Σχετικά πρόσφατα βρέθηκα παρών σε μια συζήτηση-μονόλογο που έλεγε πως το θέατρο πρέπει να είναι εκεί για να μας κάνει να ξεχνιόμαστε, να μαγευόμαστε και να περνάμε σε μια άλλη, ιδανική πραγματικότητα. Η μέχρι στιγμής σωστή άποψη συνέχισε με το ότι μας έχει κουράσει το θέατρο που δεν υπηρετεί αυτούς τους σκοπούς, που μας βγάζει από την βολική θέση μας, που έρχεται σε άμεση επαφή με το κοινό του σοκάροντάς το και ούτω καθεξής. Έχουμε γεμίσει μάλιστα από θέατρα τέτοιου είδους και οι άλλοι-αυτοί που θέλουν να δουλέψουν λέει στα «φυσιολογικά» θέατρα, δεν έχουν δουλειά (οι καημένοι οι άνθρωποι). Και έρχομαι εδώ εγώ το ταπεινό χαμομηλάκι στο χώρο του θεάτρου να αναρωτηθώ «από πότε η τέχνη γίνεται σωστά μόνο όταν λειτουργεί εξωραϊστικά ως προς την παρουσίαση της πραγματικότητας; Από πότε το σωστό, το «κανονικό», είναι να παρουσιάζουμε αποκλειστικά και μόνο πράγματα ρομαντικά και καλαίσθητα που μας θωπεύουν τον συναισθηματικό μας κόσμο και γυρίζουμε στο σπίτι λίγο πιο γλυκείς απ’ότι επισκεφθήκαμε την αίθουσα;».
Η τέχνη παίρνει διάφορες μορφές, και πέρα από τον προσωπικό έχει και κοινωνικό χαρακτήρα. Ανταποκρίνεται-και πρέπει να ανταποκρίνεται-σε διάφορα θέματα των καιρών της και βρίσκεται εκεί για να σχολιάσει και να ταρακουνήσει. Να σε κάνει να συμφωνήσεις ή να ξυπνήσεις και να ασχοληθείς, ακόμα και να τρομάξεις για όλα αυτά που αγνοείς-εσκεμμένα ή μη. Αλίμονο στην τέχνη που παρουσιάζει μόνο τους ιδανικούς ή τους ανεκπλήρωτους πλην ρομαντικούς έρωτες και το χιουμοράκι σαλονιού. Θα καθόμασταν στους καναπέδες μας να βλέπουμε σαπουνόπερες. Και πραγματικά απορώ πως ένας άνθρωπος που ζει στο 2014 περιμένει τέτοιου είδους πράγματα από τους καλλιτέχνες της εποχής του. Και πως ένας άνθρωπος που πρέπει να έχει συνεχώς τις κεραίες του ανοιχτές σε διαφορετικούς τρόπους έκφρασης, διαφορετικά ρεύματα και ποικίλους τρόπους παρουσίασης των πραγμάτων, αποδεικνύεται εν τέλει τόσο στενόμυαλος και αδιάφορος. Ας σκεφτούμε μάλιστα πως τίποτε δεν αλλάζει «μαλακά» και κανείς δε θα φέρει την αλλαγή βολεμένος, αν το πάμε ένα σκαλάκι παραπέρα το πράγμα.
Και για να μην παρεξηγούμαστε, φυσικά και πρέπει να παρουσιάζουμε στο θέατρο αυτά τα «ιδανικά» ρομαντικά πράγματα. Φυσικά και θέλουμε να ξεχνιόμαστε και να ταξιδεύουμε, και να γυρνάμε σπίτια μας – όχι λίγο – αλλά πολύ πιο γλυκείς απ’ότι πήγαμε. Και να ανοίγουμε το παράθυρο να κάνουμε ένα τσιγάρο απ’αυτά τα τελευταία, τα βραδινά, και να παίζει ακόμα η μουσική στα αυτιά μας. Όχι αυτή με τις νότες. Η άλλη. Αυτή που έφεραν οι λέξεις και τα συναισθήματα σε ένα σανίδι δυο μέτρα μακριά μας. Αυτή που χαράζει στο μυαλό μας και παίζει σχεδόν αθόρυβα για πολύ καιρό, ίσως και για πάντα, να μας θυμίζει ότι χωρίς αυτήν θα ‘μασταν λίγο πιο φτωχοί. Απλά δεν χρειαζόμαστε μόνο αυτό.