Είναι αστείο πώς ένας άνθρωπος, ο άνθρωπος της ζωής σου, το αγόρι ή το κορίτσι σου από κει που είναι ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο ξαφνικά γίνεται ένας ξένος. Σαν να μην τον ξέρεις, σαν να μην τον ήξερες ποτέ. Και τότε έρχονται όλοι, φίλοι, γνωστοί, συγγενείς να σου πουν ότι δεν αξίζει… αυτός που κάποτε ήταν το καλύτερο παιδί και το άξιο παλικάρι τώρα είναι ένας ακόμα «μ@λάκας», ένας αχαΐρευτος, κάποιος που δεν σου αξίζει… και αναρωτιέσαι: Γιατί όσο ήμασταν μαζί τον εκθείαζαν, έλεγαν τα καλύτερα και με το που χωρίσαμε για τους οποιουσδήποτε λόγους μπήκε στη blacklist; Αυτόματα μπαίνουν οι άνθρωποι σε αυτή τη λίστα όταν πληγώνουν έναν δικό μας άνθρωπο. Και έπειτα όλοι σε ρωτάνε είσαι καλά; Λες και τελειώνει η ζωή μετά τη λήξη μιας σχέσης. Και έπειτα όλοι σε κοιτάζουν με αυτό το ύφος της απόλυτης ταπείνωσης και λύπησης. Θα το ξεπεράσει λένε. Προσπαθούν με τα λόγια τους να σου δώσουν δύναμη και από πίσω όλοι συζητούν το πόσο αξιοθρήνητος είσαι, λες και δε μπορείς – όχι, μάλλον δεν αξίζει να πενθήσεις το τέλος της σχέσης σου όπως εσύ νιώθεις καλύτερα… βέβαια κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Άλλοι βγαίνουν, ξεσαλώνουν, πάνε για άλλα, άλλοι πάλι θέλουν περισσότερο χρόνο να συναρμολογήσουν τα συντρίμμια τους, να δικαιολογήσουν τι έφταιξε και γιατί… και άλλοι δεν γίνονται πότε πια οι ίδιοι.
Γιατί να σε κοροϊδεύω; Γιατί να ανεβάζω φωτό βαμμένη φτιαγμένη και μες στην τρελή χαρά ενώ μέσα μου κλαίω; Γιατί να θέλω να σε κάνω να νομίζεις ότι το ξεπέρασα; Θέλω παραπάνω χρόνο από αυτόν. Να σου πω την αλήθεια νιώθω μια μικρή ικανοποίηση όποτε νομίζω ότι σε κάνω να ζηλεύεις. Αλλά από την άλλη γιατί να ζηλεύεις; Επιλογή σου ήταν όλο αυτό.
Και η χειρότερη ατάκα φίλης μετά το χωρισμό: «Να αγαπάς όσους σε αγαπούν και για τους άλλους μη δίνεις δεκάρα.» και ποίος σου είπε εσένα ότι θέλω να εφησυχαστώ; Και ποιος σου είπε ότι δεν θέλω να ρισκάρω; Να ξαναφάω τα μούτρα μου αλλά να έχω ζήσει το απόλυτο. Γιατί να συμβιβάζομαι; Εγώ αυτόν θέλω! Αυτόν αγαπώ! Και θα ξαναερωτευτώ και θα ξανά αγαπήσω όταν θα είμαι έτοιμη. Αλλά αυτόν που θα έχει διαλέξει η καρδιά μου και όχι η λογική μου μόνο και μόνο για να μην ξαναπονέσω. Αυτά.