Περίεργη κοινωνία. Περίεργοι άνθρωποι. Μάλλον κάτι δεν «διαβάζω» σωστά. Άλλο ένα βράδυ που φτύνω τα λόγια μου στον πάτο της ψυχής μου. Σκέφτομαι τη διττή έννοια των αντικειμένων και των καταστάσεων. Πολλές φορές και την πολλαπλή. Ο καθένας βλέπει στις διάφορες καταστάσεις αυτό που η ψυχή και το μυαλό του θέλει να δει. Οι καταστάσεις είναι γεμάτες πολλαπλά νοήματα, αλλόκοτες εικόνες όπως ακριβώς τα μάτια του καθενός. Το χρώμα των ματιών μας διαφέρει, το βλέμμα μας διαφέρει, το ίδιο και αυτά που αντιλαμβανόμαστε από κάθε διαφορετική κατάσταση, από τις εμπειρίες μας..
Τι μπορείς να δεις στα αστέρια;
Κάποιοι μπορούν να δουν τα όνειρα τους, κάποιοι τους στόχους τους, κάποιοι ερωτεύονται και άλλοι βλέπουν απλά ένα ζωδιακό κύκλο.
Και όσο προσπαθώ να γκρεμίσω τους τοίχους γύρω μου τόσο χτυπάω με δύναμη το κεφάλι μου επάνω τους. Ευτυχώς υπάρχει και το «τίποτα» για να κρατάμε μια ισορροπία. Περπατάμε στην κατηφόρα επειδή είναι εύκολη, μπορεί και απότομη. Βαδίζουμε γρήγορα προς τα κάτω και κάνουμε ζιγκ- ζαγκ στα εμπόδια. Προσέχουμε μη μας παρασύρουν όσα πηγαίνουν με μανία και ακατανόητα στο «πιο γρήγορα». Εκείνοι που φοβούνται περισσότερο, μπορούν να μας καταστρέψουν. Ο φοβισμένος μπορεί να γίνει ο πιο σκληρός, ο πιο βάναυσος, θα σε κατακρεουργήσει. Και άντε τώρα να ξεμπερδευτούμε.
Μάθαμε να ζούμε εξαρτημένοι, σκλάβοι των κατασκευασμένων καταστάσεων. Ζούμε και πράττουμε, έχουμε θεό, χρήματα, καταματωμένες σημαίες, περηφάνια για τις νοητές γραμμές της ψυχής και του μυαλού. Υποδουλωμένος στις γεμάτες αξιώσεις σκέψεις μου.. μα και όλα αυτά ξεχειλίζουν από αμφιβολίες.
Άνθρωπε, κατέχεις όση άγνοια χρειάζεται για να θεωρείς ότι είσαι ο καλύτερος και ικανότερος σε κάτι, για να θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο οπουδήποτε, για να μιλάς με τόση ματαιοδοξία… Πόσο μπορεί να τρέμουν τα πόδια σου;
Η ανασφάλεια σε κάνει να θες να γίνεις σπουδαίος και τρανός.
Κλείνεσαι στο καβούκι σου και προσπαθείς, μετά βγαίνεις έξω και πάλι, προσπαθείς, και γουρλώνεις τα μάτια σου μάλλον επειδή δεν μπορείς να δεις και δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα σάλια σου για να βρεθείς στην κορυφή του βουνού. Του βουνού που δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία κουκίδα στον κόσμο με φόντο τον ουρανό, μια κουκίδα που για τους «διαβάτες» είναι τόσο κοινό που το προσπερνούν. Σκλάβος πάλι των στερεότυπων καταστάσεων, σκέψεων και τρόπων ζωής…
Που είναι εκείνο το σκίρτημα που θα μας έδινε, όχι παραπάνω, μόνο ενός λεπτού ζωή;
Μάλλον η άγνοια και ο φόβος πάνε δίπλα δίπλα…