Ο Mike Brodie έρχεται σαν άλλος Κέρουακ να αρνηθεί και να αμφισβητήσει τις νόρμες της σύγχρονης κοινωνίας… και να το αποτυπώσει σε φωτογραφίες.
Ο Mike Brodie στα 19 του αποφάσισε να παρατήσει τα πάντα και να διασχίσει τις Η.Π.Α. Μέσα σε 4 χρόνια διέσχισε περίπου 250.000 χλμ κρυμμένος παράνομα σε βαγόνια εμπορικών τρένων. Αυτό που δεν εγκατέλειψε ποτέ, ωστόσο, είναι η Polaroïd του.
Αναγνωρισμένος παγκοσμίως δεν αυτοχαρακτηρίζεται ως φωτογράφος. Γεννημένος από αλκοολική μητέρα και από πατέρα εγκληματία, η παιδική του ηλικία ήταν χαοτική. Στα 17 γνώρισε την κοπέλα του με την οποία θα δεθεί μέσω του κόσμου και της ιδεολογίας του punk. Λίγους μήνες αργότερα, αν και δεν είναι ιδιαίτερα παθιασμένος με την φωτογραφία, δέχεται την πρώτη του Polaroïd (2004) .
Αποφασίζει να τα παρατήσει όλα και να διασχίσει παράνομα τις Η.Π.Α . Ξεκινά το ταξίδι με την τότε κοπέλα του και κάποιους φίλους. Στον δρόμο κάνει πολλές γνωριμίες με νέους που ταξίδευαν όπως και αυτός .
Οι φωτογραφίες του αποτυπώνουν αυτές τις γνωριμίες και τις εμπειρίες του. Κάθε φωτογραφία του είναι ένα κάλεσμα στο άγνωστο, την ελευθερία και την περιπλάνηση. Γιατί ελευθερία δε σημαίνει μονάχα να φεύγεις αλλά να μη ξέρεις, να μη θέλεις να ξέρεις που πηγαίνεις.
Ο Brodie ίσως είναι απλά ένας μποέμ τύπος που μια μέρα αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να ταξιδέψει. Ωστόσο (ίσως άθελα του) αποτυπώνει κάτι που πολλοί σκεφτόμαστε αλλά λίγοι πράττουμε: την άρνηση και αμφισβήτηση των νορμών της σύγχρονης κοινωνίας.
Οι φωτογραφίες του είναι μια κραυγή στην απόδραση από μια καθημερινότητα που σε πνίγει. Σίγουρα ο Brodie στον δρόμο του δεν συνάντησε μόνο τυπάκια που ήθελαν να κάνουν την επανάστασή τους αλλά και ανθρώπους που ταξίδευαν για να βρουν “μια καλύτερη πατρίδα”… από ανάγκη. Γι’αυτό και κάθε φωτογραφία έχει μια διαφορετική ιστορία να διηγηθεί, άλλοτε βλέπεις την απόλυτη ελευθερία και άλλοτε την απόγνωση.
Ο Αμερικανός κριτικός Vince Aletti έγραψε για το στυλ του: “Ακόμη και αν δεν σε ιντριγκάρει η χαώδης περιθωριακή παρέα του Brodie και η αισθητική του post-punk, δε μπορείς παρά να θαυμάσεις τα ξεθωριασμένα χρώματα, την ζεστασιά των φωτογραφιών του και την διεισδυτικότητα των πορτρέτων του, γεγονός σπάνιο για οποιαδήποτε ηλικία.”
Το 2008 αφού έκανε εκθέσεις στη Νέα-Υόρκη, το Λος Άντζελες, το Σαν Φρανσίσκο και κέρδισε το Baum Award (καλύτερος ανερχόμενος Αμερικανός καλλιτέχνης) σταματάει την φωτογραφία ώστε να ολοκληρώσει τις σπουδές του.
Σήμερα εργάζεται και η φωτογραφία γι’αυτόν είναι ένα χόμπι. Το 2013 συγκεντρώνει τις φωτογραφίες του σ’ένα βιβλίο που ονομάζει “Μία περίοδος νεανικής ευημερίας” (A period of Junevile Prosperity). Πρόσφατα δημοσίευσε ένα ακόμη βιβλίο “Tones of Dirt and Bone”, που συγκεντρώνει πολλές από τις παλαιότερες φωτογραφίες του, κατά τη διάρκεια ή μετά το ταξίδι του.
Από τον Mike Brodie θυμόμαστε τον Sal Paradise που μας έλεγε στον Δρόμο: ” Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριώνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα, αλλά που καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά. ”
