Αν θέλετε να μπείτε στη μελαγχολική ατμόσφαιρα του Φθινοπώρου χωρίς να χρειαστεί να ανεχτείτε δακρύβρεχτα love stories ή το Bambi, αυτή είναι η αμερικανιά για εσάς.
Το “The Good Lie” είναι εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα της ζωής των προσφύγων του εμφυλίου πολέμου του Σουδάν. Συγκεκριμένα αφορά μια μικρή ομάδα παιδιών που, όταν το χωριό τους καταστράφηκε ολοσχερώς από Βορειοσουδανούς στρατιώτες, κατέφυγαν με πολύ κόπο – και απώλειες – σε στρατόπεδο προσφύγων στην Κένυα.
Από εκεί, τρεις άντρες και μια κοπέλα από την ομάδα μεταφέρονται στις Ηνωμένες Πολιτείες στα πλαίσια ενός φιλανθρωπικού προγράμματος και συναντούν την Κάρι, που δουλειά της είναι να τους βοηθήσει να εργαστούν ώστε να ενταχθούν κανονικά στην κοινωνία. Η κοπέλα όμως καταλήγει μακριά από τους αδερφούς της, κάτι που κοστίζει πολύ σε όλους τους.
Η προσαρμογή είναι δύσκολη, αφού είναι πραγματική πρόκληση για τους Mamere, Jeremiah και Paul να διατηρήσουν την ταυτότητα και τις αρχές τους μέσα στον καινούργιο τρόπο ζωής. Αυτό τους δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινότητά τους, ενώ η έλλειψη της αδερφής τους και η θυσία που είχε κάνει ο μεγάλος αδερφός τους στο Σουδάν για να τους σώσει από τους στρατιώτες τους κατατρώνε. Πολύ θα ήθελα να σας αποκαλύψω τη συνέχεια της υπόθεσης, αλλά αυτή τη φορά θα αποφύγω τα σπόιλερς.
Σας την προτείνω ανεπιφύλακτα ωστόσο, διότι πρόκειται για μια ιστορία απλή και ανθρώπινη, χωρίς περιττές «σάλτσες». Αποτελεί έναν γοητευτικό συνδυασμό δράματος και περιπέτειας. Το κωμικό στοιχείο της αντίθεσης μεταξύ δυτικής και παραδοσιακής (σουδανικής εν τοιάυτη περιπτώσει) συμπεριφοράς, περιέργως δένει όμορφα και αβίαστα μέσα στην υπόθεση και ελαφρύνει πολύ την ατμόσφαιρα.
Καλά όλα αυτά, παραμυθένια, μονόκεροι, πόνυ, ουράνια τόξα, αλλά για να λέμε και την αλήθεια η ταινία έχει μερικά σημεία που απλά λες ΓΙΑΤΙ; Γιατί μωρή ταινία το έκανες αυτό;
Και δεν εννοώ φυσικά ότι σου χαλάει την ψυχολογία η υπόθεση – πού τέτοια τύχη; Εννοώ ότι από κει που έχεις δει ένα ωραιότατο φιλμ, με τα ωραία του τα κάδρα, με την ωραία του τη σκηνοθεσία, με την ωραία του την ηθοποιία, γίνεται η απόλυτη μεταστροφή στην αμερικανιά, πεμπτουσία της οποίας αποτελεί… Ο ΛΟΓΟΣ. Γιατί σε όλες τις ταινίες του Χόλιγουντ, από τις εμπορικότερες μέχρι τις πιο «σινεφίλ» (δεν εννοώ ότι όντως είναι σινεφίλ, μη μου πετάξετε αβγά) κάποιος πρέπει να βγάζει λόγο συγκινητικό και με μήνυμα. Είμαστε όλοι familiar με την περίπτωση πιστεύω, δε χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση.
Φυσικά δεν είναι το μόνο κλισέ στοιχείο στην ταινία ο λόγος, απλά αυτό θεώρησα αξιότερο αναφοράς. Ούτε αναιρεί το εγκώμιο που της έπλεξα παραπάνω. Παραμένει μια γλυκιά ταινία, και για σας θυμώσω και λίγο θα σας πω ότι τέτοιες παραγωγές αξίζουν να περνάνε το «αντιρατσιστικό» μήνυμα με το οποίο μας τριβελίζει η έβδομη τέχνη εδώ και κάτι χρόνια. Και φυσικά, σε αντίθεση με το «αντιρατσιστικό» 12 Χρόνια Σκλάβος με το οποίο έχω ασχοληθεί παλιότερα, είναι ευχάριστη, συγκινητική και προκαλεί εύκολα στο θεατή την ταύτιση.
Μια τελευταία προσθήκη στις σκέψεις μου: ήταν πολύ ενοχλητικό να βλέπεις χαρακτήρες όπως η Κάρι και ο Τζακ να περνούν σχεδόν απαρατήρητοι. Εμβαθύνετε λίγο ρε παιδιά, υποτίθεται ότι φτιάχνετε ταινία με μήνυμα. Ή τουλάχιστον κάντε το μίνι σειρά αντί για ταινία. That would be COOL.