(Προσοχή! Μια ταινία που αξίζει το δίωρό της δεν είναι απαραίτητα μια καλή ταινία.)
Στην καινούργια δουλειά του ο Γάλλος σκηνοθέτης Luc Besson σύμφωνα με πολλούς επαναλαμβάνεται για άλλη μια φορά. Δεν είμαι η κατάλληλη για να εξετάσω το Lucy σε αντιστοιχία με τις παλιότερες ταινίες του, μπορώ όμως με βεβαιότητα να σας πω πως πρόκειται για μια ταινία που τη συνθέτουν πράγματα ενδιαφέροντα, αμφιλεγόμενα αλλά και κάποια απογοητευτικά.
Η Lucy είναι μια νεαρή φοιτήτρια στην Ταϊβάν. Εν αγνοία της πέφτει θύμα σπείρας ναρκωτικών, οι οποίοι της τοποθετούν στην κοιλιά μια σακούλα γεμάτη από μια «νέα» ουσία με την επιστημονική ονομασία CPH4. Σκοπός είναι να το περάσει από την ασφάλεια του αεροδρομίου και να το μεταφέρει σε άλλη χώρα. Ωστόσο, κατά την αιχμαλωσία της δέχεται δυνατά χτυπήματα στην κοιλιά, που έχουν ως αποτέλεσμα η σακούλα να ανοίξει και ένα μέρος του περιεχομένου να «ξεχυθεί» στο σώμα της.
Οι ιδιότητες του ναρκωτικού δίνουν στη Lucy την ικανότητα να ξεκλειδώνει σταδιακά όλες τις γωνιές και τις δυνάμεις του εγκεφάλου της, από τον οποίο όλοι οι άνθρωποι στο σύμπαν της ταινίας χρησιμοποιούμε το 10%. Ώρα με την ώρα ανακαλύπτει πως μπορεί να αντιληφθεί εξωφρενικά πράγματα (βρεφικές αναμνήσεις της, ήχους από πολύ μακρινές αποστάσεις), να διαβάζει σκέψεις και να ελέγχει τα ανθρώπινα σώματα και την ύλη.
Σύντομα έρχεται σε επικοινωνία με τον καθηγητή Νόρμαν, του οποίου η έρευνα και η δουλειά αφορά τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Από αυτό το σημείο και έπειτα, το νήμα της υπόθεσης ξετυλίγεται διττά, με τη Lucy από τη μία να προσπαθεί να σταματήσει τη δράση της σπείρας μαζί με την αστυνομία και από την άλλη, σε συνεργασία με τον καθηγητή, να πασχίζει στον περιορισμένο χρόνο που της απομένει να διασώσει τις πρωτοφανείς γνώσεις που έχει αποκτήσει λόγω της δύναμης του μυαλού της.
Πέρα από κάθε αξιολογική κριτική περί της ταινίας, πρέπει να σας πω πως αν ΔΕΝ πάτε στο σινεμά με την πικρόχολη προδιάθεση να περιμένετε μια εύπεπτη χαζοβιολιά, τότε θα την απολαύσετε από την αρχή μέχρι το τέλος. Θα σας έχει σε αναμμένα κάρβουνα με σχεδόν ανύπαρκτα διαλείμματα ηρεμίας.
Αν ωστόσο περιμένετε επιστημονική ακρίβεια και συνεπή υπόθεση χωρίς κενά, μην πάτε να τη δείτε. Ή αν πάτε, ας είστε προετοιμασμένοι να βρεθείτε αρκετές φορές με αυτό το ύφος:
Το σενάριο βασίζεται στον ψευδοεπιστημονικό μύθο ότι ο άνθρωπος χρησιμοποιεί το 10% του εγκεφάλου του. Αν δε μπορείτε να ζήσετε σε αρμονία με το γεγονός αυτό, μην κάνετε τον κόπο να δείτε το Lucy.
Μην ξεχνάτε όμως πως στον όρο «επιστημονική φαντασία» κυριαρχεί η φαντασία.
Το τραγελαφικό στοιχείο είναι πως η ίδια η σκηνοθεσία και το ύφος της ταινίας αλλάζουν κατά τις διαθέσεις του δημιουργού. Τι εννοώ: η ταινία ξεκινάει με έντονη δράση, γέλιο και δράμα, πράγματα που δύσκολα συνδυάζονται χωρίς το κόστος της γελοιότητας. Παράλληλα με την εξέλιξη των πραγμάτων, η σκηνή πότε πότε αλλάζει σε στιγμιότυπα από κυνήγι ζώων, παραπέμποντας έτσι συμβολικά στην πρωτόγονη φύση των ανθρώπινων πράξεων. Εντάξει, λέγω, σκηνοθετική άποψη. Δεκτόν. Αυτό όμως μετά από δέκα λεπτά σταματάει. Το κωμικό στοιχείο χάνεται, επανερχόμενο αραιά και αδέξια για να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα, ενώ το δράμα εντείνεται.
Συνολικά η ταινία προσπαθεί άτσαλα να ισορροπήσει ανάμεσα στην τραγικότητα της ηρωίδας Lucy, το – ας πούμε – ανθρωπιστικό μήνυμα που θέλει να περάσει και την ασταμάτητη δράση και αγωνία. Για μένα, τα καταφέρνει άψογα μόνο στο τελευταίο, ενώ όπου προσπαθεί να σοβαρευτεί το αποτέλεσμα είναι απλώς παράταιρο και ολίγον τι αστείο, καθώς όλοι ξέρουμε ότι βασίζεται σε κάτι ψεύτικο.
Ακόμα και αν είστε πολύ κουλτουριάρηδες για να αντέξετε τόση μεηνστριμιά, ξυρίστε το handlebar μουστάκι σας και δείτε και κάτι που δεν είναι Lars von Trier.
Φιλάκια.