Η ανησυχία μου δεν είναι ότι οι άνθρωποι έχουν το συναίσθημα του ανικανοποίητου, ούτε ότι ικανοποιούνται από κενές και άχαρες εμπειρίες. Προβληματίζομαι πιο πολύ με τους ανθρώπους με βαθύτερο συναισθηματικό και πνευματικό υπόβαθρο που δεν λαμβάνουν ηθική ικανοποίηση με την ουσία των ανθρωπίνων σχέσεων ή εμπειριών, αλλά με φαινομενικές καταστάσεις, με την ικανοποίηση μονάχα του εγωισμού τους , με τη «βιτρίνα» που έχουν στη ζωή τους, με το πώς φαντάζουν στα μάτια του κοινωνικού τους περίγυρου, με το πόσο ιδανική φαίνεται η κατάσταση που βιώνουν…
Και όλα αυτά υπό ποιες συνθήκες; Και αυτές οι σκέψεις σε ένα πλαίσιο στερεοτύπων που έχει επιβληθεί με τα χρόνια και έχει εντυπωθεί στη σκέψη του ανθρώπου, όχι μονάχα χωρίς να τα έχει αντιληφθεί, αλλά και θεωρώντας ότι αποτελεί την εξαίρεση σε σχέση με αυτά, ότι αποτελεί μια διαφορετική προσωπικότητα, μια αλλιώτικη σκέψη, έναν υγιέστερο χαρακτήρα, μια απλούστερη συμπεριφορά…
Ζούμε σε μέρες όπου η πράξη καθορίζει το συναίσθημα και όχι τα συναισθήματα τις πράξεις μας. Οι ενέργειες μας, μας δείχνουν την ιδεολογία μας και όχι η ιδεολογία μας πως θα ενεργήσουμε. Οι πράξεις δεν αποτελούν προϊόν σκέψης. Άνθρωποι που πρώτα προχωρούν στην πράξη και ύστερα αυτή ίσως οδηγήσει στην όποια σκέψη, που πρώτα επιλέγουν και αρχίζουν να σπουδάζουν και μετά ανακαλύπτουν τι πραγματικά είναι αυτό που τους αρέσει και τους ‘γεμίζει’, που πρώτα προχωρούν στην ερωτική πράξη και αυτό ίσως τους δημιουργήσει τον όποιο έρωτα, που ζουν στη ζωή συμφεροντολογικά και αυτό τους ωθεί στις όποιες κοινωνικές και ιδεολογικές απόψεις και όχι οι σκέψεις του και οι ιδέες τους στην όποια τάση και τρόπο ζωής.
Κοινωνία δηλαδή, με μέλη κούφιων προσωπικοτήτων , με κατασκευασμένα “θέλω”, χωρίς προσωπική βούληση, που ζουν, ενεργούν, επιλέγουν υπό μία άτυπη καθοδήγηση και επιβολή συγκεκριμένου τρόπου ζωής που εξυπηρετεί μέσω κοινωνικής αδυναμίας της δημιουργικής σκέψης και μέσω κοινωνικής αποκοίμισης τους οικονομικά και πολιτικά ισχυρότερους.
Άνθρωποι που στην πλειοψηφία τους δεν δημιουργούν, δεν ερωτεύονται, δεν χαίρονται, δεν ανακαλύπτουν τον κόσμο, δεν χαμογελούν, αλλά παραμυθιάζονται ότι κάνουν όλα αυτά ή ακόμη χειρότερα “προγραμματίζονται” για να κάνουν όλα αυτά…
Μερικές περίεργες σκέψεις για την κοινωνία μου σήμερα…