Μόλις τον είχαν διώξει απ’ το πάρτυ-γιατί την είχε πέσει στην γυναίκα του αφεντικού του βεβαίως-και ξέσπασε η πρώτη φθινοπωρινή καταιγιδούλα. Πόση γκαντεμιά πια δηλαδή;
Ο Χανκ έβαλε το μαύρο του πουκάμισο ως “προστασία” στο κεφάλι του και κατηφόρισε προς άγνωστο προορισμό. Εκεί,στους έρημους δρόμους του λόφου που ήταν η βίλα,δεν περνούσε κανείς. Ειδικά τέτοια ώρα. Το μόνο που φωτιζόταν, απ’ τις όποιες λάμπες υπήρχαν, ήταν το κέντρο της ασφάλτου και ο Χανκ το προτίμησε γιατί όσο θαρραλέος και να το ‘παιζε φοβόταν να περπατάει στις σκοτεινές άκρες.
Έκανε προσπάθεια να ανάψει ένα τσιγάρο της παρηγοριάς αλλά η βροχή του τα γάμαγε όλα. Το κινητό νεκρό, κι έτσι όπως πήγαιναν τα πράγματα δεν θα του ‘κανε εντυπωση αν σε λίγο ήταν και ο ίδιος. Τα ποτά που είχε κατεβάσει λίγο πριν είχαν αρχίσει να τον χτυπάνε για τα καλά. Ίσως το νερό τελικά να τον ξύπναγε και λίγο. Βάλθηκε να σιγοτραγουδάει κάποιο κομμάτι των Zeppelin, που δεν θυμόταν και πως το λέγανε. Μα πριν προλάβει να φτάσει στο δεύτερο κουπλέ, άκουσε φρένα να στριγγλίζουν απότομα πίσω του.
Ο Ραστ έμεινε για κάποια δευτερόλεπτα κολλημένος στο τιμόνι του αγροτικού του. Εν τέλει άνοιξε την πόρτα απότομα. Ήταν σίγουρος ότι τον είχε χτυπήσει. Τον είδε μισοκαθισμένο να κρατάει το κεφάλι του και δειλά δειλά να σηκώνεται στρέφοντας το βλέμμα προς το μέρος του.
“ Είμαι στον Παράδεισο; “, έκανε ο Χανκ. Ο Ραστ κατάλαβε ότι δεν τον είχε καν “ξύσει”. Ψιλοβίδωσε.
“ Όχι μαλ@κα, αλλά θα σε στείλω ευχαρίστως αν συνεχίσεις να προχωράς μες στη μέση του δρόμου. Κι αν δεν το κάνω εγώ, θα το κάνει κάποιος άλλος μην φοβάσαι! “
Ψέλλισε κάτι μέσα απ΄το στόμα του και ξαναμπήκε βρίζοντας στο αμάξι.
“Μάλιστα…Μπλέξαμε με τρελό…”, σκέφτηκε ο Χανκ. “ Ας τον χρησιμοποιήσουμε…”
Τα φώτα του αγροτικού τον τύφλωναν κι ο Ραστ άρχισε να του κορνάρει για να φύγει απ΄την μέση. Εκείνος σήκωσε τα χέρια και του φώναξε επιτακτικά.
“ Ώπα,ώπα φίλε! Με λένε Χανκ Μούντυ, μένω πολύ κοντά στο κέντρο και σε παρακαλώ να μην μ’ αφήσεις εδώ, γιατί είτε θα με φάνε οι λύκοι, είτε σιδερένια τέρατα σαν το δικό σου…Με περιμένει η κόρη μου στο σπίτι…”. Πλησίασε το παράθυρο.
“ Έτσι θα σε δει η κόρη σου; “ , τον ρώτησε εμφανώς πιο καλμαρισμένος ο Ράστ.
“Μ’ έχει δει και χειρότερα…” , απάντησε ο Χανκ.
Ο Ραστ είχε υποσχεθεί στον εαυτό του πως έχει μια ελάχιστη καλή πλευρά μέσα του. Κι ήταν η ευκαιρία του να το αποδείξει. Ξεφύσηξε απελπισμένος και εν τέλει έβγαλε με δυσκολία μια πρόταση.
“ Μπορώ να σε πάω μέχρι το σινεμά. Μετά πάρτο πάνω σου…”
“ Ευχαριστώ φιλαράκο! Δεν θα το μετανιώσεις “ , έκανε ευγνώμων ο Χανκ και κατευθύνθηκε στην πόρτα του συνοδηγού.
“ Θα το μετανιώσω σίγουρα…” , σκέφτηκε ο Ραστ πίνοντας μια γουλιά μπύρα απ’ το μπουκάλι που είχε ακουμπησμένο στην θήκη του καφέ.
“ Είναι χώρος καπνιστών εδώ ; “ , τον ρώτησε ο Χανκ καθώς ξεκινούσαν.
“ Κάνε ότι θες “, απάντησε αυτός κοιτώντας τον δρόμο.
“ Επίσης έχω περάσει τα 21 οπότε μήπως θα μπορούσα να πιω μία…”
Πήγε να δείξει την μπύρα του, μα ο Ραστ τον κοίταξε,αυτή τη φόρα κατευθείαν μες στα μάτια. Δεν του άρεσε να μοιράζεται.
“ Καλά, καλά…”, έκανε ο Χανκ και έκατσε βαθιά στο κάθισμά του. Παρατήρησε μια εξάδα μπύρες πίσω του.
“ Πίνεις πολύ ; “
“ Μόνο σε κοινωνικές εκδηλώσεις…” ,είπε ο Ραστ.
“ Και τι δουλεία κάνεις; “
“ Παρατηρώ πως εκδηλώνεται η κοινωνία…” . Του άρεσε το λογοπαίγνιο που έκανε.
“ Α, τέλεια! Κι εγώ το ίδιο κάνω…! “ , έκανε ο Χανκ.
“ Το πρόβλημα είναι ότι εγώ πρέπει να την ρυθμίζω κιόλας…”
“ Και ποιος είσαι εσύ για να ρυθμίζεις όλη την κοινωνία ; Ο Πρόεδρος ; “ , είπε γελώντας.
“ Αν είναι να το βουλώσεις, μπορείς να πιεις την μπύρα μου…“ , απάντησε ο Ραστ θέτοντας έτσι τους όρους του σύντομου ταξιδιού.
“ Δεν με χαλάει καθόλου…” ψιθύρισε ο Χανκ και έκανε να πιει με τη σειρά του μια μεγάλη γουλιά, μέχρι που συνειδητοποίησε ότι είχαν μείνει μόνο κανά,δυο σταγόνες ακόμα.
Έβγαλε ένα τσιγάρο απ΄το πακέτο του και κατέβασε ελαφρά το τζάμι. Δεν ήξερε αν του άρεσε ο οδηγός του,όμως του φαινόταν ενδιαφέρον τύπος και τον κράτησε ασφαλή απ΄την βροχή, οπότε και δεν το σκέφτηκε παραπάνω. Κάποιες αδιάφορες στάλες έπεφταν απ΄την χαραμάδα του παραθύρου και για λίγο φοβήθηκε μην του ξαναβραχεί το τσιγάρο. Μαζεύτηκε. Το κέντρο της πόλης φαινόταν στον ορίζοντα και ήταν λες και απομακρυνόταν συνεχώς ακόμη και αν πήγαιναν προς το μέρος της. Ο Χανκ θεώρησε καλή ιδέα να ανοίξει το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου. Του άρεσε να ψαχουλεύει. Δεν τον ενδιέφερε τι θα ‘χε μέσα. Απλά είχε κάποια περιέργεια. ‘Οταν το άνοιξε,ένα μεγάλο διαφανές σακουλάκι γεμάτο άσπρη σκόνη έπεσε στα πόδια του. Έσκυψε ελαφρά να το μαζέψει.
“ Θα φτιάξεις κέικ…; “, είπε στον Ραστ κι έστρεψε προς το μέρος του. Μόνο που αντί να δει το πρόσωπό του, είδε κολλημένη στο μέτωπο του την κάννη ενός όπλου.
“ ‘Αστο εκεί που το βρήκες…” , έκανε ο Ραστ με τα μάτια ακόμη καρφωμένα στον δρόμο.
“ Οκ,οκ φίλε ηρέμησε….” , ψέλλισε ο Χανκ βάζοντας προσεχτικά το σακουλάκι πάλι μέσα. “ Τι διάολο, σε έμπορο έπεσα; “, σκέφτηκε.
“ Το χρειάζομαι για μια δουλειά…” , είπε εκείνος λίγα δευτερόλεπτα αργότερα λες και διάβασε την σκέψη του. Μάζεψε το όπλο και σαν να άρχισε να επιβραδύνει το αμάξι, ενώ παράλληλα κοιτούσε έξω αριστερά και δεξιά σαν κάτι να έψαχνε. Ξαφνικά σταμάτησε δίπλα από ένα κακοφωτισμένο μικρό δασάκι, τραβώντας με δύναμη το χειρόφρενο. Έγειρε προς το ντουλαπάκι, πήρε την μικρή σακούλα – ή αλλιώς το μεγάλο σακουλάκι – κι άνοιξε την πόρτα.
“ Περίμενε εδώ και μην κουνηθείς…”, είπε στον Χανκ.
“ Τι σκατά ; Που πας ; Μην μ’ αφήνεις εδώ πέρα φιλαράκι…” , έκανε αυτός απεγνωσμένα.
“ Δεν θα αργήσω…Τώρα που το σκέφτομαι….Έλα εδώ…Κάτσε στη θέση του οδηγού….Μόλις με δεις βάλε μπρος,οκ ; “ , είπε ο Ραστ με τα μάτια του να γουρλώνουν.
“ Πρόκειται να κάνουμε κάτι παράνομο ; Δεν ενδιαφέρομαι στο να με μπαγλαρώνουν πάλι, το μητρώο μου δεν είναι και στα καλύτερά του…”
“ Μην ανησυχείς για το μητρώο σου…” , έκανε ο Ραστ καθώς έλεγχε τον γεμιστήρα του όπλου του. “ Θεώρησε το ως το αντίτιμο για την εξυπηρέτηση που σου κάνω…Πάω…Το νου σου…”
Ο Χανκ ζαλισμένος απ’ την περίεργη τροπή που ΄χε παρει το βράδυ του βγήκε και κατευθύνθηκε αργά προς την πόρτα του οδηγού, χαζεύοντας τον Ραστ να χάνεται μες στο δασάκι με αποφασιστικό βήμα. Η βροχή δυνάμωνε. Είχε πολλές απορίες. Πρώτα απ΄όλα τι ρόλο βάραγε το σακουλάκι. Δεύτερον γιατί κουβάλαγε όπλο. Τρίτον το είχε αφήσει εδώ με το αγροτικό του, με τα κλειδιά πάνω στην μίζα και αυτόν χαμένο μέσα στην βροχή. Πως ήταν τόσο σίγουρος ότι δεν θα το πάρει και δεν θα εξαφανιστεί και αυτός με τη σειρά του μες στην πόλη; Και το κυριότερο….” Πως σκατά κατάφερα να μπλέξω έτσι πάλι…; “ Πολύ σκέψη όμως. Προτίμησε να ανοίξει μια μπύρα. Έψαξε για τον αναπτήρα του και έβγαλε με αυτόν το καπάκι. Αμέσως στο κεφάλι του ήρθε η εικόνα της κόρης του. “ Τελικά είναι μύθος ότι το αλκοόλ σε σταματάει απ΄το να σκέφτεσαι…Απλά σου αλλάζει κεφάλαιο προβληματισμού…”
Το αγροτικό δεν είχε ραδιόφωνο κι έτσι το μόνο που ακουγόταν ήταν οι στάλες, που “κοπανούσαν” με δύναμη το παρμπρίζ κάνοντάς τον να αγχώνεται όλο και περισσότερο. Για κάποια στιγμή άκουσε ένα κρότο,μα δεν κατάλαβε αν ήταν αστραπή ή πυροβολισμός. Μπορούσε ακόμη να φύγει. Αλλά δεν το ‘κανε. Ήθελε να δει πως θα κατέληγε η ιστορία του αλλόκοτου οδηγού με το μουστάκι. Δεν τον απασχόλησε ποτέ πως θα τελείωνε η δικιά του. Κι αυτό ήταν μία απ΄τα μεγαλύτερα σφάλματα που του καταλόγιζε η κόρη του.
“ Όταν δεν μπορούν να σε αλλάξουν ούτε οι επιθυμίες του ίδιου σου του παιδιού, μάλλον είσαι ένας εγωιστής μαλάκας…”, σκέφτηκε. Για άλλη μια φορά σταύρωνε τον εαυτό του, χωρίς να παίρνει καμία κλίση βελτίωσης.
Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στο μικρό δασάκι. Κι επιτέλους είδε κάποια κίνηση. ‘Ηταν μια σκιά που ξεπρόβαλλε σιγά σιγά, ένας άντρας με ένα φούτερ και την κουκούλα να του κρύβει το πρόσωπο. Πλησίαζε με σταθερό βήμα και ο Χανκ δεν μπορούσε με τίποτα να διακρίνει την ταυτότητά του. Προσπάθησε να βάλει μπροστά. Όμως τίποτα δεν ανταποκρινόταν. Η σκιά ερχόταν όλο και πιο κοντά! Τώρα πια, φαινόταν ξέκαθαρα ότι στο δεξί της χέρι κρατούσε ένα όπλο! Ο Χανκ έσκυψε απευθείας στην θέα του όπλου. Κάλυψε το κεφάλι με τα χέρια του,λες και αυτό θα τον έσωζε από κάποια σφαίρα που θα τον τρύπαγε. Ακολούθησαν πέντε πυροβολισμοί. Ο δεύτερος έσπασε το τζάμι και ο Χανκ άρχισε να ουρλιάζει. Ένιωσε μια περίεργη ζέστη στα πόδια του. Η πόρτα του συνοδηγού άνοιξε. Η φιγούρα μπήκε μέσα…
“ Σε παρακαλώ, δεν θέλω να πεθάνω, δεν ήξερα τίποτα, δεν έκανα τίποτα ! “, ούρλιαξε σε ένα παραλήρημα ο Χανκ με το κεφάλι ακόμη κάτω.
“ Η μίζα έχει κόλπο…’Επρεπε να γυρίσεις ελαφρώς το κλειδί αριστερά πρώτα…Ξέχασα να στο πω…” ,έκανε ο Ραστ.
Με τα χέρια του να τρέμουν σηκώθηκε, μα δεν έβγαιναν άλλες λέξεις απ΄το στόμα του. Υβριστικές φράσεις κατέκλυζαν το μυαλό του, αλλά ήταν όλα πολύ μπερδεμένα για να ξεστομίσει κάτι. Δίχως να τον κοιτάει βρήκε το κόλπο και ξεκίνησε το αγροτικό. Καθώς έφευγε είδε κάτω από έναν “χαμηλό” προβολέα πολύ κοντά στο σημείο που ήταν παρκαρισμένος τόση ώρα, έναν άνθρωπο να κείτεται νεκρός μέσα σ΄ένα λουτρό αίματος και λάσπης. Κοίταξε τα πόδια του. Και ξανά στον δρόμο. Ούτε αυτός δεν θα ‘θελε να βλέπει έναν μεσήλικα να τα ΄χει κάνει πάνω του. Ο Ραστ έβγαλε απ΄τις τσέπες του φούτερ το σακουλάκι και το ξανάβαλε στην θέση του.
“ Συγγνώμη για αυτό που είδες…” , είπε.
“ Πως ξέρουμε ότι δεν μας κυνηγάνε ακόμα…; “ ,έκανε ο Χανκ.
“ Μείνε ήσυχος…Ο τελευταίος ήταν αυτός που μου ‘σπασε το τζάμι…”, απάντησε ο Ραστ.
“ Για όνομα…Και πως ξέρω ότι δεν θα με…”
“ Πιστεύεις ότι δεν θα το ΄χα κάνει τόση ώρα αν ήθελα, τόσο ενοχλητικός που είσαι…; “
“ Κοίτα και σαρκασμό ο δικός σου…”, σκέφτηκε ο Χανκ.
Δεν πέρασαν δέκα λεπτά κι η πόλη δεν φαινόταν πια στον ορίζοντα.Είχαν πια μπει μέσα της και τα φώτα στους δρόμους γίνονταν ολοένα και πιο συχνό φαινόμενο.Είδε την διαφημιστική ταμπέλα που τον ειδοποιούσε πάντοτε ότι βρισκόταν κοντά στο σπίτι. Έστριψε προς την αντίθετη πλευρά και οδήγησε ένα πεντάλεπτο παραπάνω. Δεν θα διακινδύνευε ποτέ την κόρη του. Προτίμησε να περπατήσει μες στα κακόφημα στενά της γειτονιάς των γκέτο, θα ‘χε κι αυτό την πλάκα του. Άφησε ανοιχτή την πόρτα για να μπει ο Ραστ,που έμοιαζε εμφανώς πιο ήρεμος,σχεδόν σαν ένας απλός άνθρωπος της τώρα. ‘Αρχισε πάλι να βαδίζει αργά, η βροχή σταματούσε και έπιασε το κομμάτι των Zeppelin από ΄κει που το ΄χε αφήσει.
Είχε δει πως τελείωνε τελικά η ιστορία του τύπου με το μουστάκι. Και το μόνο που αισθανόταν πια, ήταν ευγνωμοσύνη που η δικιά του θα συνεχιζόταν…
#Ο Hank Moody είναι χαρακτήρας που υποδύθηκε ο David Dychovny για τη σειρά Californication του Tom Kapinos απ΄το δίκτυο Showtime.
#Ο Rusty Cohle είναι χαρακτήρας που υποδύθηκε ο Matthew McConaughey για τη σειρά True Detective του Nic Pizzolatto απ΄το δίκτυο HBO.