Πριν ξεκινήσω τις ποδοσφαιρικές μου αναλύσεις πάνω στα θέματα αυτής της εθνικής, θα ήθελα να γνωρίζεις αγαπητέ αναγνώστη, πως το ματς με την Ουγγαρία δεν το είδα! Αρχικά γιατί είχα πάει σε ένα event για λογαριασμό του Frapress και κατά 2ον γιατί το συγκεκριμένο παιχνίδι είχε χαρακτηριστεί σαν αγώνας ζωής και θανάτου, και δεν άντεξα να το παρακολουθήσω… Έμαθα μάλιστα πως ήρθε και 0-0, οπότε δεν μπήκα στην διαδικασία να δω ούτε τα highlights.
Θα μου πεις τώρα -με τα δίκια σου και εσύ- γιατί επιχείρησα να γράψω για κάτι που δεν ασχολήθηκα καν; To απαιτεί η κατάσταση φιλαράκι. Σκέψου ότι μόλις γύρισα στο σπίτι κλασσικά και εγώ όπως όλοι, μπήκα να χαζέψω στο fb και πέτυχα στις κατεβασιές μου πολύ λαό να ανεβάζει status στενάχωρα σε φάση ” Όνειρο ήταν και τέλος ”, ”Εθνική Ελλάδος γεια σου(αντίο)”, ”Την Εθνική που ξέρατε να την ξεχάσετε” κτλ.
Ναι παιδιά πολύ καλά τα είπατε. Ξεχάστε την εθνική που ξέραμε. Το θέμα όμως είναι να αντιλαμβανόμαστε το ποιοι είμαστε, που πάμε, που θέλουμε να πάμε και τι κάνουμε για αυτό! Η εθνική που ξέραμε έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ε κάποια στιγμή θα τελείωνε κι αυτό. Και γιατί θα τελείωνε; Γιατί είναι τέτοιο το επίπεδο υποδομής του ελληνικού ποδοσφαίρου, γιατί οι παιχταράδες(που δεν ήταν παιχταράδες ακριβώς αλλά ΟΜΑΔΑ) που στελέχωναν την φουρνιά του 2004 μεγάλωσαν, γιατί η ΕΠΟ δεν μπορούσε να κρατήσει στον πάγκο της για μια ζωή ούτε τον Ρεχάγκελ, ούτε τον Σάντος και γιατί η επιλογή του Ρανιέρι με την ταυτόχρονη ΑΠΟΤΟΜΗ ολική ανανέωση στο ρόστερ, ήτανε η χειρότερη κίνηση που έγινε σε ολόκληρο το ποδοσφαιρικό Σύμπαν για το 2014.
Ναι το ξέρω πως ακούγεται βαρύ όμως σε ρωτάω αγαπητέ αναγνώστη. Πιστεύεις πως έτσι ξαφνικά έσβησε μέσα σε μια νύχτα το ελληνικό ποδοσφαιρικό ταλέντο; Ή μήπως πιστεύεις πως δεν πέρασαν μεγαλύτεροι και καλύτεροι παίχτες από την εθνική μας ομάδα πριν το 2004. Ξέρεις τι απίστευτοι (για τα ελληνικά δεδομένα μιλάμε πάντα, σε μερικές περιπτώσεις και για τα ευρωπαϊκά) ποδοσφαιριστές φόρεσαν στο παρελθόν τα γαλανόλευκα χρώματα; Tσιάρτας, Νικολαϊδης, Γεωργάτος, Σαραβάκος, Φραντζέσκος, Νιόπλιας, Κωφίδης, Μανωλάς, Τσιαντάκης, Καραπιάλης, Μαχλάς και ακόμα καλύτεροι από αυτούς στο παρελθόν όπως οι Κούδας, Παπαϊωάννου,Δεληκάρης, Αναστόπουλος, Μαύρος, Αρδίζογλου κτλ κτλ. Η λίστα είναι μεγάλη. Αυτοί κι αν είχαν ταλέντο. Παρόλα αυτά αν εξαιρέσεις την συμμετοχή μας στο Euro 1980 και το Μουντιάλ του 94, οι αποτυχίες ήταν αμέτρητες.
Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2002, όπου και ξεκίνησαν τα προκριματικά για το Εuro 2004.
Αν με ρωτούσες κάνοντας έναν μικρό απολογισμό που βασίστηκε η επιτυχία των τελευταίων 12 χρόνων θα σου πω σε μόνο ένα πράγμα. Σε μια μόνο λεπτομέρεια, σε μία μόνο λέξη. Στην ”Νοοτροπία” ! Ήρθε ο Ρεχάγκελ και κατάλαβε με το καλημέρα που οφειλόταν η μέχρι τότε αποτυχία και την άλλαξε από την 1η κιόλας προπόνηση, από την πρώτη οδηγία του στα αποδυτήρια και από το 1ο παιχνίδι.
Γιατί μέχρι τότε επικρατούσε στην εθνική το σκεπτικό του δεν εκπροσωπούμε στην εθνική ομάδα το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά τις ελληνικές ομάδες μας. Οι παίχτες του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ και των ομάδων της Θεσσαλονίκης ήταν ξεχωριστές κλίκες στα αποδυτήρια του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, με αποτέλεσμα αυτό να φαίνεται αφενός στον αγωνιστικό χώρο και αφετέρου στον βαθμολογικό πίνακα του εκάστοτε ομίλου μας.
Ο Ρεχάγκελ βέβαια εκτός του ότι κατάφερε να ΟΜΑΔΟΠΟΙΗΣΕΙ τις κλίκες αυτές, αποδείχτηκε και μανούλα στο 2ο πιο σημαντικό κομμάτι που υπάρχει σε έναν ποδοσφαιριστή, μετά από το όποιο ταλέντο του. Στην ψυχολογία! Αυτά είναι τα 2 και μοναδικά συστατικά της επιτυχίας.
Δεν ήταν η καλή φουρνιά λοιπόν. Ήταν ο κατάλληλος φούρναρης.
Μέσα από τις επιτυχίες και τις εμπειρίες των παλιών, έμπαιναν στο κλίμα και οι τυχόν καινούριοι, που η αλήθεια είναι πως επιλεγόντουσαν με το σταγονόμετρο καθώς ο Γερμανός προπονητής θέλοντας να έχει το κεφάλι του ήσυχο με την τότε επιτυχημένη μαγιά, πολύ δύσκολα την άλλαζε ή την ανακάτευε περισσότερο…
Μετά από 2 ονειρεμένες 4ετίες λοιπόν -φαγώθηκε σε όλες τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές μεταδόσεις της εθνικής στο ΜΕGA και στον ραδιοφωνικό σταθμό του ο κ. Σωτηρακόπουλος για κάνα τρίμηνο ότι- ο Όττο δεν μας έκανε πλέον και επιβαλλόταν μια αλλαγή για το καλό όλων. Έτσι στις 23 Ιουνίου του 2010, τη θέση του πήρε μετά από πολύ ώριμη σκέψη της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, ο Φερνάντο Σάντος.
Ο Σάντος ως γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας και του πόσο δύσκολο ήταν το έργο του να συνεχιστεί η καλή παράδοση και παρουσία της εθνικής μας σε οποιαδήποτε διοργάνωση συμμετείχε, δεν επιχείρησε να γυρίσει σελίδα άμεσα. Στηρίχτηκε σε 10-15 παίχτες κολόνες, οι οποίοι διατηρούσαν από τις μέχρι τότε παραστάσεις τους, την ηρεμία και το καλό κλίμα στα αποδυτήρια και σιγά-σιγά έκανε την αναγκαστική ανανέωση, που πλέον μετά από 8 χρόνια οι καταστάσεις απαιτούσαν.
Το έργο του Πορτογάλου τεχνικού κατά την γνώμη μου ήταν σαφώς πιο δύσκολο, καθώς μην ξεχνάμε ανέλαβε την πιο επιτυχημένη Εθνική Ελλάδος που υπήρξε ποτέ, κάτι που είναι πολύ σπάνιο στο δικό μας ποδόσφαιρο (και όχι μόνο), γιατί ως γνωστόν, συνήθως ένας νέος προπονητής έχει το πλεονέκτημα να αναλαμβάνει την θέση του προηγούμενου ”αποτυχημένου” συναδέλφου του.
Ε μετά την γνωρίζουμε όλοι την ιστορία. Τους τρελάναμε όλους το καλοκαίρι στη Βραζιλία και ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ! Αντε γεια γενικώς, αφού πήραμε τον ακατονόμαστο και κατάφερε μέσα σε 2 μήνες να τα διαλύσει όλα. Επιλογή του Κυρίου Σαρρή για να μην ξεχνιόμαστε.
Όσον αφορά τον κύριο Μαρκαριάν, θεωρώ πως με το budget που είχαμε ενδεχομένως να μην μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλύτερο. Βέβαια ο εν λόγω προπονητής, αν τον κρίνει κανείς καθαρά μέσα από τα μέχρι τώρα αποτελέσματά του, έχει κάνει πολύ καλή δουλειά σε όλες τις εθνικές ομάδες που ανέλαβε. Και πίστεψε με, δεν ανέλαβε τη Βραζιλία και τη Γερμανία…
H Ελλάδα δεν είναι υπερδύναμη στον ποδοσφαιρικό χάρτη, δεν ήταν και ούτε θα μπει ποτέ σε αυτή την λίστα. Είναι μια ομάδα που θα έχει τις καλές δεκαετίες της και τις κακές.
Η Δανία των αδερφών Laudrup, η Νορβηγία των Flo και Carew, η Βουλγαρία των Stoitckov και Balakov, η Ρουμανία του Hagi, η Τσεχία των Koller, Rosicki, Poborsky και Nedved, η Σερβία των Kezman, Mihalovic και Milosevic δεν υπάρχουν πια. Περνούν την δική του κρίση. H Σουηδία των Brollin kai Dahlin μετά από αρκετά χρόνια βρήκε τον Zlatan Ibrahimovic και την παρέα του. Το Βέλγιο μετά από παααααρα πολλά χρόνια επανήλθε δυνατό. Στους Ελβετούς πήρε επίσης 2 τετραετίες να ορθοποδήσουν μετά την φουρνιά της παρέας του Chapuisat και το κατάφεραν στις τελευταίες διοργανώσεις. Τα ίδια έχουν πάθει επίσης Τούρκοι και Ουκρανοί. Και δεν μιλάμε τώρα για ομάδες που βασίστηκαν σε 1-2 παίχτες. Μιλάμε για πραγματικές φουρνιές που διαχειρίστηκαν προπονητάρες εκείνες τις εποχές. Απλά ψάξτε μέσα από τα ονόματα που σας έδωσα πληροφορίες για εκείνες τις ενδεκάδες και δείτε videos!
Δεν είναι κακό που τα επόμενα χρόνια της εθνικής μας θα είναι μαύρα. Ας σταματήσουμε να χαλιόμαστε για αυτό που έρχεται και ας σκεφτούμε λίγο λογικά. Πόσο ευλογημένοι και Υπερήφανοι πρέπει να είμαστε για αυτά που ζήσαμε. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως ήδη το περιμέναμε αυτό, καθώς ούτε εμείς οι ίδιοι πιστεύαμε σε αυτά που βλέπαμε τις 3 τελευταίες τετραετίες. Τις ζήσαμε όμως φίλοι μου! Και τις ευχαριστηθήκαμε! Και τώρα πρέπει να κάνουμε υπομονή μέχρι να έρθουν οι επόμενες επιτυχίες στο μέλλον. Γιατί θα έρθουν. Ήταν να μη γίνει η αρχή. Το λέει και ο ύμνος μας στην τελική…
”Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την Δόξα τραβά”
Εδώ πέρα ελπίζουμε ότι θα περάσει η κρίση στην οικονομία της χώρας μας. Στο ποδόσφαιρο θα κωλώσουμε;
Υ.Γ: Μην παραξενευτείτε άμα δείτε την Ελλάδα να κάνει τρελό ντεμαράζ και με κάποιο τρόπο καταφέρει να πάει στα τελικά της Γαλλίας. Άλλωστε ο όμιλος που συμμετέχουμε είναι εκπληκτικά ιδιαίτερος και θα χαθούν πάρα πολλοί βαθμοί από αυτούς που προπορεύονται στον βαθμολογικό πίνακα. Δεν υπάρχει φαβορί σε κανένα παιχνίδι του γκρουπ μας.Και στο τέλος στους τυφλούς θα βασιλέψουν οι Τυφλοί… Γιατί δεν υπάρχει στον όμιλό μας, ούτε ένας μονόφθαλμος. Και οι 6 τυφλοί είναι!
”Κeep Good”