Διαφημίσεις παντού, εξαιρετικό cast, ένας απ’ τους πιο γνωστούς σκηνοθέτες με μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό του και ένα στερεοτυπικό πλέον σενάριο με αστροναύτες , αποστολές σε άλλους πλανήτες, διάσωση της ανθρωπότητας κλπ κλπ. Όλα αυτά σε κάνουν να είσαι επιφυλακτικός αρχικά ως προς το αν τελικά αξίζει να τη δεις ή αν πρόκειται για μία ακόμη εμπορική ταινία. Και εγώ πήγα με ανάλογη διάθεση (κυρίως επειδή δεν είμαι φαν των sci-fi) και μάλιστα με φόβο μήπως με πάρει ο ύπνος λόγω της 3ωρης διάρκειας, αλλά τελικά όχι απλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην σε κρατήσει η ταινία, αλλά πιστεύω πως δεν θα βρεθεί σχεδόν κανείς να πει πως πρόκειται για κακή ταινία. Γι’ αυτό αρχικά συνιστώ να δείτε την ταινία και μετά να διαβάσετε το συγκεκριμένο άρθρο!
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙ Α ΤΗΝ ΠΛΟΚΗ : Μια ομάδα αστροναυτών καλείται να ταξιδέψει μέσω μιας σκουληκότρυπας σε έναν καινούριο γαλαξία προκειμένου να αναζητήσουν κάποιον πλανήτη που μπορεί να φιλοξενήσει το ανθρώπινο είδος, καθώς στη γη απειλείται με εξαφάνιση. Ο αρχηγός του πληρώματος Dr Cooper έρχεται τελικά αντιμέτωπος με ένα τεράστιο δίλημμα: αν θα ξαναδεί τα παιδιά του ή αν θα σώσει την ανθρωπότητα. (Και να ήταν μόνο αυτά!)
ΣΧΟΛΙΑ: Σκουληκότρυπες, διαγαλαξιακά ταξίδια, ο νόμος της βαρύτητας, διαφορετικές διαστάσεις έρχονται όλα σε ένα κράμα επιστήμης και φαντασίας. Ο Nolan προσπάθησε να μην αφήσει τίποτα στην τύχη του. Από τους βασικότερους συνεργάτες του για το Interstellar ήταν ο θεωρητικός φυσικός Dr Kip Thorne. Αυθεντία στα θέματα της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας, έφτασε στο σημείο να διαφωνήσει για δύο ολόκληρες εβδομάδες με τον σκηνοθέτη προκειμένου να τον πείσει να μην θυσιάσει τους φυσικούς νόμους στο βωμό της εξέλιξης της πλοκής. Αυτό δε σημαίνει όμως πως τελικά δεν υπάρχουν στην ταινία ορισμένα επιστημονικά κενά, τα οποία αν και αντιληπτά σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τον εκάστοτε θεατή κατά πόσο θα του δημιουργήσουν αρνητική αίσθηση ή θα αντισταθμιστούν απ΄ την συνολικά πολύ καλή εικόνα της ταινίας.
Συγκεκριμένα όσον αφορά το διαστημικό ταξίδι, την σκουληκότρυπα και τις θεωρίες σχετικά με τον χρόνο και την βαρύτητα, αυτά είχαν στο μεγαλύτερο μέρος τους επιστημονική βάση. Εκεί που τα πράγματα γίνονται λίγο πιο αυθαίρετα και προσεγγίζουν περισσότερο το φαντασιακό παρά το επιστημονικά ρεαλιστικό στοιχείο είναι προς το τέλος. (SPOILER ALERT) Η βουτιά του πρωταγωνιστή μέσα στην μαύρη τρύπα, η επικοινωνία του με το ρομπότ μέσα σε αυτήν, ένας κόσμος περισσότερων διαστάσεων και η λύση του προβλήματος μέσα από τη δύναμη της αγάπης έρχονται να ξενίσουν λίγο τον θεατή και να ξεπεράσουν λίγο τα όρια της ανεκτής υπερβολής από τον σκηνοθέτη. Εμένα προσωπικά δεν με ενόχλησε αυτή η υπερβολή και όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Nolan “οι επιστημονικές «τρύπες» στα σενάριά του είναι σκόπιμες”. Παραδέχεται ότι σε ορισμένα σημεία της ταινίας “απάτησε” την επιστήμη για χάρη της ψυχαγωγίας και παραπέμπει κοινό και κριτικούς να διαβάσουν το βιβλίο του Thorne με τίτλο “The Science of Interstellar”.
Ο Nolan ως σκηνοθέτης είναι από τους πιο εργατικούς και τελειομανείς. Προσπαθεί να προσέξει τις λεπτομέρειες και βοηθά τους ηθοποιούς να αποδώσουν τα μέγιστα. Στο Interstellar μάλιστα φρόντισε να φτιάξει τα οπτικά εφέ με τις εικόνες του διαστήματος πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα στο εσωτερικό του διαστημόπλοιου ώστε οι ηθοποιοί να έχουν γύρω τους εικόνες ρεαλιστικές και όχι το πράσινο φόντο. Επιπλέον κάλεσε μια πραγματική αστροναύτη στο πλατό, την Marsha Ivins, ώστε να μιλήσει με τους πρωταγωνιστές και να μοιραστεί την εμπειρία της ως πηγή έμπνευσης.
Γενικά η ταινία ξεπερνά τα όρια της επιστημονικής φαντασίας και αγγίζει δύο θέματα τα οποία είναι από τα πιο βασικά της ανθρώπινης ύπαρξης.(Από εδώ και πέρα το κείμενο περιέχει ΜΟΝΟ spoilers!) Το πρώτο είναι το ένστικτο της επιβίωσης και κατά πόσο αυτό μπορεί να κάνει τον άνθρωπο τόσο εγωιστή και δειλό που να μην μπορέσει να βάλει πιο πάνω από τον ίδιο του τον εαυτό κάποιους άλλους ή την ίδια τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Με αφορμή την προδοσία του Dr Mann στην ταινία που αν και σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα και με ένα αίσθημα μίσους απέναντι στον συγκεκριμένο χαρακτήρα αναρωτιέσαι αν μπορείς όντως να τον μισήσεις και δεν θα έκανες το ίδιο στην θέση του. Γιατί το να γίνεις ήρωας για χάρη των συνανθρώπων σου, να χρειαστεί να θυσιάσεις την ζωή σου, απαιτεί μια τεράστια δύναμη, ένα τόσο έντονο αίσθημα αυτοθυσίας που δεν ξέρω ποιοι από εμάς που κατακρίνουμε μια τέτοια συμπεριφορά θα ήμαστε τόσο γενναίοι. Το ένστικτο της επιβίωσης έρχεται πάντα τόσο δυνατό για να καταλήξει σε οριακές καταστάσεις να γίνεται «ο θάνατός σου η ζωή μου» (όπως ακριβώς συμβαίνει και στην ταινία) και αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα πάθη της ανθρώπινης ύπαρξης.
Το δεύτερο θέμα τώρα στο οποίο αναφέρεται η ταινία συνοψίζεται στην εξής φράση του Matthew McConaughey: “Once you are a parent, you are the ghost of your children’s future”. Πέραν του ότι αυτή η φράση λειτουργεί ως προοικονομία, συγκεντρώνει και όλο το νόημα και την δυσκολία που έχει το να είσαι γονιός. Ως γονιός θα “στοιχειώσεις” το μέλλον της ζωής που δημιουργείς είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο. Μπορείς να καθορίσεις τον τρόπο ζωής του παιδιού σου, τον τρόπο σκέψης του, να του δημιουργήσεις καλές ή κακές αναμνήσεις και όλα αυτά όχι απαραίτητα σκόπιμα αλλά με έναν έμμεσο τρόπο που καθιστά τον ρόλο του γονιού ακόμα πιο δύσκολο. Πρέπει να είσαι υπεύθυνος και συνειδητοποιημένος γιατί πλέον οι επιλογές σου δεν επηρεάζουν μόνο την δική σου ζωή αλλά και των παιδιών σου! Και ακριβώς αυτό δείχνει η ταινία έχοντας ωστόσο “παραμελήσει” λίγο τον γιο του πρωταγωνιστή αφού εστιάζει κυρίως στον χαρακτήρα της κόρης του, χωρίς να γίνεται καμία αναφορά του αγοριού στο τέλος της ταινίας ή να δίνεται τόση σημασία στο πως επηρέασε εκείνον η απόφαση του πατέρα.
Τέλος δεν μπορώ να μην αναφέρω το γεγονός ότι η σκηνή που οι δύο πρωταγωνιστές γυρνούν από τον πρώτο πλανήτη έχοντας χάσει 23 χρόνια γήινης ζωής και βλέπουν μέσα σε 5 λεπτά την εξέλιξη των παιδιών τους αυτά τα χρόνια είναι ό,τι πιο συγκινητικό έχω δει ποτέ σε ταινία. Καλά και για το τέλος, δεν το συζητώ…πολύ κλάμα.