Μια μέρα, πριν από αρκετό καιρό, βρέθηκα να σερφάρω τα high seas του διαδικτύου και έπεσα πάνω στο παρακάτω χαριτωμένο ποίημα:
“Writers are forgetful, «Οι συγγραφείς είναι ξεχασιάρηδες,
but they remember everything. όμως θυμούνται τα πάντα.
They forget appointments and anniversaries, Ξεχνούν υποχρεώσεις και επετείους,
but remember what you wore, όμως θυμούνται τι φορούσες,
how you smelled, on your first date… πως μύριζες, στο πρώτο σας ραντεβού…
They remember every story Θυμούνται κάθε ιστορία
you’ve ever told them- like ever, που τους έχεις πει ποτέ -κάθε ιστορία,
but forget what you’ve just said. όμως ξεχνούν αυτό που μόλις είπες.
They don’t remember to water the plants Δεν θυμούνται να ποτίσουν τα λουλούδια
or take out the trash, ή να βγάλουν έξω τα σκουπίδια,
but they don’t forget how to make you laugh Όμως δεν ξεχνούν πως να σε κάνουν να γελάσεις
Writers are forgetful Οι συγγραφείς είναι ξεχασιάρηδες,
because they’re busy γιατί είναι απασχολημένοι
remembering με το να θυμούνται
the important things”. τα σημαντικά πράγματα».
Όπως ίσως καταλάβατε, μιλάει για τους ανθρώπους που απολαμβάνουν τη συγγραφή, και το πως αυτή τους η κλίση έχει διαμορφώσει τη ζωή τους (ή το το ανάποδο, who knows?).
Πράγματι, οι συγγραφείς (με την αγγλική πάντα έννοια της λέξης Writer. Οι κωλοφ…. τυχεροί που έχουνε εκδοθεί κιόλας, είναι οι Authors) θυμόμαστε τα πάντα, ενώ ταυτόχρονα είμαστε ικανοί και να ξεχάσουμε τα πάντα.
Θυμόμαστε τα ονόματα από τα αγαπημένα κουκλάκια της αδερφής μας, το χρώμα που είχε το πρώτο ποδήλατο του BFF μας, το πρώτο πάρτι στο οποίο μας είχε καλέσει το άλλο BFF μας, τι είχαμε ντυθεί κάθε χρόνο τις απόκριες, την πρώτη φορά που μας βάλανε αυτοκολλητάκι στην έκθεση.
Θυμόμαστε κάθε φορά που χαθήκαμε, τη μέρα που μετακόμισε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, όταν πάνω σε τσακωμό μας είπαν «Δεν σ‘αγαπάω», όταν αποχωριστήκαμε ένα αγαπημένο παιχνίδι, τα δάκρυα της φίλης μας όταν της είπαμε κάτι άδικο.
Όμως ξεχνάμε που αφήσαμε τα γυαλιά μας και τα ψάχνουμε στα τυφλά σαν την Velma απ το Scooby Doo, ξεχνάμε τι ώρα είχαμε μάθημα, να γράψουμε «μαγιονέζα» στην λίστα με τα ψώνια, να θυμίσουμε σε κάποιον να κάνει «εκείνο το τηλεφώνημα», να βάλουμε στην τσάντα τα σωστά τετράδια.
Ξεχνάμε να κλείσουμε τον θερμοσίφωνα, να προσέξουμε για να μη πέσουμε στην αποβάθρα, να κλειδώσουμε την πόρτα όταν φεύγουμε, να σβήσουμε το φως, να πάρουμε ομπρέλα (την πήραμε την ομπρέλα, αλλά ξεχάσαμε ότι την έχουμε μαζί, οπότε γίναμε παπάκι μέχρι να φτάσουμε σπίτι).
Προφανώς και δεν είναι όλοι τόσο ακραίοι, ούτε απαραίτητα απολαμβάνουν το γράψιμο όσοι έχουν μνήμη ελέφαντα. Όσοι τυχαίνει να είμαστε έτσι, δεν το κάνουμε επίτηδες. Δεν είμαστε οι πικρόχολοι που μένουν αιώνια παρεξηγημένοι, ούτε είμαστε ατσούμπαλοι. Δεν θέλουμε να σας θυμίζουμε δυσάρεστα πράγματα ούτε να κλειδωνόμαστε έξω απ’το σπίτι. Πολλά πράγματα, όσο και να προσπαθούμε, δεν μπορούμε να τα ξεχάσουμε και άλλα μας είναι δύσκολο να τα συγκρατήσουμε.
Όσο και να σας κουράζουμε όμως, τελικά μας συγχωρείτε, διότι ξέρουμε πως να σας κάνουμε να γελάσετε και να συγκινηθείτε, σαν ένα παλιό άλμπουμ φωτογραφιών.
Και σε ρωτάνε οι άλλοι «Καλά, που το θυμήθηκες αυτό;» και εσύ χαμογελάς.