Θυμάμαι όταν άκουσα για πρώτη φορά τους Prodigy. Ήμουν Τρίτη δημοτικού και ένας μεγαλύτερος ξάδερφός μου μού χάρισε ένα CD με τραγούδια όπως το «Smoke On the Water», το «Take a look around» των Limp Bizkit, το «Around the World» των RHCP – τραγούδια δηλαδή που αποτέλεσαν την αφορμή να γίνω ο ροκάς που είμαι σήμερα. Μέσα σε αυτό το CDάκι όμως υπήρχαν και το «Firestarter», το «Poison» και το «Out Of Space». Το τότε άμαθο μυαλουδάκι μου δε χρειαζόταν άλλο κομμάτι για να λατρέψει τη μουσική των Prodigy. Η μπάντα τους έχει πάρει περίοπτη θέση δίπλα στα αγαπημένα μου metal συγκροτήματα.
Νέος Ήχος
Πέρασαν ήδη 6 (!) χρόνια από το «Invaders Must Die». Με το τελευταίο τους άλμπουμ οι Prodigy πέρασαν σε μία νέα εποχή προσθέτοντας πολλά νέα στοιχεία στον ήχο τους. Το τριμελές συγκρότημα δε φοβάται να πειραματίζεται με νέα πράγματα και αυτό φαίνεται κι από τον τελευταίο δίσκο τους που θα κυκλοφορήσει άμεσα στη χώρα μας με το όνομα «The Day Is My Enemy». Μετά την κυκλοφορία των δύο πρώτων singles του άλμπουμ, δηλαδή του «Nasty» και το «The Day Is My Enemy», τα σχόλια στο fanpage και στο Youtube είναι πολλά και κυμαίνονται σε δύο άκρα. Υπάρχουν πολλοί που παρότι δηλώνουν φαν, κατηγορούν το συγκρότημα για προχειρότητα στα νέα κομμάτια του και για mainstream ήχο, κάτι που δε χαρακτήριζε ποτέ τη δουλειά των The Prodigy. Άλλοι πάλι αναγνωρίζουν τη διάνοια που κρύβεται πίσω από τους ηλεκτρονικούς ήχους. Και είμαι μαζί με τους τελευταίους. Ένα συγκρότημα δεν μπορεί να μένει ίδιο με το πέρασμα του χρόνου, όπως το ίδιο ισχύει και για τις προτιμήσεις των φαν. Όλοι μας ωριμάζουμε, αλλάζουμε ολοκληρωτικά και έχουμε διαφορετικά ακούσματα σε σχέση με τον δεκαοχτάχρονο εαυτό μας. Αν οι Prodigy έβγαζαν ακόμα πανομοιότυπα κομμάτια ή τραγούδια που άρεσαν μονάχα στους παλιούς «σκληροπυρηνικούς» οπαδούς τους, αυτό θα σήμαινε αυτομάτως και στασιμότητα εκ μέρους τους.
Στο νέο άλμπουμ θα ακούσετε παλιά γνώριμα synths από τα τραγούδια του «The Fat of the Land», αλλά και τον διαστρεβλωμένο ήχο ξυλόφωνου από το «Omen». Η μπάντα καταφέρνει να συνδυάσει τον παλιό της ήχο με τον νέο, κάτι που δεν κατάφερε με το «Invaders Must Die».
Πρώτη εντύπωση
Στην αρχή, ήμουν κι εγώ επιφυλακτικός μιας και τα προαναφερθέντα singles που επέλεξε το συγκρότημα να κυκλοφορήσει είχαν πολλά επαναλαμβανόμενα σημεία και γίνονταν κουραστικά. Δεν μπορείς να κρίνεις από 2 κομμάτια βέβαια ένα άλμπουμ 14 (+1 iTunes bonus Track) κομματιών. Όταν επιτέλους άκουσα χτες ολόκληρο το άλμπουμ με ακουστικά στη διαπασών και τα μπάσα του Liam βίαζαν γλυκά για 59 λεπτά τα αυτιά μου, έχω να πω ότι οι Prodigy είναι για άλλη μια φορά πολύ πιο μπροστά από την εποχή τους. Σε μία εποχή με dubstep και trap (trash) πανομοιότυπους ηλεκτρονικούς ήχους, οι The Prodigy ξεχωρίζουν και δικαιώνουν την επιλογή του ονόματός τους.
Λίγα λόγια για κάποια νέα κομμάτια
Ακούγοντας το «Wild Frontier» ένιωθα μία παράξενη μελαγχολία ενθυμούμενος τους παλιούς Prodigy και ταυτόχρονα ένιωσα ανακούφιση που δεν άκουγα το ίδιο πράγμα με 10 χρόνια πριν. Το δυναμικό beat του «Rebel Radio» με έκανε να κοπανιέμαι ασταμάτητα για 3 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα. Το τραγούδι «Destroy» θυμίζει παλιούς Prodigy (δίχως να του λείπουν όμως και νέοι ήχοι) και δε γίνεται να μην το αγαπήσεις. Το «Beyond the Deathray» είναι ενορχηστρωμένο, γλυκό κομμάτι ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΚΡΙΝΟ ΜΕΛΛΟΝ που δίνει ευκαιρία στα ταλαιπωρημένα – και τυχερά – αυτιά σου να κάνουν ένα σύντομο διάλειμμα. Και κάτι τελευταίο. Το τραγούδι «Medicine» ξεκινάει με ΚΛΑΡΙΝΟ, παίζοντας μια μελωδία που θα μπορούσε να ακουστεί κάλλιστα σε πελοποννησιακό ή ηπειρώτικο πανηγύρι. Ναι, κλαρίνο. Το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα.
Να το αγοράσω;
(20 ευρώ για μουσική;; Άντε ρε, δεν πάω για πέντ’ – έξι καφέδες καλύτερα… )
Ας μη γελιόμαστε. Η πειρατεία δίνει και παίρνει στις μέρες μας. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δε θα στηρίξουμε ένα συγκρότημα που αγαπάμε. Προσωπικά, το CD το άκουσα πρώτα online για να κρίνω (αφού σιγουρεύτηκα για την ποιότητα του ήχου φυσικά). Έκρινα, λοιπόν, και θα πάω να το αγοράσω – day one. Η δική μου άποψη είναι η εξής: αν είστε παλιοί φαν των Prodigy ακούστε όλο το άλμπουμ και δεχτείτε τις αλλαγές με ανοιχτές αγκάλες, όχι φορώντας τις παρωπίδες του παρελθόντος. Και στηρίξτε το συγκρότημα. Αν είστε νέοι στον ήχο της μπάντας και σας αρέσει η ηλεκτρονική μουσική, δοκιμάστε τους χωρίς επιφυλάξεις.
Να πάω συναυλία;
Όσο για τη συναυλία τους, αυτή θα γίνει στα πλαίσια του φετινού Rockwave Festival, το Σάββατο 4 Ιουλίου 2015, στη Μαλακάσα. Μαζί τους θα είναι οι Judas Priest και οι δικοί μας Rotting Christ. Αν δε σας έπεισε το line-up από μόνο του, ε, τι να σας πω, είστε ανεκδιήγητοι.