«Αρκετά πια με τα Χριστουγεννιάτικα άρθρα, γίναμε γραφικοί» μου είπαν. Τους άκουσα; Όχι.
Ήρθε πάλι αυτή η γαμάτη εποχή του χρόνου την οποία όλοι περιμέναμε από τη στιγμή που τελείωσε το καλοκαίρι. (Τι, όχι;)
Σε περίπτωση που δεν θυμόμαστε με ψυχαναγκαστική ακρίβεια σε πόσες ημέρες, ώρες και δευτερόλεπτα έρχεται η πανίερη αυτή στιγμή, υπάρχει πάντα μια φρικτή διαφήμιση Jumbo κάπου γύρω μας να μας επαναφέρει στον ίσιο δρόμο.
Είναι η ιδανική εποχή για το VLC Player να βάλει στο logo του τον σκούφο, για τους ρομαντικούς να δουν το “Love Actually” (αγαπάμε το wrapping scene), για τους σοφιστικέ το “Merry Christmas” (και για αυτούς που θέλουν να με εντυπωσιάσουν: “Dinner for One”), να τσακωθείς για το αν είναι καλύτερα τα μελομακάρονα ή οι κουραμπιέδες, και να αποχωρήσεις προσβεβλημένος από όποια παρέα σου ισχυριστεί ότι δεν πρέπει να πιστεύεις ότι βλέπεις στην τηλεόραση και πως οι πολικές αρκούδες δεν πίνουν κόκα κόλα (το εννοώ αυτό το τελευταίο).
Επίσης επεισοδιακά μπορούν να εξελιχθούν οι γιορτές όταν:
Ο Χοντρός δεν σου έφερε ποτέ το δώρο που ζήτησες και μετατρέπεσαι σε μοχθηρό Christmas Hater προσποιούμενος ότι σου φταίει ο καπιταλισμός (There, I said it).
Σκοτώνεσαι και παλεύεις να στήσεις το έλατο (του ελάτου, τω έλατω, το έλατο, ώ έλατο) σιχτηρίζοντας και κοιτώντας με μισό μάτι το κατοικίδιο που τυλίχτηκε με τη γιρλάντα και αδημονεί να το ρίξει κάτω ώστε να παίξει μπιλιάρδο με τα στολίδια σε όλο το σπίτι (Μάιλο, θα σε πάρει ο διάολος…)
Στύβεις το μυαλό σου να βρείς δώρο στους δικούς σου που όταν τους ρωτάς τι θέλουν όλο δεν ξέρουν και λένε κάτι μελό αηδίες όπως «Την αγάπη σου», «Παγκόσμια ειρήνη» και τα συναφή λες και είστε στο Next Top Model (εκτός αν είσαι από το δικό μου σόι όπου θα σου απαντήσουν «Δόξα, πλούτο και παγκόσμια κυριαρχία»).
Either way, η μετάφραση είναι ότι και φέτος θα πρέπει να σκεφτείς μόνος σου το τι θα τους άρεσε. Son of a Grinch.
Δεν μπορείς να ευχαριστηθείς ιδιαίτερα το γεγονός ότι οι δικοί σου δεν στόλισαν παραδοσιακά με κόκκινα-χρυσά, διότι προτίμησαν έναν frosty συνδυασμό μπλε-ασημί που καταλήγει το ίδιο μονότονος και βαρετός. («Γιατί μισείτε όλοι τα χρώματα;!»)
Last but not least: Εάν προτιμήσεις αληθινό έλατο μάθε πια ότι αποτελεί ένα μικρό οικοσύστημα το οποίο κουβαλάς μέστο σπίτι σου. Στοπ. Που μαδάει. Στοπ. Και πως ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία το ψεύτικο είναι τελικά πιο όμορφο από το αυθεντικό. Στοπ. Α, και είναι και ολίγον τι οικολογικά κατακριτέο. Στοπ.
Φυσικά όμως τα Χριστούγεννα φέρνουν μαζί τους και όμορφα πράγματα:
Κολλάς ψεύτικες χιονονιφάδες στο παράθυρο νιώθοντας σαν την Elsa από το Frozen ενώ κοιτάς έξω και αναρωτιέσαι (οκ, δεν αναρωτιέσαι) τι θα σου φέρει φέτος ο iΒασίλης που θα καταφθάσει την παραμονή με το σούπερ έλκυθρο 2000 που θα σέρνει ο κοκκινομύτης (απτο αλκοόλ ή το κρύο; ποτέ δεν θα μάθουμε) κερατάς Ρούντολφ.
Χαζεύεις τα (Χ-Ρ-Ω-Μ-Α-Τ-Ι-Σ-Τ-Α) φωτάκια μέσα από το αμάξι ακούγοντας την αγαπημένη σου μουσική.
Πετάς ανυποψίαστος ένα «κρυώνω» και η παρέα σου σε βάζει στη μέση και βρίσκεσαι ξαφνικά σε ένα group hug πιο δυναμικό και από mosh pit που διοργανώθηκε μόνο για την πάρτη σου. Για την παγωμένη σου την πάρτη, μόνο.
Φοράς παντού και πάντα τον απαραίτητο αγιοβασιλιάτικό σου σκούφο γιατί έτσι (Σαν το VLC Player).
Τραγουδάς το “Rave Party” με την παπαρούνα από την «Αγέλαστη Πολιτεία» των Κατσιμιχαίων χωρίς ντροπή (Say no to drugs).
Δουλεύεις τον αρχιτεκτονικά ανίκανο φίλο σου διότι το δικό σου μπισκοτόσπιτο βγήκε καλύτερο ενώ το δικό του κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Επίσης κρατάς απειλιτικά την σαντιγύ και τον κοιτάς όπως ο γκραφιτάς τον τοίχο, ενώ ακούς τις αξιοθρήνητες ικεσίες του για έλεος και δικαιολογίες του τύπου «μη, μόλις έκανα μπάνιο».
Κατά συνέπεια ξέρεις ότι πέρασες μια ενδιαφέρουσα χρονιά, εάν το γράμμα σου στον Bill αρχίζει κάπως έτσι: «Αγαπημένε μου Άι Βασίλη, μπορώ να εξηγήσω…».
Να το πω; Δωρακια…
Είναι γενικά στιγμές που είτε μετατρέπεσαι στον Schmidt από το New Girl φωνάζοντας “This is my last Christian Christmas!!!” ή τραγουδάς με creepy φωνή στον κόσμο: «Ω έλα εδώ, Ω έλα εδώωω, μαρέσεις πως μαρέσειιις…».
Λίγο πολύ η λόξα σου απλά φοράει τα εποχιακά της.
Τώρα αναφορικά με την απορία που τέθηκε στον τίτλο, της οποίας ελπίδα για επίλυση πιθανότατα σας οδήγησε εδώ: Ούκ αν μάθοις παρά του μη γιγνώσκοντος.
χοχοχο
ΥΓ: Αναρωτιέμαι τα παιδιά από το Frapress πως θα γιορτάσουν…
Το Κατερινάκι θα βλέπει το “Home Alone 2” πίνοντας ζεστή σοκολάτα, Ο Γιάννης θα ξαναδιαβάζει τον Harry Potter, Η Γιωργίνα θα προσπαθεί να ντύσει τον Τουλούζ καλικάντζαρο, Ο Αντώνης θα είναι με το κινητό στο ένα χέρι και με το μελομακάρονο στο άλλο, η Βέλια θα βλέπει το “Ironiya sudby, ili S legkim parom!” Και η Ακατανόμαστη θα τρέξει να δει όλες τις ταινίες που ανέφερα εδώ για να τις θάψει με το νέο έτος τρώγοντας σοκολάτα, γιατί τέτοια είναι.
“The same procedure as every year, James”
*Ας μη διασύρω άλλους διότι δεν φταίνε και δεν λέει… 😉 *
Have a Metal Christmas and a headbanging new year!