Θλίψη: μία έννοια, τόσες πολλές εξηγήσεις! Ο κάθε άνθρωπος νιώθει διαφορετικά τη στεναχώρια, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως καταλήγει ψυχοφθόρο.
Σε αυτό το άρθρο δεν σκοπεύω να σας αποτυπώσω το πώς αισθάνομαι εγώ τη θλίψη, αλλά συλλογικές σκέψεις μου απο ιστορίες που έχω ακούσει κατά καιρους. Όχι αφηγηματικές ιστορίες, αλλά απο αυτές που συζητάς με τους φίλες σου, με δικούς σου ανθρώπους, με γνωστούς που σου λένε δυστυχώς κάποιο κουτσομπολιό. Και εσύ κάθεσαι πάντα και ακούς, όχι απαραίτητα μόνο απο περιέργια, αλλά και από έκπληξη γι’ αυτά που δεν περίμενες να ακούσεις.
Η στεναχώρια μπορεί να μεταφράζεται με πολλούς τρόπους ως έλλειψη συντροφικότητας, ως έλλειψη κάποιου οικογενειακού προσώπου, ως έλλειψη προς την φιλία ακόμη και ως κατάθλιψη. Θα τη συνδύαζα με την λέξη έλλειψη αλλά τελικά θα την παρουσιάσω με την πιο απλή της έννοια. Δηλαδή ως οποιαδήποτε κατάσταση που πονάει!
Ο κάθε άνθρωπος νιώθει μόνος για ένα δικό του λόγο. Όλοι έχουμε μέσα μας πράγματα που μας πονάνε. Κάποια απο αυτά τα πράγματα είναι βαθιές πληγές που γίνονται καθημερινές σκέψεις απο την ώρα που θα ξυπνήσεις έως την ώρα που θα ξανά πέσεις για ύπνο. Με τον καιρό όμως περνάνε. Λίγο ή τελείως.
Άλλα πάλι είναι υποσυνείδητα, είναι δηλαδή απο εκείνα τα πράγματα που σκέφτεσαι λίγες φορές τη μέρα ή πολύ την ώρα πρίν κοιμηθείς. Ναι, και αυτές οι σκέψεις θλίψη βαφτίζονται, γιατί σε κάνουν να σκέφτεσαι κάτι το οποίο σου λείπει, στο οποίο έκανες λάθος, ή κάτι που σε βασανίζει, σε κάνει δηλαδή να σκέφτεσαι και να νιώθεις άδειος για κάτι.
Υπάρχουν τόσα παραδείγματα για τη θλίψη και τους ανθρώπους της…
Μεσημέρι ήταν. Όταν ακούστηκε ένα μεγάλο μπαμ! Τράκαρε ο αδερφός της. Τα πόδια του έιχαν εγκλωβιστεί σε μία μάζα σίδερα και αυτός ήταν αναίσθητος. Ο συνοδηγός δεν έπαθε τίποτα, βγήκε απο το αμάξι και ειδοποίησε τους δικούς του. Στο δρόμο επικράτησε ένας πανικός από αστυνομία, πυροσβεστικά και κάπου στο βάθος του δρόμου φάνηκε να τρέχει με όλη της τη δύναμη η αδερφή του που ήταν σε μία καφετέρια εκεί κοντά. Προσπαθούσαν να τον απεγκλωβίσουν και τα κατάφεραν και πέρα απο κάποια τραύματα στα πόδια ήταν καλά. Όση ώρα όμως ήταν στο αμάξι και δεν άφηναν την αδερφή του να πλησιάσει αφήνοντάς την στην άγνοια,μαύριζε το μυαλό της, έκλαιγε ασταμάτητα λές και θρηνούσε. Ο φόβος έγινε Θλίψη !
Είχαν πιεί λίγο παραπάνω… Φοιτήτριες ήταν και δυστηχώς μπήκαν σε αμάξι. Δεν καταλαβαίνεις όταν πίνεις. Λίγο τα γέλια, λίγο η μουσική σε βγάζουν απο το τρυπάκι του κινδύνου. Έχασαν τον έλεγχο και σκοτώθηκε η μία κοπέλα! Όλοι οι συμφοιτητές ανεξαρτήτως αν ήταν φίλοι της, ή αν λέγαν ένα γεια στενοχωρήθηκαν πολύ μόνο στην σκέψη πως τις προηγούμενες ημέρες την έβλεπαν να γελάει σε κάποιο μαγαζί, να χορεύει και σε ένα βράδυ άλλαξαν όλα! Η καθημερινότητα και οι εικόνες της έγιναν θλίψη.
Είχε χάσει τον πατέρα του σε μικρή ηληκία και πρίν ακόμη αποφοιτήσει απο το λύκειο έχασε το μοναδικό στηριγμά του, την μητέρα του. Δεν υπήρχαν άλλοι συγγενείς σε επαφή μαζί του. Στα 18 του πόνεσε όσο τίποτα, χαμένος στις σκέψεις πως είναι ολομόναχος. Οι σκέψεις έγιναν θλίψη και η θλίψη δύναμη για να συνεχίσει!
Έκανε συνεχείς προσπάθειες να αποκτήσει παιδί και δεν απέδιδαν. Κατηγορούσε τον εαυτό της. Δε μιλιόταν… Με τον καιρό στάθηκε στα πόδια της και υιοθέτησε ένα γλυκό αγοράκι. Της το πήραν πίσω. Η θλίψη ήταν μεγαλύτερη απο την απογοήτευση μη γονιμοποίησης. Έγινε όμως και πάλι δύναμη για να υιοθετήσει ένα δεύτερο παιδάκι που μέχρι σήμερα είναι μαζί!
Ήταν με την εγγονή της στο σπίτι όταν χτύπησε το τηλέφωνο και το σήκωσε η γιαγιά… Η γιαγιά έκλεισε το τηλέφωνο, άρχισε να κλαίει, ξάπλωσε στον καναπέ, καθώς δεν μπορούσε να σταθεί και άρχισε να έχει δύσπνοια. Η εγγονή κάλεσε αμέσως τη γειτόνισσα που ήταν νεότερη και γνωστή της οικογενείας. Ο βαφτισιμιός της γιαγιάς είχε αυτοκτονήσει, αφού δεν μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει απο τα ναρκωτικά και τις απειλές που δεχόταν. Η γιαγιά έχασε έναν σημαντικό για αυτήν άνθρωπο.. Τα συναισθήματά της μαστιγώθηκαν απο την θλίψη.
Ναι, όλα αυτά είναι τόσο θλιβερά, αλλά όλα μέσα στη ζωή μας. Να είστε δυνατοί, γιατί έχουν τόσο δίκαιο όταν λένε: “Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό”.