Κι έρχεται μια φωτογραφία να σου θυμίσει πως παλεύεις να προλάβεις τον χρόνο που τρέχει…
“Δεν φωτογραφίζω τη φύση, αλλά τα οράματά μου”
Man Ray
Man Ray
«Γιατί μπορώ να εκφράζομαι»
«Γιατί θέλω να δείξω στον κόσμο ό, τι βλέπω»
«Γιατί μ’ αρέσει, τι θες τώρα;»
«Γιατί το καλύτερο πράγμα με τη φωτογραφία είναι ότι δεν αλλάζει ποτέ, ακόμη κι όταν οι άνθρωποι μέσα σ’ αυτή το κάνουν»
«Είναι ένας καλός τρόπος να προλαβαίνεις και να σταματάς τις στιγμές πριν φύγουν»
Αυτές ειναι μερικές από τις απαντήσεις που πήρα θέτοντας την εξής απλή ερώτηση: «Και γιατί σ’ αρέσει η φωτογραφία στην τελική;». Δεν έχει σημασία αν οι ερωτώμενοι είναι επαγγελματίες ή απλοί ερασιτέχνες: Όλοι μοιράζονται το ίδιο πάθος. Είσαι, λοιπόν, φτασμένος φωτογράφος; Μήπως κάνεις τα πρώτα σου βήματα; Μήπως είσαι και λίγο χιπστεράς, λάτρης του tumbrl; Αν ναι, τότε μπορείς να συνεχίσεις την ανάγνωση Αν όχι…ε και πάλι μπορείς να συνεχίσεις, ίσως βγει κάτι καλό απ΄ αυτό.
Ιστορικά, η πρώτη φωτογραφική μηχανή, γνωστή και ως camera obsucra ήταν μια απλή κατασκευή, η οποία χρησίμευε στο σχηματισμό ειδώλων με τη βοήθεια ενός κατόπτρου. Με την πάροδο των αιώνων δέχτηκε πολλές μετεξελίξεις φτάνοντας έτσι στη σημερινή εποχή, όπου ο συνδυασμός ενός φυσικού με ένα φωτοχημικό φαινόμενο γεννούν ένα από τα πλέον ευρέως διαδεδομένα μέσα επικοινωνίας, τέχνης και έκφρασης: τη φωτογραφία.
Για το άπειρο μάτι αυτό που έχει σημασία είναι η αισθητική απόδοση μιας φωτογραφίας. Είτε προσπερνάμε αδιάφορα, είτε χανόμαστε μερικές στιγμές μέσα στο θέμα και στην αντίδραση που αυτό προκαλεί. Μια εικόνα έχει τη δύναμη να προκαλέσει συναισθήματα, που κινούνται σε ένα πεπλατυσμένο διάστημα με τα άκρα του να βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση.
Γι αυτό και γω δε θα αναλωθώ σε τεχνικές αναλύσεις (δεν είμαι εξάλλου το πλέον κατάλληλο άτομο). Θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το ζήτημα από μια πιο ρομαντική – αφελή ίσως – οπτική γωνία. Όποιος από σας είναι αυτός που στις καλοκαιρινές διακοπές σταματάει κάθε τόσο για να απαθανατίσει το τοπίο, κερδίζοντας, έτσι τις εκφράσεις αγανάκτησης της παρέας θα καταλάβει.
Δίνω, λοιπόν, τον δικό μου αυθαίρετο ορισμό και δηλώνω πως η φωτογραφία είναι μια έμμεση προσπάθεια στην αγωνιώδη πάλη του ανθρώπου να προλάβει το χρόνο που τρέχει. Κλικ και παγώνεις τη στιγμή. Κλικ και αφήνεις μια παρακαταθήκη-ντοκουμέντο γι’ αυτούς που θα ακολουθήσουν. Κλικ και επικυρώνεις την ύπαρξη σου.
Ο τεχνίτης της εικόνας, κοινώς ο φωτογράφος, αντιλαμβάνεται την ομορφιά, εκεί που οι άλλοι αντικρίζουν το τίποτα. Προκαλεί ευφορία ή συγκίνηση, προκαλεί σκεπτικισμό με το έργο του. Αποτυπώνει δρόμους και κτίρια, θάλασσες και χρώματα, ανθρώπους και ψυχές.
Έτσι, την επόμενη φορά που θα δεις εκείνον τον “περίεργο” τύπο να φωτογραφίζει μανιωδώς αλλάζοντας συνεχώς γωνία, μην απορήσεις. Απλά χαμογέλα γιατί θα ξέρεις πως με τη δική στα ματιά του ο κόσμος γίνεται πιο ενδιαφέρων, ακόμα κι εκείνο το στενό που διασχίζεις καθημερινά και ποτέ δεν παρατήρησες πραγματικά γιατί είσαι πάντα τόσο χαμένος στις σκέψεις σου….
Ώρες ώρες στριφογυρίζουν στο μυαλό μου τα λόγια που είχα ακούσει σ’ ένα σεμινάριο. Και είναι τόσο αληθινά που απορώ με την ίδια τους την απλότητα: « Γιατί όλοι πασχίζουν να ανακαλύψουν το κρυφό νόημα πίσω από μια φωτογραφία; Ανακυκλώνουν τις ίδιες κουβέντες για το τι εννοεί ο ποιητής. Κι αν αυτό που βλέπετε δεν αποτελεί κάποιου είδους συμβολισμό, ορατό μόνο στους μυημένους; Εμένα απλά μ’ άρεσε .Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο».
Εμπειρίκος Aνδρέας