Όταν ήμουν λύκειο είχα συμμετάσχει στο euroscola. Είναι ένα όμορφο πρόγραμμα της ΕΕ που δεν ξέρω αν συνεχίζεται πλέον. Μαθητές λυκείου έγραφαν μία έκθεση και οι 15 καλύτεροι εκπροσωπούσαν την Ελλάδα στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Θυμάμαι με πολύ αγάπη εκείνες τις μέρες. Κάπως εντυπωσιακό ήταν πως το σχολείο μου κατάφερε να καπαρώσει 7 από τις 15 θέσεις, οπότε ήταν κάτι σαν ταξίδι με φίλους η όλη διαδικασία μετάβασης στο Στρασβούργο.
Μία ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου έχουν και άλλες εικόνες. Την ελληνική αποστολή μαζεμένη με τις πιτζάμες στον χώρο υποδοχής του ξενοδοχείου να προετοιμάζει τις λεπτομέρειες της παρουσίασης, τον ενθουσιασμό μας όταν φτάσαμε στο Κοινοβούλιο, την επιθυμία μας να πάρουμε τον λόγο μέσα στην κεντρική αίθουσα, τις συζητήσεις που κάναμε με τις άλλες αποστολές, τα άλλα παιδιά που δεν μπορούσαν να προφέρουν τα επίθετά μας.
Το πιο έντονο συναίσθημα που υπήρχε τότε ήταν πως ανήκαμε εκεί που ήμασταν. Είχαμε δουλέψει σε εξοντωτικό βαθμό, αλλά όταν μιλάγαμε μαζί με άλλα παιδιά της ηλικίας μας μέσα στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, με τα ακουστικά της μετάφρασης στα αυτιά, πραγματικά αισθανόμασταν πως βρισκόμασταν σε έναν χώρο, στον σωστό χώρο. Αισθανόμασταν, λοιπόν, βαθιά Ευρωπαίοι.
Από τότε τα χρόνια πέρασαν και φανερώθηκε μεγάλη δόση ειρωνείας πίσω από όλα αυτά. Παραδείγματος χάριν το κύριο θέμα συζήτησης ήταν η οικονομική κρίση και η ανάγκη όλοι οι λαοί της Ευρώπης να δουλέψουν από κοινού ώστε συνεργατικά να την καταπολεμήσουν (lol).
Η άλλη ειρωνεία ήταν πως η έκθεση που κληθήκαμε να γράψουμε είχε θέμα αν “υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η ΕΕ;”
Θυμάμαι είχα γράψει 12 σελίδες Α4 (χρόνος υπήρχε), εξηγώντας πως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, πως το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο έχει όλα τα εχέγγυα ώστε να μπορεί με διευρυμένες εξουσίες να αποφασίζει για πιο σημαντικά ζητήματα, πως όλα τα κράτη έχουν ίδιο λόγο στα κοινά της Ένωσης (Germoney plz) κλπ κλπ. Ήμουν πεπεισμένος για το ιδανικό της Ευρωπαϊκής ιδέας, της πολιτιστικής μίξης και του διαλόγου.
Fast forward στο τώρα, αισθάνομαι λίγο βλάκας. Η χυλόπιτα που έφαγα ήταν μεγαλύτερη και πιο κρύα από τότε που συμμετείχα στη Βουλή των εφήβων και άκουσα να την αποκαλούν “Ναό της Δημοκρατίας”. Ήταν βέβαια εποχές που ο Γιωργάκης έχαιρε αποδοχής (αλήθεια πόσο ειρωνικό είναι να σε ξέρουν μια ζωή με το υποκοριστικό σου; Λες και σου κόβουν από το ύψος).
Ο 24χρονος εγώ δεν πιστεύει πλέον στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι επειδή είμαι ταγμένος με τον Αλέξη. Αλλά διαβάζοντας τι του είπαν και τι μας αναγκάζουν να περάσουμε, αισθάνομαι ξεφτίλα. Αυτό είναι το πρόβλημα. Όταν διάβασα τα μέτρα με έπιασε ένας κόμπος. Όμως όταν διάβασα για το ταμείο ιδιωτικοποιήσεων το οποίο θα χειρίζεται την ξεπουλημένη δημόσια περιουσία, εκεί πλέον με χτύπησε η συνειδητοποίηση. Είμαι ξεφτίλα. Εγώ, σαν Έλληνας πολίτης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λαμβάνω μεταχείριση που ταιριάζει σε ζητιάνο.
Η ευρωπαϊκή ιδέα λοιπόν μέσα μου όχι απλά μαράθηκε, ίσως το σάπισε είναι η καλύτερη έκφραση. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα, γιατί αν το σκέφτομαι εγώ που πήγα κιόλας εκεί και σε ένα βαθμό γοητεύτηκα (κάποτε), πως το σκέφτονται άλλοι νέοι της ηλικίας μου;
Το χειρότερο, το απολύτως χειρότερο, είναι πως πέραν από τις φρικτές μέρες που έρχονται, πέραν των δεκαετιών αποπληρωμής χρέους που έχουμε μπροστά μας, πάνω από όλα, αισθάνομαι πως τις προηγούμενες μέρες έσπασε ένα πολύ σημαντικό φράγμα. Εκείνο του σεβασμού. Εξαρχής αισθάνεσαι άσχημα να σε αποκαλούν τεμπέλη και ανεπρόκοπο και χαραμοφάη των κοινωτικών κονδυλίων. Αλλά πάμε να συζητήσουμε με διάθεση να τα πληρώσουμε τα λεφτά. Και πραγματικά, οι δηλώσεις, τα μέτρα, τα υπονοούμενα, οι απειλές, όλα αυτά κατέστρεψαν την αίσθηση που είχα πως οι άλλες Ευρωπαϊκές χώρες με σέβονται.
Και αυτό το ρημάδι το ταμείο που θα χειρίζεται λεφτά από την πουλημένη δημόσια περιουσία, που θα το χειρίζεται η γερμανική κεντρική τράπεζα, μου προκαλεί ίσως περισσότερη κατάθλιψη από όλα.
Γενικά τα όρια ανάμεσα στην αγάπη για τη χώρα και τον ακραίο σωβινισμό είναι θολά και άρα επικίνδυνα. Θέλω να πιστεύω πως μέχρι τώρα στις απόψεις και στα άρθρα μου τα έχω τηρήσει.
Είναι η πρώτη φορά όμως που ντρέπομαι σαν Έλληνας. Πρώτη φορά που αισθάνομαι πως είμαι παρέα με έθνη που με θεωρούν ένα σκατό που επιπλέει στη Μεσόγειο.
Είναι καλοκαίρι και κάνει ζέστη, πολλή ζέστη. Έτσι που αν κάτι ψοφήσει παίρνει να βρωμάει πιο γρήγορα, και για εμένα η Ευρωπαϊκή ιδέα (δυστύχως) απλά ζέχνει αυτή τη στιγμή.
Αναρωτιέμαι για πόσους άλλους ισχύει το ίδιο.