Αν μπορείς να σωριάσεις μαζί τ’αγαθά και τα κέρδη σου όλα,
κι αν τολμήσεις με μια σου ζαριά όλα για όλα να τα παίξεις
και να χάσεις τα πάντα και πάλι απ’την πρώτη σου αρχή να κινήσεις,
και να μην ψιθυρίζεις ποτέ ούτε λέξη για τα όσα έχεις χάσει,
κι αν μπορείς ν’αναγκάσεις με βία,την καρδιά σου,τα νεύρα σου,το νου σου,
να δουλέψουν για σέναν ακόμα κι αφού τσακιστούνε στο μόχθο,
και ν’αντέξεις σ’αυτό σταθερά όταν τίποτα εντός σου δεν θα ‘χεις
άλλο εξόν απ’τη θέληση που όρθια θα κράζει σε τούτα “Κρατάτε”.
Θα χρειαστεί να ρισκάρεις πολλά και πολλές φορές. Ίσως και όλα όσα έχεις. Αυτό όμως δεν είναι πάθος; Αυτό δεν είναι αδρεναλίνη; Να τα ρισκάρεις όλα και να μην ξέρεις αν θα κερδίσεις ή αν θα χάσεις. Αν κερδίσεις, παίρνεις τα διπλά. Αν χάσεις, τα χάνεις όλα. Είσαι όμως συνεχώς σε κίνηση, δεν αδρανείς. Και ναι, κάποια στιγμή θα χάσεις. Μην παραιτηθείς. Κλείσου στον εαυτό σου, θρήνησε, πένθησε, αλλά μετά βάλε ένα τέλος και ξαναμπές στη μάχη. Τίποτα δεν πρόκειται να έρθει αν απλά κάθεσαι. Ξεζούμισε τη ζωή, κάνε θρύψαλλα τις πέτρες με τα χέρια σου και σκίσε βουνά στα δύο για να περάσεις. Να λες στον εαυτό σου, στην καρδιά σου, σε όλους, “Κρατάτε” και όταν τα πάντα φαίνονται μάταια, μια έμπνευση της στιγμής θα δώσει το έναυσμα για κάτι μεγαλειώδες.
Αν μπορείς να μιλάς με τα πλήθη κι ακέραιος στο ήθος να μείνεις,
ή αν βρεθείς με ρηγάδες χωρίς τα μυαλά σου να πάρουν αέρα,
κι αν ποτέ,ούτε οι φίλοι ούτε οι εχθροί να σε κάνουν μπορούν να πονέσεις,
τον καθένα αν ζυγιάζεις σωστά και κανέναν πιο πρόσβαρα απ’άλλον,
αν μπορείς να γεμίζεις το αμείλιχτο ένα λεπτό της ώρας
στην αξία των εξήντα μοιραίων δευτερολέπτων της διαδρομής του,
τότε θα είναι όλη η Γη σαν δική σου, ως κάθε που υπάρχει σε τούτη,
και -περισσότερο ακόμα- θα είσαι ένας άνθρωπος πλέριος.
Στον κόσμο αυτό, αναγκαστικά θα συναναστραφείς με το σάπιο, το (διε)φθαρμένο. Πρέπει να παραμείνεις ακέραιος. Ακέραιος στα πιστεύω σου. Γιατί η καταστροφή, η άβυσσος, είναι σαν μια Σειρήνα. Θα σε μαγέψει με την ομορφιά της,τη φωνή της, τα καλοπίσματά της και μετά θα σε ρουφήξει και θα σε πετάξει στο σκοτάδι. Σε αυτό πρέπει να αντισταθείς. Τέτοιες Σειρήνες,τέτοιοι πειρασμοί υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν για πάντα. Είναι οι δοκιμασίες που σε διαμορφώνουν. Και προς θεού, σταμάτα να είσαι οκνηρός. Η ζωή κυλάει με ταχύτατους ρυθμούς και δεν περιμένει κανέναν, μα κανέναν! Γέμισε κάθε λεπτό με κάτι μοναδικό, με κάτι που σε γεμίζει και σε ευχαριστεί και σταμάτα να κάθεσαι στον καναπέ και να κοιτάς το ταβάνι, χάσκοντας! Δεν έχει σημασία ποιος είσαι ή πόσων ετών είσαι. Όλοι έχουμε την ίδια αντιμετώπιση από τη ζωή. Θες να περάσουν τα χρόνια και να σκέφτεσαι ότι δεν έκανες τίποτα γιατί απολάμβανες τον καναπέ σου (αν το έκανες συνειδητά κι όχι από συνήθεια) ή θες να έχεις αναμνήσεις και ιστορίες να λες στα εγγόνια σου; Αδρεναλίνη,και πάλι αδρεναλίνη. Γέμισε κάθε στιγμή. Κάτσε στον καναπέ αλλά άκου την αναπνοή σου, άκου το σώμα σου, τον οργανισμό σου πώς δουλεύει. Είσαι ένα από τα θαύματα της Φύσης…μην το χαραμίζεις αυτό. Αν δεν είσαι γενναιόδωρος με τον εαυτό σου,δεν θα είναι ποτέ κανένας άλλος μαζί σου. Και στο τέλος θα μείνεις με τον καναπέ. Όχι με τη Ζωή.
Γίνε εσύ η ποίηση.
Αν μπορείς – Rudyard Kipling, Μετάφραση Άγγελος Δόξας, Νεότερη Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία-ΟΕΔΒ