Κυρίες και κύριοι η μέρα που όλοι περιμέναμε καρτερικά (και όταν λέμε όλοι, εννοούμε ΌΛΟΙ), για κάτι παραπάνω από 2 χρόνια έφτασε. Η ΑΕΚ και μαθηματικά πλέον βρίσκεται στην Super League καθώς -ακόμα και να χάσει όλα τα παιχνίδια που υπολείπονται για την ολοκλήρωση των Play offs- παίρνει το εισιτήριο της ανόδου έστω και ως 2η στον μίνι όμιλο!
Για τον λόγο αυτό 6 Αεκτζήδες αρθρογράφοι μας, πήραν την απόφαση να ενώσουν τις πένες τους γράφοντας ο καθένας από ένα μικρό κειμενάκι για την αγαπημένη τους ομάδα. Ένα κειμενάκι βγαλμένο μέσα από την ψυχή τους, που κατά γενική ομολογία αντικατοπτρίζει πλήρως την εικόνα ενός φίλαθλου της ΑΕΚ. Ενός φίλαθλου που για να είμαστε ειλικρινείς, έχει περάσει από 40 κύματα τα τελευταία 20 χρόνια!
14 Απριλίου 2013. Μία μέρα που έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου. Ανάμεσα στα φροντιστήρια και στο διάβασμα – πανελλήνιες τότε- αποφάσισα να ανηφορίσω στο ΟΑΚΑ και να βρεθώ δίπλα στην ομάδα μου που με είχε ανάγκη. Σκασμένος από την στεναχώρια μου για την τραγική κατάσταση της ΑΕΚ, αλλά και γεμάτος τύψεις γιατί όλη την χρονιά ήμουν απών. Είχα αηδιάσει με τη κατάντια του συλλόγου που λάτρεψα από μικρό παιδί. Αν είναι δυνατόν έλεγα, η ΑΕΚ, τέτοια μεγάλη ομάδα, να παλεύει να μην υποβιβαστεί. Η ΑΕΚ που την φανέλα της φόρεσαν απίστευτοι παικταράδες και ονόματα, να αγωνίζεται για την αξιοπρέπειά της με παίκτες όπως ο Κουτρουμπής, ο Μπουγαΐδης, ο Τσουκαλάς, ο Φέτσης και ο Καραλής. Θλίψη, αγανάκτηση, θυμός. Υπήρχε όμως και η ελπίδα. Το ακατανόητο του υποβιβασμού για μία τέτοια ομάδα-ιδέα. Αυτό σκεφτήκαμε και γεμίσαμε το ΟΑΚΑ εκείνη τη μέρα.
Μπορώ να πω ότι από το ματς δε θυμάμαι πολλά. Ίσως γιατί η φάση του 87ου λεπτού ήταν ένα ισχυρό σοκ. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι έβλεπα γύρω μου παππούδες, γιαγιάδες και μωρά να σπαράζουν για την μεγάλη τους αγάπη που κατρακυλούσε σε όλα τα επίπεδα. Χαμένος εντελώς και εγώ, συνειδητοποίησα τι είχε γίνει όταν γύρισα σπίτι και άνοιξα την τηλεόραση. Η ΑΕΚ στη Β’εθνική. Η πρώτη μου σκέψη ήταν “τι γίνεται τώρα; Πάμε από την αρχή Γ’εθνική ή παλεύουμε στα χάρτινα θεμέλια αυτής της ομάδας;”. Η απάντηση ήρθε ευτυχώς πολύ γρήγορα, όπως και το χαμόγελο στον κάθε Αεκτζή, στο άκουσμα της επανόδου στα διοικητικά του ισχυρού Δημήτρη Μελισσανίδη.
Φέτος, σε μία πιο ανταγωνιστική κατηγορία, αποφάσισα να είμαι και εγώ πιο κοντά. Και τι βλέπω; Υγεία σε όλους τους τομείς. Σοβαρή και ισχυρή διοίκηση, εξαιρετικός προπονητής, πολύ καλό υλικό και όμορφο ποδόσφαιρο κατά διαστήματα. Η φανέλα έγινε πάλι βαριά (Πάντα ήτανε), ο κόσμος αντιλαμβάνεται πως κάτι σπουδαίο ετοιμάζεται και γεμίζει το ΟΑΚΑ και πλέον οι μόνες ευχές μας είναι η δημιουργία του γηπέδου στην Νέα Φιλαδέλφεια και φυσικά η επιστροφή στους τίτλους. Όσο και αν κάποιοι θα πολεμούν την ΑΕΚ, είναι πολύ δύσκολο να προκαλέσουν αξεπέραστες ζημιές.
Γιατί ξεχνούν πως η ΑΕΚ είναι κυρίως Ιδέα. Η μεγαλύτερη στην Ελλάδα. ΗΡΘΑΜΕ!
Μάκης Σερεπίσος
Η αλήθεια είναι πως όταν ήμουνα μικρός, μέχρι 12 χρονών, δεν ασχολούμουν και τόσο πολύ με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν μου κέντριζε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Σπανίως έβλεπα κάποιον αγώνα, παρ’ όλο που θυμάμαι χαρακτηριστικά πως κάθε Κυριακή ένα δίωρο της τηλεόρασης ή του ραδιοφώνου μας ήταν τελετουργικά αφιερωμένο στην ΑΕΚ. Έχοντας προγιαγιά με καταγωγή από την Μικρά Ασία και παππούδες πιστούς στον Δικέφαλο Αετό, ο πατέρας μου προσπαθούσε ήδη από τρυφερή ηλικία να μου εξηγήσει γλαφυρά τι εστί ΑΕΚ. Ώρες ατελείωτες μου μίλαγε για την ιστορία της και ενίοτε με έπαιρνε μαζί του στη Φιλαδέλφεια, πάντοτε πάνω από την ξακουστή σκεπαστή. Η στιγμή, όμως, που τα πάντα άλλαξαν μέσα μου και κατάλαβα γιατί το μεγαλείο αυτής της ομάδας δεν τελειώνει ποτέ και πουθενά ήταν σε ένα παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, το 2004, το οποίο τελείωσε 0-0. Μνήμες που δεν θα σβηστούν ποτέ, ενός κατάμεστου ΟΑΚΑ με χορογραφίες και εκστασιασμένα συνθήματα και του εαυτού μου ανατριχιασμένου, να παρακολουθεί τα πάντα εκτός απ’ το παιχνίδι, σε μια πρωτόγνωρη παιδική ηδονή. Τότε ένιωσα για πρώτη φορά την ιδεολογική δύναμη του λαού της ΑΕΚ και ήξερα πια, μια για πάντα, ποια ομάδα θα ακολουθούσα για το υπόλοιπο της ζωής μου. Δεν ήταν τόσο επιλογή, όσο ανάγκη. Ακολούθησαν 4 χρόνια με διαρκείας στην 5, παρέα με τον πατέρα μου κι αργότερα όταν πια είχα μεγαλώσει αρκετά και ούτως ή άλλως τα οικονομικά είχαν αρχίσει να στενεύουν, στην ζεστασιά του πετάλου και της Original, πάντα μαζί με τον κολλητό μου τον Αντώνη. Τα εντός έδρας ματς που χάσαμε όλα αυτά τα χρόνια είναι, χωρίς υπερβολή, μετρημένα στα δάχτυλα.
”Και όταν σε βλέπω η καρδιά μου χτυπά, πιο δυνατά-πιο δυνατά”
Σε όλες τις ωραίες και δύσκολες στιγμές μας -η ΑΕΚ- ήταν πάντοτε εκεί για εμάς κι εμείς το ίδιο για αυτήν. Και τώρα μετά απ’ όλα αυτά τα χρόνια της μεγάλης μας ταλαιπωρίας, κόντρα σε όλους και όλα και μέσα από τις πιο αντίξοες συνθήκες, μια στιγμή περιμένουμε να ζήσουμε με την αγάπη μας την τρελή.
Να παίζει η ΑΕΚΑΡΑ στα Φιλαδέλφεια…
Στάθης Αγγελάκος
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν Αεκτζής. Στη μνήμη μου έρχονται πολλές φορές όλες εκείνες οι στιγμές στο σχολείο, που οι συμμαθητές μου είτε με λοιδορούσαν για την ομάδα της οποίας ήμουν φίλαθλος, είτε με παρότρυναν να αλλάξω και να γίνω Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός. Υπήρχαν όμως και κάτι άλλοι τύποι που με θαύμαζαν για το γεγονός πως ήμουν Αεκτζής σε νίκες και σε ήττες, σε χαρές και σε λύπες. Το πιο σημαντικό όμως για μένα σχετικά με αυτήν την ομάδα, εκείνο που με τράβηξε αλλά και με κρατάει ακόμα κοντά της, δεν είναι ούτε τα τρόπαια, ούτε οι κατακτήσεις των τίτλων της… Είναι ο Λαός της. Όταν τον Νοέμβριο του 2012 η ΑΕΚ έχασε από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ με 0-4, ήμουν μέσα στο γήπεδο και συγκεκριμένα στη Θύρα 1. Δε θα ξεχάσω ποτέ το σκηνικό που έζησα εκείνη τη νύχτα. Φωνάζαμε όλοι μαζί συνθήματα σαν να μην υπάρχει αύριο. Σε κάθε γκολ που δεχόμασταν εμείς απτόητοι συνεχίζαμε να τραγουδάμε για την ΑΕΚ μας. Δε μας είχε πάρει από κάτω. Παρότι βέβαια η ήττα από τον Ολυμπιακό προβλεπόταν βαριά, εμείς με μια φωνή φωνάζαμε συνθήματα. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα από μέσα μου:
”Αυτή είναι η ομάδα που μου ταιριάζει. Θα είμαι για πάντα Αεκτζής”
Όλα όμως αυτά που ανέφερα παραπάνω έρχεται να τα στοιχειώσει μια μαύρη μέρα για την ιστορία και το λαό της. Η πτώση της από την Α΄ Εθνική κατηγορία στην Γ΄. Μπορώ να καταλάβω πως αισθάνθηκε ο κάθε Αεκτζής στο άκουσμα αυτής της είδησης, γιατί έτσι ακριβώς αισθάνθηκα κι εγώ. Πολλά «γιατί» με κατέκλυσαν και πολλές απορίες μου δημιουργήθηκαν, ενώ παράλληλα παρακολουθούσα άλαλος όλη τη διακωμώδηση από ΜΜΕ και οπαδούς ομάδων εναντίον της ΑΕΚ. Ο σύλλογος είχε πλέον εισέλθει σε ακόμα μια δύσκολη φάση. Σε κάτι τέτοιες στιγμές μου αρέσει να θυμάμαι το παρακάτω μότο:
ΑΕΚ στα εύκολα, ΑΕΚΑΡΑ στα δύσκολα!
Μας δόθηκε η δυνατότητα να ξανά δημιουργηθούμε από την αρχή. Να αναγεννηθούμε μέσα από τις στάχτες μας. Η ΑΕΚ ξανάγινε μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας και επιστρέφει στο φυσικό της σπίτι. Την Ά Εθνική Κατηγορία. Θα είμαστε για πάντα περήφανοι για την επιλογή μας. Ένα όραμα. Μια ιδέα. Μια ομάδα. ΑΕΚ.
Χρήστος Ρούκος
Όταν μου ζητήθηκε να γράψω για το site σε συλλογικό άρθρο για την ΑΕΚ, η αλήθεια είναι πως μου φάνηκε περίεργο. Αρχικά δηλώνω φίλαθλος της ΑΕΚ κι όχι οπαδός, μιας και τη λέξη οπαδιλίκι την συνδέω γενικά με κάτι όχι θετικό στο μυαλό μου. Η ΑΕΚ για μένα δεν είναι ούτε τρόπος ζωής, ούτε αρρώστια, ούτε ναρκωτικό, όπως λέει και το σύνθημα, αλλά είναι κάτι όμορφο που έχω συνδυάσει άρρηκτα και αγνά με υπέροχες αναμνήσεις.
Η ΑΕΚ λοιπόν, είναι για μένα ηλιόλουστες Κυριακές στη Ν.Φιλαδέλφεια, με τον πατέρα μου τέλη της δεκαετίας του ‘90, τότε που πάνω από το παιδικό κρεβάτι η μια αφίσα ήταν του Τζόρνταν, η άλλη του Σακίλ και η τρίτη του Ντέμη. Τότε που το ποδόσφαιρο αν και ήδη επαγγελματικό, είχε παίκτες που αγαπόυσαν το έμβλημα της φανέλας, μερικοί ήταν δε και οπαδοί της. Τότε που στο σχολείο σκάγαμε με φανέλες ομάδων και τα διαλείμματα μαλώναμε με γελοίο τρόπο(ενίοτε και με πολλά μπινελίκια), πικάροντας τον ηττημένο ή αγανακτώντας για το πέναλτι που δόθηκε ή δε δόθηκε. Τότε που μου μίκρυνε η πρώτη φανέλα που είχα πάρει και με τα λεφτά από τα κάλαντα πήγα να πάρω την καινούρια από τη μπουτίκ. Τη ζήτησα κιόλας σε τεράστιο για την ηλικία (10 ετών) μέγεθος (του Τόνυ του Σαβέβσκι ήταν), για να τη φοράω “μεγάλος” (κάτι που κατάφερα, μου είναι τέλεια τώρα πια).
Σίγουρα πιο μικρός με πείραζαν πολλά. Πόσο γελάω όσο το σκέφτομαι σήμερα. Και η ήττα από τον Ολυμπιακό με πείραζε και από τον Ποσειδώνα Νέας Μηχανιώνας (προσωπικό παιδικό τραύμα αυτό το ματς). Με έκαναν ευτυχισμένο όμως και πολλά άλλα. Νίκες σε δύσκολα παιχνίδια σε Ελλάδα και Ευρώπη, καλές εμφανίσεις, όμορφα γκολ, ατμόσφαιρα στο γήπεδο (εννοώντας και του μπάσκετ αφού πιο πολύ μπασκετικός είμαι) Κύπελλα, Σαπόρτα και πρωτάθλημα στο μπάσκετ και πολλά ακόμη, τι να πρωτοθυμηθώ. Δεν ξέρω αν είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ, πάντως σίγουρα, για μένα είναι κάτι τόσο όμορφο, κάτι που ακόμα και αν δεν παρακολουθώ με τόση προσήλωση όσο στο παρελθόν, είναι αναπόσπαστο κομμάτι των όμορφων αναμνήσεων μου. Και πάντα στη ζωή με τις αναμνήσεις πορευόμαστε, καλές, κακές, χαζές, σοβαρές. Και κάτι τελευταίο για πολλούς που “δε μπορούν να καταλάβουν” πως γίνεται να μην υποστηρίζεις τον πρώτο σε τρόπαια, αλλά μια άλλη ομάδα λιγότερο επιτυχημένη βάσει τίτλων, θέλω να πω κάτι που είχα διαβάσει παλιότερα.
”Οι ομάδες είναι σαν τη γυναικά κάποιου. Δεν την αγαπάει επειδή είναι η πιο όμορφη, η πιο σέξι, ή η πιο δημοφιλής της γειτονιάς. Την αγαπάει επειδή είναι η γυναίκα του απλά και την επέλεξε ο ίδιος σε αυτό το ρόλο…”
Χρήστος Φαληρέας
Τι αντιπροσωπεύει μια ομάδα για έναν οπαδό της; Αυτό είναι «εμφανισιακά» εύκολο. Μια ευκαιρία να δει το σύλλογο του στο αγαπημένο του άθλημα, να ξεχαστεί για λίγο από την καθημερινότητα. Για τον «ΑΕΚτζή» όμως δεν είναι απλό αυτό. Είναι δεμένος με τη μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας, όσον αφορά στην ιδέα της και τι αντιπροσωπεύει. Και αυτό το δέσιμο λοιπόν, φάνηκε στα χειρότερα της χρόνια. Τα χρόνια του «ρεζιλέματος», κάνοντας «τουρ» σε γήπεδα που περισσότερο έμοιαζαν σε χωράφια (της Γ’ και Β’ εθνικής κατηγορίας). Αυτή η ομάδα όμως, σώθηκε από τα συντρίμμια παλιότερων «οικοδόμων».
Με τον ερχομό του Δημήτρη Μελισσανίδη, ο λαός της ΑΕΚ ένιωσε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια τη σιγουριά πως θα γυρίσει η ομάδα στις επιτυχίες. Το πρώτο και πιο τρανταχτό -από τις στιγμές που σε κάνουν να ανατριχιάζεις- είναι η ανέγερση του γηπέδου της στη Νέα Φιλαδέλφεια. Έντεκα χρόνια, πλέον, μετά τη χωρίς λόγο κατεδάφιση του σπιτιού της, όλα δείχνουν πως η ΑΕΚ είναι ακόμα οικοδέσποινα. Ο κόσμος τής έχει δείξει με το παραπάνω την αγάπη και τη στήριξή του, με βροντερό παρόν στις εξέδρες, με περισσότερα κομμένα εισιτήρια ακόμα και από ομάδες που αγωνίζονται στο “Champions League”.
Έχουμε περάσει πολλά σαν λαός. Θα περάσουμε κι άλλα. Απαξιούμε για όλα. Είμαστε Αεκζτήδες γιατί το επιλέξαμε.
”Στις χαρές και στις λύπες ΜΑΖΙ”!
Κατερίνα Χλιάρα
Όλοι οι Φίλοι της ΑΕΚ είναι αλήθεια πως έχουμε βιώσει (ο καθένας με τον δικό τρόπο και στη δική του γενιά) τα τελευταία χρόνια μια ιδιαίτερη ψυχολογική οδύσσεια. Μετά την ένδοξη περίοδο με τους Μελισσανίδη-Καρρά και Μπάγεβιτς στο τιμόνι, πέρασε από την Ν.Φιλαδέλφεια κάθε καρυδιάς καρύδι. Από διοικητικούς μέχρι ποδοσφαιριστές, προπονητές, βοηθούς κτλ-κτλ. Και παρόλα αυτά ο ΑΕΚτζής έβαζε πάντα πλάτη. Από την εποχή της NETMED, του Ψωμιάδη και του Κούγια, μέχρι τη χρεωκοπία, την εποχή Ντέμη και του Άρθρου 44, την εκ νέου χρεωκοπία επί Παππάδων και Νοτιάδων, τους Supporters και δεν συμμαζεύεται. Μετά από 20 χρόνια πλάτης όμως βαρεθήκαμε να μας πιάνουν τον κ@λο. Φτάσαμε σε σημείο να μην μας νοιάζει το αποτέλεσμα της Κυριακής και να παρακαλάμε να πέσει η ομάδα κατηγορία, μπας και ξεβρομίσουμε οικονομικά και διοικητικά. Το αυτογκόλ του Μπουγαίδη το πανηγύρισα σαν τρελός. Ήξερα ότι θα ήταν η αφετηρία για ένα σωστό ξεκίνημα.
Ούτε Νέος Πανιώνιος, ούτε Χαλκηδόνα/Ατρόμητος, ούτε Απόλλων Σμύρνης (πρώην Αθηνών) ούτε τίποτα ΡΕ!
Πέσαμε Γ εθνική και ενεργοποιήθηκε ο κώδικας ΙΧΩΡ του ΑΕΚΤΖΗ.
Ξανά συσπειρωθήκαμε και τρέχαμε δεξιά και αριστερά σε όλα τα βλαχοχώρια της Ελλάδας για να φωνάζουμε 90 λεπτά το ”Ερχόμαστε”! Μέσω της απουσίας μας καταλάβανε όλοι πόσο Μεγάλη ομάδα είμαστε. Το κατάλαβαν ακόμη και αυτοί που δεν θέλανε να το καταλάβουν. Επιστρέψαμε! Όχι όμως για να πάρουμε ντε και καλά πρωταθλήματα και κύπελλα, ούτε για να καθαρίσει -”και καλά”- το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Επιστρέψαμε για πάρτι μας, για την υπερηφάνεια μας και για την ιστορία μας.
Όταν θα φτάσεις στο σημείο να τρως 4αρα από τον μισητό αντίπαλο ή από την Σεβίλλη στην έδρα σου και να χοροπηδάς σαν τρελός λες και κατέκτησες το Champions League… Μόνο τότε θα είσαι σε θέση να αντιληφθείς γιατί…
”Είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ”
Ο Πολέμαρχος
Καλώς σας βρήκαμε! – ΑΕΚ και στην επόμενη Ζωή…