Πώς παίζεται το παιχνίδι του πολέμου; Πού μπαίνουν τα πιόνια; Ποιος κάνει ρουά ματ;
Πόλεμος. Πρώτες σκέψεις. Σειρήνες. Βόμβες. Τανκς. Στρατιώτες. Ο ήχος των βημάτων του στρατιωτικού όχλου. Οι πύραυλοι. Τα όπλα. Η αιματοχυσία. Οι άμαχοι. Τα σκοτεινά υπόγεια. Οι στάχτες. Η μυρωδιά του θανάτου. Παιδιά να κλαίνε. Ο δρόμος της προσφυγιάς. Η στοίβα με τις προμήθειες. Ο ξεριζωμός. Ο φόβος για το αύριο. Ο τρόμος ότι θα είσαι ο επόμενος.
Τις τελευταίες μέρες ακόμη και ένα θορυβώδες ελικόπτερο που διασχίζει τον ουρανό προκαλεί ανησυχία. Τις τελευταίες μέρες, ο πόλεμος δεν ανήκει στο παρελθόν ούτε στην ιστορία. Είναι το σήμερα όλου του κόσμου. Περίπου 2.000 χιλιόμετρα μακριά εκτυλίσσεται μια σφοδρή μάχη. Δεν είναι μακριά.
Ζούμε σε μια μεγάλη εικόνα, σε μια ανθρώπινη αλυσίδα που ο ένας κρίκος επηρεάζει τον άλλον. Εθελοτυφλούμε πού εκπλησσόμαστε; Σε ένα πολιτισμένο κόσμο δεν χωρούν οι ένοπλες συρράξεις. Γιατί στο Ιράκ και τη Συρία που δεν ανήκουν στην Ευρώπη είναι επιτρεπτοί; Εκείνοι οι άμαχοι που ξεριζώθηκαν από την Ασία και την Αφρική δεν θεωρούνται πρόσφυγες; Δεν βομβαρδίστηκαν; Δεν είδαν τη χώρα τους να αιμορραγεί; Μήπως επειδή εκείνοι δεν είναι στη δική μας «πολιτισμένη» γειτονιά δεν μας αφορούν; Μήπως δεν έχουν κάτι να μας προσφέρουν ως αντάλλαγμα;
Δεν περιμένεις πόλεμο από ένα δημοκρατικό καθεστώς. Από ένα “δηλωμένο” τυραννικό καθεστώς όμως; Από ένα δικτάτορα που έχει δείξει τις απειλητικές του προθέσεις ; Δεν περιμέναμε ότι θα φτάσει μέχρι εκεί, εν έτει 2022. Ποιος όμως γνωρίζει που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος με αυτό το πολιτικό προφίλ;
Δεύτερες σκέψεις. Ο πόλεμος ξεπρόβαλε από τις σελίδες των βιβλίων. Τον παρακολουθούμε έντρομοι μέσα από εικόνες. Φωτογραφίες νεογέννητων που γεννήθηκαν στα υπόγεια και δεν έχουν καταφέρει να δουν το φως της ημέρας. Τραυματίες μεταφέρονται εσπευσμένα στα νοσοκομεία. Κτίρια καταρρέουν. Πύραυλοι εκτοξεύονται μέρα μεσημέρι. Οικογένειες χωρίζονται με δάκρυα στα μάτια. Οι προμήθειες τελειώνουν. Οι άμαχοι περπατούν για ώρες με βαλίτσες και παιδιά στα χέρια για να φτάσουν στα σύνορα. Μέσα σε ένα βράδυ έγιναν πρόσφυγες. Οικισμοί εκκενώνονται. Οδοφράγματα στήνονται σε αμυντικές ζώνες. Η λίστα με τους νεκρούς μεγαλώνει.
Όλες αυτές οι εικόνες βρίσκονται στο τραπέζι διαπραγμάτευσης. Όλοι τις βλέπουν. Αλλά κανείς δεν κάνει πίσω. Γιατί οι άνθρωποι των φωτογραφιών είναι πιόνια. Τα πιόνια στο σκάκι είναι το πιο αδύναμο κομμάτι. Είναι αυτό που θυσιάζεις πρώτο. Που δεν σε νοιάζει αν θα το χάσεις. Γιατί σε ενδιαφέρει ο Βασιλιάς. Να αιχμαλωτίσεις πρώτος το βασιλιά. Να κάνεις ρουά ματ. Ποιος σκέφτεται τους αμάχους;
Έτσι το παιχνίδι του πολέμου συνεχίζεται. Γιατί για εκείνους είναι παιχνίδι. Όσοι είναι ανθρώπινοι δεν παίζουν αυτό το παιχνίδι. Όσοι είναι άνθρωποι ρίχνουν τα πιόνια και δίνουν τα χέρια. Μακάρι το παιχνίδι να παιζόταν αλλιώς. Μακάρι το έπαθλο να ήταν ειρήνη. Τότε δεν θα υπήρχαν πιόνια. Μόνο άνθρωποι.