Και τρέχεις. Πάντα τρέχεις για να προλάβεις κάτι. Να παραδώσεις την εργασία σε αυτόν τον στριφνό καθηγητή της σχολής σου, να προλάβεις το λεωφορείο, να μην αργήσεις στο ραντεβού. Τι γίνεται όμως όταν όσο και να τρέξεις, δεν προλαβαίνεις;
Γιατί υπάρχουν κάποια πράγματα από τα οποία δυστυχώς δεν μπορείς να ξεφύγεις. Κι αυτά τα πράγματα βρίσκονται μέσα μας, βαθιά ριζωμένα, να μας χτυπάνε νοητό καμπανάκι κάθε φορά που βρισκόμαστε μόνοι μας. Κάθε φορά που δεν υπάρχει κάποιος γύρω μας για να ξεγελάσουμε την μοναξιά μας, καμιά δίχως νόημα κουβεντούλα, κανένα αστείο να μας κάνει να γελάσουμε. Όταν είμαστε εμείς με τις σκέψεις μας μόνο, ξαπλωμένοι σε ένα κρεβάτι. Τι καταδίκη! Αυτές οι σκέψεις δε φεύγουνε ποτέ και όσο νομίζεις ότι τις έχεις καταπολεμήσει στο φως της μέρας, στο χαμόγελο ενός φίλου, στο φιλί ενός γκόμενου ή μια γκόμενας, αυτές επιστρέφουν πάντα πιο δυνατές ακόμα. Γιατί οι εμπειρίες θρέφουν τις σκέψεις, τις γιγαντώνουν και στο τέλος φοβάσαι ότι θα σε καταβροχθίσουν ολόκληρο. Νιώθεις ένα τεράστιο κενό μέσα σου και δεν ξέρεις πού οφείλεται. Φταίει στα αλήθεια κάποιος άλλος ή εσύ;
Όλους μάς έχουν πληγώσει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Ένας φίλος που σε πρόδωσε, ένας σύντροφος που σε απάτησε, ένας γονιός που σε χτυπούσε, ο αδερφός που σου γύρισε την πλάτη. Φταίνε αυτοί ή εσύ που πάντα περιμένεις αντάλλαγμα για αυτά που δίνεις; Γνώμη μου είναι ότι πρέπει να δίνεις χωρίς να σκέφτεσαι τι θα πάρεις. Το κλειδί της ευτυχίας βρίσκεται στις χαμηλές προσδοκίες. Όταν θα καταφέρεις να δώσεις επειδή το θέλεις κι όχι επειδή περιμένεις να σου συμπεριφερθούνε αναλόγως, τότε μόνο θα γαληνέψει η ψυχή σου. Γιατί πάντα θα καταλήγεις πληγωμένος, αλλά στην προκειμένη περίπτωση θα νιώσεις ολοκληρωμένος και όχι μισός. Γιατί το κενό είναι μεγάλο θέμα. Όσο το αγνοείς, ή ακόμα χειρότερα, όσο προσπαθείς να το επικαλύψεις χρησιμοποιώντας άλλους ανθρώπους, τόσο αυτό θα μεγαλώνει.
Γιατί με όσους και να κοιμηθείς, σε όσα κρεβάτια κι αν ξαπλώσεις, με όσους και να βγεις “για έναν καφέ”, αν δεν τα βρεις με τον εαυτό σου, δε γίνεται τίποτα. Πάλι μόνη θα καταλήγεις, πιο μόνη και πιο άδεια από ποτέ, να αναρωτιέσαι τι πάει στραβά με σένα. Όσο κλισέ και αν ακούγεται, δεν υπάρχει τίποτα πιο σωστό από αυτό που λένε, ότι αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου πρώτα, δεν πρόκειται να σε αγαπήσει κανείς. Να βρεις το νόημα σε κάτι που αγαπάς και το κάνεις μόνο για την πάρτη σου, χωρίς να εξαρτάσαι από δεύτερους για να σε γεμίσουν. Γι’ αυτό ας ξεχάσουμε τον πρίγκηπα που περιμένουμε να έρθει να μας σώσει, να κοιτάξουμε να γίνουμε οι ίδιες οι ηρωίδες του παραμυθιού. Να το φάμε ναι μεν το μήλο αλλά να μην πέσουμε σε λήθη.
Γιατί στο κάτω κάτω και η Χιονάτη με μια πλύση στομάχου, μια χαρά θα ήτανε…