Πελώριοι, απόκοσμοι πέτρινοι όγκοι που, καταβροχθισμένοι από το πράσινο, υψώνονται με δέος σκιάζοντας την κωμόπολη της Καλαμπάκας και προσφέρουν την γαλήνη και την απομόνωση των δυσπρόσιτων κορυφών τους που αρμόζει στο δεύτερο μεγαλύτερο μοναστηριακό συγκρότημα της Ελλάδας, μετά το Άγιο Όρος. Αυτή θα ήταν μια σύντομη περιγραφή ενός τόσο ξεχωριστού μέρους.
Το όνομα, για να τα πάρουμε από την αρχή, αποδίδεται στον Άγιο Αθανάσιο τον Μετεωρίτη, κτήτορα της μονής του Μεγάλου Μετεώρου, ο οποίος ανέβηκε στον Πλατύ Λίθο και τον ονόμασε Μετέωρο. Στα αγγλικά θα λέγαμε “suspended in the air”, μετάφραση που αποδίδει επιτυχώς το απόκοσμο του μέρους.
Για όσους είχατε την τύχη να επισκεφτείτε το μέρος, δεν θα παραλείψατε, βεβαίως, να επισκεφτείτε και μερικά από τα 6 μοναστήρια που λειτουργούν μέχρι σήμερα. Τα μοναστήρια αυτά άρχισαν να χτίζονται στα τέλη του 10ου αιώνα. Η περίοδος, ωστόσο, που έγινε η εγκατάσταση των μοναχών ήταν κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, με τα μοναστήρια να παρέχουν προστασία στους μοναχούς. Σε 2 απο αυτά λειτουργούν και μουσεία στα οποία μπορεί κανείς να αντιληφθεί την σημασία που είχαν τα μοναστήρια κατα τη διάρκεια της Επανάστασης του ‘21 και αυτής της Κατοχής των Ναζί, καθώς και να θαυμάσει ιστορικά, θρησκευτικά και πολιτιστικά κειμήλια. Ένα σωστό μάθημα ιστορίας.
Από γεωλογικής άποψης, η επιστήμη δεν έχει καταφέρει ακόμη να εξακριβώσει την αιτία για την περίεργη μορφολογία των θεόρατων βράχων, ωστόσο εικάζεται οτι δημιουργήθηκε πριν πολλές χιλιάδες ετών, όταν η θάλασσα “κατέβηκε” στο Αιγαίο και στο διάβα της δημιούργησε περάσματα μέσα από έναν ενιαίο τεράστιο βράχο, σκίζοντάς τον σε πολλούς μικρότερους. Το γεγονός οτι η αιτία παραμένει ανεξακρίβωτη αναμφίβολα καθιστά το μέρος πιο μυστηριώδες.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στο περίφημο σπήλαιο της Θεόπετρας, το οποίο βρίσκεται σε έναν από τους βράχους λίγο έξω από την Καλαμπάκα και στο οποίο έχουν βρεθεί ίχνη ανθρώπινης παρουσίας 50.000 ετών.
Τέλος, ως λάτρης της φύσης και ιδιαίτερα της ελληνικής, σας προτείνω ανεπιφύλακτα να ακολουθήσετε τα μονοπάτια, τα οποία περνούν μέσα από καταπράσινα και γεμάτα ζωή δάση, σπήλαια, ξέφωτα. Εκεί ξεχνάς τα πάντα. Ό,τι προβλήματα και προκλήσεις κι αν έχεις να αντιμετωπίσεις, εκεί αποκτούν πια λίγη σημασία. Ύστερα από περπάτημα ωρών από το χωριό Καστράκι και ανάβαση προς την μονή της Ρουσάνου, η θέα σε αποζημιώνει και η εκκωφαντική σιωπή σε κάνει να νομίζεις πως όλα γύρω σου είναι ψεύτικα, πως δεν βρίσκεσαι στ’ αλήθεια εκεί. Όλα αυτα μέχρι να ακούσεις την καμπάνα από το πλησιέστερο μοναστήρι…και τους τουρίστες οι οποίοι -και με το δίκιο τους- είναι εκδηλωτικοί: << unglaublich>>, αναφωνεί με εμφανή κατάπληξη ένας Γερμανός περιηγητής ο οποίος έκανε μια στάση με το ποδήλατό του για να απολαύσει τη θέα.
Πεζοπορία στους ήσυχους, ασφαλτόστρωτους δρόμους που περιβάλλουν τους πελώριους βράχους και τις μονές.
Η μονή Βαρλάαμ, οι γκρεμοί και το πράσινο.
Μερικά δευτερόλεπτα πριν το πυκνό σύννεφο καλύψει τη μονή της Ρουσάνου.
Το λαξευμένο μονοπάτι γύρω απο τη μονή του Αγίου Στεφάνου και η ομίχλη.
Η μονή του Αγίου Στεφάνου μες την ομίχλη και στο βάθος η Καλαμπάκα.
Και αφού έσπασε η ομίχλη, ιδού η μονή του Αγίου Νικολάου του Αναπαυσά.
Πηγή: www.kalampaka.com