Είναι ο άνθρωπος που σου χαρίζει το πολυτιμότερο δώρο, την ζωή. Σε φέρνει στον κόσμο, σε φροντίζει, σε μεγαλώνει, σε αγαπάει, σε προστατεύει και σε στηρίζει πάντα σε όλες τις επιλογές σου.
Είναι αυτό που λέμε πολλές φορές, ότι η λέξη μαμά είναι ένα από τα πιο ιερά πράγματα που έχουμε.
Όλα ξεκινάνε τους πρώτους μήνες. Όντας μωρό ακόμη προσπαθείς να ανακαλύψεις τον κόσμο. Η μητέρα σου είναι δίπλα σου σε όλο αυτό, προσπαθώντας να σε γαλουχήσει με εφόδια, με εμπειρίες και συναισθήματα.
Και τα χρόνια περνάνε… Ακολουθεί το νηπιαγωγείο και το δημοτικό. Ξεκινάς να κάνεις αρκετές παρέες, να παίζεις, να διαβάζεις. Και η μαμά σου να σε καμαρώνει που γίνεσαι τετραπέρατος. Και σιγά σιγά ξεκινάνε και οι εξωσχολικές σου υποχρεώσεις και δραστηριότητες καθώς κάθε γονιός και κάθε μάνα θέλει να δώσει στο παιδί της όσες περισσότερες γνώσεις μπορεί. Ναι, δεν σκέφτεται ούτε τα χρήματα, ούτε τις ώρες δουλειάς, ούτε τίποτα. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να βλέπει το παιδί της να εξελίσσεται.
Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο το διάβασμα και οι υποχρεώσεις μεγαλώνουν ενώ αποτελεί και το στάδιο αποκόλλησης από την μητέρα. Κάτι οι δυσκολίες της εφηβείας, κάτι οι πρώτοι νεανικοί έρωτες, οι σχέσεις με την μητέρα μας περνάνε σε άλλη φάση. Κάποια άτομα έρχονται πιο κοντά με την μαμά τους και συζητάνε περισσότερο και κάποια άλλα το ακριβώς αντίθετο.
Όποια και να ναι η σχέση με την μητέρα μας εκείνη την περίοδο, αυτή σε βλέπει ακόμα με το ίδιο βλέμμα. Με το βλέμμα που είχε, όταν σε κράτησε πρώτη φορά στην αγκαλιά της. Το όνειρο της είναι να σπουδάσεις, να βρεις μια καλή δουλειά, μα το κυριότερο να γίνεις καλός άνθρωπος.
Και ναι, κάνεις το όνειρο της(και δικό σου τις περισσότερες φορές) πραγματικότητα και περνάς στο πανεπιστήμιο. Αν και ανησυχεί και σε παίρνει συνεχώς τηλέφωνο να μάθει αν είσαι καλά, κατά βάθος νιώθει υπερήφανη για σένα. Ανυπομονεί να περάσουν γρήγορα τα χρόνια, να τελειώσεις και να ξεκινήσεις την δική σου ζωή.
Και το καταφέρνεις και αυτό. Τελειώνεις τις σπουδές σου, βρίσκεις μια καλή δουλειά και ζεις μόνος σου. Οι αγωνίες της μάνας όμως δεν τελειώνουν ποτέ. Αυτό που θα ήθελε πλέον είναι να βρεις το άλλο σου μισό και να κάνεις οικογένεια και παιδιά. Θέλει να ξέρει ότι δεν θα είσαι μόνος σου. Θα έχεις κάποιο στήριγμα δίπλα σου.
Περνάει ο καιρός…Και τελικά κάνεις οικογένεια, παιδιά και ζεις μια ήσυχη και ευτυχισμένη ζωή. Νιώθεις ότι όλο αυτό είναι πολύ καλό για να’ ναι αληθινό.
Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο…Σε ειδοποιούν ότι η μητέρα σου δεν είναι καλά. Τρέχεις αμέσως να την δεις. Φτάνεις στο νοσοκομείο και ρωτάς τον γιατρό. Σου λέει με εκείνο το ψυχρό ύφος «Λυπάμαι η μητέρα σας δεν τα κατάφερε…». Εκείνη την στιγμή χάνεις τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου. Δεν μπορείς να το πιστέψεις ότι η μαμά σου, η δική σου η μαμά έφυγε για πάντα.
Γυρίζεις από την κηδεία συντετριμμένος. Δεν θέλεις κανέναν. Κανένας δεν μπορεί να σε παρηγορήσει. Θέλεις να το βιώσεις μόνος σου.
Και ενώ είσαι πνιγμένος στο σκοτάδι της μοναξιάς σου, ξαφνικά ακούς στο βάθος στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι της Τσανακλίδου. Σιγοψιθυρίζεις τους στίχους:
” Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά…”
Θολώνεις. Συνειδητοποιείς ότι στην προσπάθεια να κάνεις υπερήφανο τον εαυτό σου αλλά και την μητέρα σου, έχασες την ουσία. Δεν της έλεγες συχνά πόσο την αγαπάς, πόσο πολύτιμη είναι για σένα. Θα ήθελες να είχες 5 λεπτά να της το πεις. Έστω 5 λεπτά.
Ηρεμείς. Παίρνεις μια φωτογραφία της αγκαλιά και μένεις σιωπηλός. Φεύγεις και κλείνεις την πόρτα του πατρικού σου. Ένα κομμάτι της ζωής σου έριξε επίλογο. Η ζωή συνεχίζεται, έτσι δεν λένε; Έτσι λοιπόν συνεχίζεις και εσύ.
Ηθικό δίδαγμα: Να αγκαλιάζεις όσο περισσότερο συχνά γίνεται την μάνα σου, την μητέρα σου, την μαμά σου, πριν αυτή γίνει απλά μια φωτογραφία!
