Παρασκευή βράδυ και για εμάς η λύση είναι μία, θέση στην πλατεία… του θεάτρου. Σε όποιο θεατροπηγαδάκι σταθείς, θα ακούσεις για αυτήν την παράσταση. Έτσι, ο πολυσυζητημένος «Πουπουλένιος» οδήγησε και τα δικά μας βήματα και την περιέργεια στο θέατρο Αθηνών, μήπως και καταλάβουμε τι συμβαίνει εδώ! Λίστα αναμονής, πλατεία που γεμίζει σε κάθε παράσταση και πολλή πολλή κουβέντα! Φανατικοί θαυμαστές και φανατικοί αρνητές! Όλοι τους όμως να φεύγουν με ένα έντονο συναίσθημα. Στους περισσότερους άρεσε και σε κάποιος όχι. Αυτή η παράσταση λοιπόν, θέτει με το δικό της τρόπο μια απλή ερώτηση… Άραγε είναι κακό να λέει κανείς ιστορίες;
Εμείς, ακροατές της ιστορίας τους. Μιας ιστορίας σαν αυτές που μας έλεγαν όταν ήμασταν παιδιά. Θυμάστε; Από εκείνες που δε χορταίναμε ν’ ακούμε και να ξανακούμε. Αυτές που ήταν δικές μας, ολόδικές μας! Κάτι είχαν μέσα τους που μας συγκινούσε βαθιά, που μας άγγιζε. Λες και μιλούσαν σ’ εμάς, μόνο για μας! Μια τέτοια ιστορία είναι και ο Πουπουλένιος.
Αφηγητής αυτής της ιστορίας για 2η χρονιά, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης που μεταφράζει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σ’ ένα παραμύθι για μεγάλους ή μήπως για μεγάλα παιδιά; Οι υπόλοιποι ηθικοί αυτουργοί, οι συνήθεις ύποπτοι: Νίκος Κουρής, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και Γιώργος Πυρπασόπουλος.
ΥΠΟΘΕΣΗ
Η ιστορία ξεκινά σε ένα υπόγειο της αστυνομίας, όπου ένας συγγραφέας ανακρίνεται για τις περίεργες ιστορίες που γράφει. Ιστορίες με παιδιά, όχι όμως για παιδιά. Οι δυο ερευνητές, μέσα σε ένα αυταρχικό καθεστώς που δεν ορίζεται χωροταξικά, προσπαθούν μέσα από τις ιστορίες να καταλάβουν τι σχέση έχει ο συγγραφέας, με τα όσα συμβαίνουν στην πόλη. Γιατί, τι ακριβώς συμβαίνει; Οι αστυνομικοί ξέρουν; Ποιοι ξέρουν; Τι συμβαίνει στα παιδιά; Και βασικά, ποιος μιμείται τις ιστορίες του συγγραφέα; Ο αδερφός του, τι ρόλο παίζει και γιατί έχει νοητική στέρηση; Τι συνέβη και σε αυτόν όταν ήταν παιδί; Τι συνέβη στον καθένα μας όταν ήταν παιδί;
Ένα έργο διαφορετικό από τα υπόλοιπα, γιατί σου αφήνει ένα έντονο συναίσθημα! Μην παρασυρθείτε από τις αμέτρητες στιγμές γέλιου, πρόκειται για ένα βαθιά καυστικό έργο. Ένα έργο που μιλά για τη βία της εξουσίας αλλά και την καλά κρυμμένη τρυφερότητα της παιδικής ηλικίας όλων μας. Όλων μας. Ένα έργο γεμάτο ανατροπές, ευφυείς διαλόγους και χιούμορ, που αν το σκαλίσεις λίγο, θα δεις ότι στη βάση του είναι ένα θρίλερ με αστυνομική πλοκή. Μια καλά στημένη κατάσταση κωμωδίας, που όμως παραδόξως αφορά σε μια γνήσια τραγωδία, καθώς τα ερωτήματα που τίθενται είναι αιώνια και αναπάντητα. Ένα έργο που μας θυμίζει την ανάγκη μας να ακούμε ιστορίες, εκεί που όλα αρχίζουν με το «Μια φορά κι έναν καιρό…».
ΠΑΙΔΙ-ΕΝΗΛΙΚΑΣ
Στον πρόλογο της παράστασης ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, μιλά για το δικό του Πουπουλένιο και μια φράση που δύσκολα θα φύγει από το μυαλό του. Αναφέρεται στον Αντρέ Μαρλό, στον πρόλογο των Antimemoires, ο οποίος κάνει λόγο για μια συζήτηση που είχε κάποτε με έναν ηλικιωμένο επαρχιακό ιερέα. Ο ιερέας έχοντας ακούσει εξομολογήσεις ανθρώπων για δεκαετίες, συγκέντρωσε όλη του την γνώση για την ανθρώπινη φύση, σε δύο συμπεράσματα: «Πρώτον, οι άνθρωποι είναι πολύ πιο δυστυχισμένοι απ’ όσο θα μπορούσε κανείς να φανταστεί… και δεύτερον… δεν υπάρχουν ενήλικες.» Η σύνδεση των δύο αυτών συμπερασμάτων είναι που τροφοδοτούν τον σκηνοθέτη με έμπνευση. Αυτή η βαθύτερη και καθολική αλήθεια, η ίδια η ενήλικη ζωή, το πέρασμα και η οριστική παραμονή σ’ αυτήν, είναι μια σκληρή δοκιμασία. Γιατί, αυτό που λέμε «ενήλικος», απλώς δεν υπάρχει. Απλώς δεν υπάρχει, γιατί καθώς σταδιακά φοράμε τη μάσκα του ενήλικου και την κρατάμε εκεί πεισματικά, συνεχίζουμε να φέρουμε τους ίδιους φόβους, τις ίδιες πρωταρχικές ανασφάλειες, τις πληγές, αλλά και όλα όσα ζήσαμε. Το παιδί που ήμασταν, ποτέ δεν πέθανε. Απλώς μεγάλωσε και μαζί του μεγάλωσαν όλα όσα είχε δει και ζήσει, όλα όσα είχε νιώσει, ευχάριστα και δυσάρεστα. Μεγάλωσαν και γιγαντώθηκαν. Δεν ξέφυγε από αυτά, αλλά τώρα τον κρατούν δέσμιο όλο και πιο σφιχτά μέρα με τη μέρα. Όλα όσα ζούμε καθημερινά, μας αφήνουν τις δικές τουε εμπειρίες κι έτσι με τον καιρό αλλάζουμε χωρίς να το καταλάβουμε. Συνεχίζουμε να βλέπουμε καινούργια πράγματα, απλώς όχι με ματιά και τον αυθορμητισμό ενός παιδιού, γιατί τότε κινδυνεύουμε να μας χαρακτηρίσουν ανώριμους και αφελείς. Άρα για ποιον «ενήλικα» μιλάμε;
Η τέχνη καθρεφτίζει ή επηρεάζει τη ζωή; Ποιος το αποφασίζει αυτό; Ο συγγραφέας ή ο αναγνώστης;
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΝΕΒΑΣΜΑΤΑ
Το έργο (The Pillowman) έκανε παγκόσμια πρεμιέρα το 2003 στο Βασιλικό Εθνικό Θεάτρου του Λονδίνου και πανελλήνια πρεμιέρα το 2005 στον Εξώστη του θεάτρου Αμόρε με τον τίτλο «Ο Πουπουλένιος». Από τότε έχει ανέβει άλλες 4 φορές στην Ελλάδα με τίτλο «Μια αγκαλιά για να πεθάνεις» ή «Ο Μαξιλαρένιος». Οπουδήποτε ανέβηκε διεθνώς σημείωσε πολύ μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία. Επιπλέον, έχει πολλές φορές ως το καλύτερο θεατρικό έργο της χρονιάς.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Πού: ΑΘΗΝΩΝ, Βουκουρεστίου 10, Αθήνα , Τηλ.: 210-3312343
Συγγραφέας: Μάρτιν ΜακΝτόνα
Σκηνοθέτης: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Νίκος Κουρής, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Γιώργος Πυρπασόπουλος
Μέχρι Πότε: Κυριακή 5 Απριλίου (τελευταία εβδομάδα!)
Τι ώρα: Τετάρτη έως και Παρασκευή στις 8.45 μ.μ. Σάββατο λαϊκή απογευματινή στις 5.45 μ.μ. και βραδινή 8.45 μ.μ. Κυριακή απογευματινή στις 5.45 μ.μ. (από 7 Δεκεμβρίου) και βραδινή 8.45 μ.μ.
Εισιτήρια: Πλατεία Α’: 20 ευρώ | Πλατεία Β’: 17 ευρώ | Λαϊκή απογευματινή: 17 ευρώ | Νεανικό (μέχρι 28 ετών) και συνταξιούχων (άνω των 65 ετών): 14 ευρώ | Ανέργων: 10 ευρώ. Σάββατο βράδυ και περίοδο εορτών ισχύει γενική είσοδος: 20 ευρώ. Τα νεανικά, των συνταξιούχων και των ανέργων, ισχύουν μόνο Τετάρτη και Πέμπτη.
*Ενιαίο εισιτήριο που αφορά στα θέατρα Αθηνών, Βρετάνια και Μουσούρη στην τιμή των 42 ευρώ. Δεν πωλείται μεμονωμένα, ισχύει και για τα τρία θέατρα.