, όπου περνά πρώτος.
Η πρώτη του επαφή με το σανίδι, είναι στις 9 Ιουλίου του 1954, με την παράσταση «Φθινοπωρινή Παλίρροια». Οι κριτικοί της εποχής, ξετρελαμένοι μαζί του, θα γράψουν την επόμενη μέρα ότι ” Το Φεστιβάλ Επιδαύρου και ο Αλέκος Αλεξανδράκης, προκάλεσε εντύπωση σε χιλιάδες θεατές!“. Πολύ χαρακτηριστικά, ο Αιμίλιος Χουρμούζιος έγραψε στην Καθημερινή ”Παρουσιάστε όπλα. Επιτέλους, ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο” !
Μετά από τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε ο Αλεξανδράκης, ένας ακόμη που εκτίμησε το ταλέντο του και του πρότεινε να παίξει στον κινηματογράφο, ήταν ο Φιλοποίμηνας Φίνος. Μετά από τη συνεργασία αυτή με την πρώτη ταινία «Δύο κόσμοι», σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου, ακολούθησαν πάρα πολλές ταινίες στις οποίες πήρε μέρος ο Αλέκος και που τον καθιέρωσαν πλέον ως ζεν πρεμιέ αλλά και ως ένα μεγάλο, ταλαντούχο ηθοποιό.
Σκηνή από την ταινία “Συνοικία το όνειρο”
Λίγα λόγια σχετικά με τη πολυτάρραχη ζωή ένος γόη του ελληνικού κινηματογράφου, που πάντα είχε τον αέρα του κοσμοπολίτη.
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης, έχει κάνει 4 γάμους, έχει 4 διαζύγια και 2 παιδιά. Με το μεγαλύτερο του έρωτα, έμεινε μαζί 20 χρόνια, αλλά οι δυό τους δεν παντρεύτηκαν ποτέ.
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης, θαύμαζε ιδιαίτερα την Έλλη Λαμπέτη (πρίν τη σχέση της με το Δημήτρη Χόρν),όταν εκείνος ήταν 20 και εκείνη 22. Όπως λέγεται, βρισκόταν κάθε μέρα στο θέατρο όπου έπαιζε εκείνη, και την χάζευε. Ήταν ο πρώτος του μεγάλος έρωτας. Η Έλλη δεν άργησε να τον προσέξει και μετά από τη γνωριμία τους, σιγά σιγά δημιουργήθηκε μια σχέση δυνατή που κράτησε μόνο 6 μήνες. Χώρισαν επειδή ο Αλέκος έφυγε σε περιοδεία και το ζευγάρι έκτοτε χώρισε οριστικά. Ο Αλέκος κατά τη συγγραφή της βιογραφίας του, επιθυμούσε αυτή η σχέση να μην αναφέρεται και να παραμένει μυστική.
Όσο έλειπε στη περιοδεία στο Σουδάν το 1950, γνωρίζει τη πρώτη του σύζυγο Μαρτζ Βάλβη, η οποία τον ακολουθεί και μένει μόνιμα στην Ελλάδα. Ωστόσο, η πίεση που νιώθει ο Αλέκος, τον κάνει να αφήσει τη Μάρτζ και να προχωρήσει τη ζωή του. Ο ίδιος, αν και έκανε πολλούς γάμους, δεν ήταν εκείνος που τους προκαλούσε. Ο γάμος τους κράτησε 3 χρόνια.
Ο δεύτερός του γάμος ήταν το 1954, με τη Κλοντ Σαμπαντού μια πανέμορφη Γαλλίδα (είχε κερδίσει τον τίτλο της “Μίς Γαλλία”), την οποία γνώρισε στην παραλία. Ο γάμος αυτός κράτησε επίσης 3 χρόνια.
Ο τρίτος γάμος του Αλεξανδράκη, ήταν με την ηθοποιό Αλίκη Γεωργούλη, γοητευτικότατη ηθοποιό και
Σκηνή από την ταινία “Συνοικία το όνειρο”, με την τότε σύζυγό του Αλίκη Γεωργούλη.
κράτησε 8 χρόνια. Εκείνη ήταν που θα τον έκανε να ασχοληθεί με την αριστερά και τον έβαλε στην ΕΔΑ. Από τη σχέση αυτή ήρθε η ριζική πολιτικοποίηση του Αλέκου που αγωνιζόταν για την ελευθερία, το θέατρο, τα δικαιώματα. Μάλιστα, όταν ερωτήθηκε στα πλαίσια συνέντευξης, πώς θα ήθελε να περάσει τα χριστούγεννα, εκείνος απάντησε πώς θα ήθελε να τα περάσει με τον Μανώλη Γλέζο στη φυλακή όπου βρισκόταν εκείνος. Μαζί με την Αλίκη Γεωργούλη, έκαναν την ταινία “Συνοικία το όνειρο”.
O τέταρτος γάμος του, ήταν με την Ελβετή Βερένα Γκάουερ και κράτησε 5 χρόνια. Με τη Βερένα γνωρίστηκαν στη Ρόδο, στα γυρίσματα της ταινίας το Δόλωμα. Από το γάμο αυτό, ήρθαν και τα 2 παιδιά που απέκτησε ο Αλέκος. Ήταν ένας ευτυχισμένος γάμος, ωστόσο το 1969 γνωρίζει την ηθοποιό Νόνικα Γαληνέα, που ήταν ο μεγάλος του έρωτας.
Ο Αλεξανδράκης ήταν ζευγάρι με τη Γαληνέα για 22 ολόκληρα χρόνια, ωστόσο οι δυό τους δεν παντρεύτηκαν
Ο Αλέκος μαζί με τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής του, τη Νόνικα Γαληνέα.
ποτέ. Συναντήθηκαν στο σανίδι. Είχαν αρκετά χρόνια διαφορά, και οι συγκυρίες δεν ήταν ιδανικές. Ωστόσο τελικά τα κατάφεραν. Λέγεται πώς όταν γνωρίστηκαν, ο Αλέκος την ρώτησε πώς τη λένε. Εκείνη του απάντησε ‘Γαληνέα’. Γέλασε και την πείραξε , ”Λάθος όνομα. Ταραχέα έπρεπε να σε λένε…”!
Έμειναν μαζί μέχρι το 1991, και έκτοτε ο Αλέκος έμεινε μόνος, χωρίς κάποια αγάπη στο πλευρό του, καθώς θεώρησε πώς ήταν μεγάλος πια για τέτοια.
Η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του Αλεξανδράκη.
Ο Αλέκος, πέρα από τους ρόλους που υποδίθηκε, έκρυβε μέσα του μια αγάπη για τη σκηνοθεσία. Η πρώτη απόπειρα, έγινε το 1961 στην ταινία του “Συνοικία το Όνειρο”, μια ταινία που έκανε μαζί με τη σύζηγό του Α. Γεωργούλη και έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή του, καθώς για να τη δημιουργήσει, αντιμετώπιζε πολύ μεγάλες δυσκολίες. Για αυτή τη προσπάθεια συνεργάστηκαν μεγάλα ονόματα, όπως ο Μάνος Κατράκης και ο Μίκης Θεοδωράκης. Πρόκρειται για μια ταινία που απεικονίζει τη σκληρή πραγματικότητα μιας αθηναϊκής γειτονίας, που η φτώχια και η εξαθλείωση παίζουν σημαντικό ρόλο. Ο Αλέκος, όταν μπορούσε να περάσει μέσα από το έργο του τις πολιτικές του ιδέες και πεποιθήσεις, το έκανε. Έτσι συνέβη στη “Συνοικία το Όνειρο”.
Η ταινία πήρε την έγκριση της επιτροπής μετά από αφαίρεση πολλών σκηνών. Στη πρεμιέρα όμως τα πράγματα είχαν άσχημη τροπή. Στο σημείο προβολής, λίγο αφού ξεκινά η ταινία, εισβάλλουν αστυνομικοί και σταματούν τη προβολή μετά από εντολή του Υπουργού Δημοσίας Τάξης. Ο λόγος για τον οποίο η ταινία λογοκρίθηκε τόσο έντονα, ήταν ότι παρουσίζε την Ελλάδα της φτώχιας, του ξεπεσμού, ενώ εκείνη τη περίοδο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προσπαθούσε να να ανορθώσει την οικονομία και να κάνει τη χώρα πιό ελκυστική προς τους ξένους. Μετά από την τόση μεγάλη προσπάθεια που καταβλήθηκε, τα χρήματα και τις αντιξοότητες που ήρθαν στην πορεία, αν και η ταινία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1961, η προβολή της απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία της εποχής. Η “Συνοικία το Όνειρο” αποτέλεσε ένα αγκάθι για τον Αλέκο.
Πέρα από αυτή τη ταινία, ο Αλεξανδράκης σκηνοθέτησε και άλλα έργα, ενώ ήδη από το 1956 ήταν θιασάρχης, και για 35 χρόνια.
Πήρε μέρος σε 75 ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, από τις οποίες πάντα θα θυμόμαστε τη «Στέλλα» με τη Μελίνα Μερκούρη, το «Ραντεβού στην Κέρκυρα» με τη Ρένα Βλαχοπούλου, τη «Δεσποινίς Διευθυντής» με τη Τζένη Καρέζη αλλά και άλλες πολλές που ας μην αναφέρω. Η συμβολή του ήταν πολύ σημαντική και στο θέατρο, όπου ερμήνευσε πολύ σημαντικούς ρόλους, όπως τη «Μαντάμ Μπάτερφλαΐ», το «Έγκλημα και τιμωρία», «Τα μεγάλα χρόνια» και άλλα έργα. Επίσης πήρε μέρος σε σειρές που προβλήθηκαν στην τηλεόραση όπως «Κόκκινος κύκλος», «Να με προσέχεις» , «Γιούγκερμαν».
Ήταν ένας άνθρωπος και ένας ηθοποιός που αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο αλλά και από τους κριτικούς.
Το 2001, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ.Στεφανόπουλος, του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής, για την προσφορά του στην τέχνη.
Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του δίδασκε υποκριτική στο Εργαστήρι του Διαμαντόπουλου.
Στις 8 Νοεμβρίου του 2005, ο Αλέκος Αλεξανδράκης έχασε τη πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο που τον ταλαιπωρούσε.
Ακολουθεί η εργογραφία του.
Φιλμογραφία
Χειροκροτήματα (1944)
Δυο κόσμοι (1949)
Εκείνες που δεν πρέπει να αγαπούν (1951)
Μια νύχτα στον Παράδεισο (1951)
Η Αγνή του λιμανιού (1952)
Ο βαφτιστικός (1952)
Εύα (1953)
Οι ουρανοί είναι δικοί μας (1953)
Κατρακύλισμα (1955)
Κόκκινα τριαντάφυλλα (1955)
Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο (1955)
Στέλλα (1955)
Το οργανάκι του Αττίκ (1955)
Η άγνωστος (1956)
Η θυσία της μάνας (1956)
Το κορίτσι με τα παραμύθια (1956)
Λατέρνα φτώχεια και γαρύφαλλο (1957)
Μπάρμπα-Γιάννης ο κανατάς (1957)
Το αγοροκόριτσο (1959)
Το νησί των γενναίων (1959)
Έγκλημα στα παρασκήνια (1960)
Είμαι αθώος (1960)
Ραντεβού στην Κέρκυρα (1960)
Το κλωτσοσκούφι (1960)
Μάνα μου τον αγάπησα (1961)
Συνοικία το όνειρο (1961)
Θρίαμβος (1962)
Ένα κορίτσι για δυο (1963)
Ίλιγγος (1963)
Η ψεύτρα (1963)
Χωρίς ταυτότητα (1963)
Δις διευθυντής (1964)
Η σωφερίνα (1964)
Το δόλωμα (1964)
Βρώμικη πόλη (1965)
Επιστροφή (1965)
Μια τρελή τρελή οικογένεια (1965)
Ο μετανάστης (1965)
Οι εχθροί (1965)
Αρτίστα (1966)
Δάκρυα για την Ηλέκτρα (1966)
Οι κυρίες της αυλής (1966)
Σύντομο διάλειμμα (1966)
Αυτή που δεν λύγισε (1968)
Μια Ιταλίδα απ’ τη Κυψέλη (1968)
Οικογένεια Χωραφά (1968)
Συννεφιασμένοι ορίζοντες (1968)
Η δίκη ενός αθώου (1969)
Νυφοπάζαρο (1969)
Ξύπνα Βασίλη (1969)
Στον ίλιγγο της ζωής (1969)
Τα δυο πόδια σ’ ένα… παπούτσι! (1969)
Όμορφες μέρες (1970)
Δεν υπάρχουν λιποτάκτες (1970)
Ο τελευταίος αιχμάλωτος (1970)
Αήττητος (1971)
Αγάπησα έναν αλήτη (1971)
Για μια χούφτα τουρίστριες (1971)
Παπαφλέσσας (1971)
Η κόμισσα της Κέρκυρας (1972)
Ιπποκράτης και Δημοκρατία (1972)
Η Μαρία της σιωπής (1973)
Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο (1980)
Τα παιδιά της χελιδόνας (1987)
Το φως που σβήνει (2000)
Μια μέρα τη νύχτα (2001)
Θεατρικά
Η κυρία δε με μέλλει (1949)
Βολπόνε ή Η αλεπού (1949)
Έντα Γκάμπλερ (1949)
Μάγδα (1949)
Οι κατακτηταί (1949)
Μαντάμ Σουσού (1949)
Ο αρχισιδηρουργός (1949)
Περάστε την 1η του μηνός (1949)
Μονσεράτ (1951)
Ιππόλυτος (1953)
Ο βασιλιάς και ο σκύλος (1953)
Οι αντίζηλοι (1954)
Ο δρόμος του ποταμού (1954)
Ιππόλυτος (1954)
Ορέστεια (1954)
Το αστέρι της Σεβίλλης (1954)
Ερωτικά τεχνάσματα (1954)
Κολόμπ (1955)
Εκάβη (1955)
Ιππόλυτος (1955)
Μαρία Στούαρτ (1955)
Άμλετ (1955)
Στρατηγήματα εραστών (1956)
Ο έρωτας των τεσσάρων συνταγματαρχών (1956)
Νύχτα στη Μεσόγειο (1958)
Λεοκάντια (1958)
Το παιχνίδι του θανάτου (1968)
Σλουθ (1970)
Τεσσέρα δωμάτια με κήπο (1971)
Πρόσεξε το σκαλοπάτι (1972)
Η δίκη των φακέλλων (1974)
Ο γλάρος (1976)
Μερικοί το προτιμούν καυτό! (1978)
Πέπσι (1978)
Μάρτυς κατηγορίας (1979)
Ο άντρας της ζωής μου (1979)
Καινούργια σελίδα (1980)
Σουίτα για δύο (1981)
Μια σταθερή σύζυγος (1982)
Ήταν όλοι τους παιδιά μου (1985)
Παράξενο ιντερμέτζο (1985)
Όποιος γελάσει τελευταίος (1986)
Ευαίσθητη ισορροπία (1986)
Πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας (1988)
Φήμες (1989)
Madame Butterfly (1990)
Η κυρία του Μαξίμ (1991)
Σαλόνικα (1998)
Τηλεοπτικά
Παράξενος ταξιδιώτης (1972, ΕΙΡΤ)
Χωρίς ανάσα (1973, ΕΙΡΤ)
Γιούγκερμαν (1976, ΥΕΝΕΔ)
Μυστικοί αρραβώνες (1979, ΥΕΝΕΔ)
Οι πρωταγωνιστές (1981, ΥΕΝΕΔ)
Το ξενοδοχείο (1981, ΥΕΝΕΔ)
Ξενοδοχείο Αμόρε (1990, MEGA)
Ο χαρτοπαίχτης (1990, ΕΤ1)
Ο φόβος (1991, ΕΤ-2)
Τμήμα ηθών: Επικίνδυνο βελούδο (1992, ΑΝΤ1)
Ανατομία ενός εγκλήματος: Αδιέξοδο (1993, ΑΝΤ1)
Ανατομία ενός εγκλήματος: Ο κυνηγός (1993, ΑΝΤ1)
Ανατομία ενός εγκλήματος: Το τίμημα 1993, ΑΝΤ1)
Πάθος (1993, ΕΤ-1)
Τμήμα ηθών: Ο παραχαράκτης (1993, ΑΝΤ1)
Ανατομία ενός εγκλήματος: Γόρδιος δεσμός (1994, ΑΝΤ1)
Οι δικηγόροι της Αθήνας (1994, STAR)
Παντρεμένοι… ανύπαντροι (1994, MEGA)
Η φυλή των ανθρώπων (1995, ΕΤ1)
Η αίθουσα του θρόνου (1998, MEGA)
Κόκκινος κύκλος : Ο επισκέπτης (2000, ALPHA)
Να με προσέχεις (2000, MEGA)
Ταξίμ (2000, ΕΤ1)
Βιντεοταινίες
Παράξενη συνάντηση (1986)
Ο ένας για τον άλλο (1987)
Αντίστροφη πορεία (1987)
Η εκδίκηση του πατέρα (1989)
Ο χαρτοπαίχτης (1990)