Θοδωρής Κοτονιάς: Ο τραγουδοποιός που με «τα κλειδιά» ξεκλείδωσε ένα κουτί γεμάτο μελωδίες και μουσική, και μας ταξιδεύει με άρωμα παράδοσης.
Πίσω στο 2000, ο Θοδωρής Κοτονιάς ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα στη μουσική, δημιουργώντας τη μουσική παρέα με το όνομα «Μακρινά Ξαδέρφια». Ήταν μια συνάντηση μουσικών με διαφορετικές «καταγωγές» που “πάντρεψαν” ήχους παραδοσιακούς και ροκ, δημιουργώντας και ερμηνεύοντας αγαπημένα μας πλέον τραγούδια, με χαρακτηριστικό το “Η Φωτεινή Πλευρά της Ζωής”, που ψάχνουμε αφορμές να ακούμε ακόμη σήμερα σε στιγμές που μοιάζουν… σκοτεινές.
Αργότερα, το 2011 ο Θοδωρής Κοτονιάς συμμετείχε με “Τα κλειδιά” στον τελικό των αγώνων τραγουδιού της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, χωρίς κάποια διάκριση. Τρία χρόνια αργότερα, το 2014, “Τα κλειδιά” ακούγονται όλο και περισσότερο, έχοντας πλέον… ξεκλειδώσει τις καρδιές μας.
Είχαμε την χαρά να μιλήσουμε με τον τραγουδοποιό, συζητώντας για την αγάπη του για τη μουσική, τα σχέδιά του, αλλά και το πώς βιώνει ως καλλιτέχνης τη δύσκολη αυτή εποχή που διανύουμε. Τον ευχαριστούμε θερμά!
Πότε ξεκίνησε η αγάπη σας για τη μουσική;
Νομίζω ότι μεγάλωσε σιγά σιγά μαζί με μένα… Τα πρώτα παιχνίδια μου ζητούσα να είναι μουσικά όργανα. Το σπιτικό περιβάλλον ίσως βοήθησε γιατί πάντα υπήρχε μουσική ‘’υπόκρουση’’.
Από πού παίρνετε έμπνευση για τους στίχους και τη μουσική που γράφετε;
Συνήθως έρχεται μόνο του κάτι που με ένα μαγικό τρόπο σε ‘’απομονώνει’’ από τη ροή της ζωής, σε κάνει απλό παρατηρητή. Μία λάμψη, μια ξαφνική ‘’βροχή’’, που αν έχεις φροντίσει από πριν να έχεις άδεια την κούπα της σκέψης, τη γεμίζει και ξεδιψάς για λίγο.
Όταν γράφατε τους στίχους και τη μουσική για το τραγούδι σας “Τα κλειδιά”, περιμένατε την επιτυχία του;
Όχι, δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου. Κάποιοι φίλοι συνήθως προβλέπουν για τα τραγούδια τη δύναμή τους. Μου έλεγαν πως θα γίνει γνωστό, αλλά δεν το πίστεψα.
Καμιά φορά “βρέχει” παραπάνω, ποτέ δεν το ξέρεις πότε θα έρθει, ούτε του δίνεις εσύ την αξία του.
Έχετε καλλιτέχνες που θαυμάζετε;
Φυσικά… πολλούς! Κάποιους είχα την τύχη μέσα από αυτή τη δουλειά και τους γνώρισα από κοντά, και με αρκετούς από αυτούς γίναμε καλοί φίλοι. Θαυμάζω πάρα πολλούς και θα γεμίσει η σελίδα αν τους αναφέρω όλους.
Η φετινή χρονιά ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για εσάς τους καλλιτέχνες. Πώς αντιμετωπίζετε τα νέα αυτά δεδομένα;
Μεγάλο πλήγμα. Αν και οι άνθρωποι της μουσικής στην πλειοψηφία τους είχαν κάνει πολλές ‘’πρόβες’’ με την φτώχεια. Ευτυχώς βλέπω ότι ο καθένας βρίσκει τρόπους με αξιοπρέπεια και ελπίδα να προσπαθεί για να επιβιώνει. Από το κράτος δεν έχει κανείς την αφέλεια να περιμένει κάτι. Το κράτος ‘’βοηθά’’ όσους το βοηθούν να συντηρεί την εγκληματική διεφθαρμένη τακτική του ‘’πάρε δώσε’’ σε θέσεις και ψήφους.
Πρόσφατα συμμετείχατε μαζί με τη Σαββέρια Μαργιολά σε ένα εγχείρημα LIVE STAGE | WEB PROJECT το οποίο δημιουργήθηκε για να βοηθήσει τη μουσική και τους μουσικούς να παραμείνουν… ζωντανοί αυτή τη δύσκολη περίοδο. Πόσο εύκολο είναι να τραγουδάτε σε μία σκηνή χωρίς την φυσική παρουσία του κοινού;
Το LIVE STAGE | WEB PROJECT γεννήθηκε και προχωράει θαυμάσια σε μια τόσο άγονη περίοδο και εποχιακή συγκυρία από ανθρώπους με αγάπη για τη μουσική και τους μουσικούς περισώζοντας εκπληκτικές στιγμές στις μουσικές αυτές συναντήσεις…
Αισθάνομαι πολύ τυχερός που βρίσκομαι μέσα στην οργάνωση αυτού του εγχειρήματος, και γεμάτος, έστω και με άδειο το στούντιο την ώρα των γυρισμάτων. Οι καρδιές των ανθρώπων μπορούν να νιώθουν κοντά από μακριά. Αυτόν τον τρόπο έχουμε προς το παρόν…
“Η αγάπη μου είναι θάλασσα για να την ταξιδεύω…”, ποια είναι η πηγή έμπνευσής σας για τους στίχους αυτούς; Τι είναι για εσάς η αγάπη;
Η αγάπη… Απλή αλλά τόσο Μεγάλη λέξη. Στον μικρόκοσμό μου φαντάζομαι πως η αγάπη είναι ένας νόμος της φύσης, σαν όλους τους νόμους. Βαρύτητα, τριβή, θερμότητα κ.λπ.
Όταν επιτρέπουμε κάθε επίκτητη εγωιστική μας λεπτομέρεια, διαταράσσουμε την φυσικότητα, αυτή που μας διδάσκουν τα παιδιά με απλότητα και διακόπτουμε τη ροή του νόμου της Αγάπης της αρμονίας…
Και ανοίγουμε πληγές. Σε εμάς, στους άλλους, στο σύμπαν.
Όλη αυτή η ‘’πάλη’’ με τα κύματα αυτής της ροής σε όλη μας τη ζωή μέχρι να μάθουμε να ‘’περπατάμε’’ στα νερά της, είναι ένας αναπόφευκτος δρόμος… η αγάπη μου είναι θάλασσα κι Άγια τα νερά της κ’ είναι γεμάτη θησαυρούς απ’ τα ναυάγιά της…
Ποια πιστεύετε ότι είναι τα βασικά “συστατικά” που θα μας κρατήσουν “ζωντανούς”, πρώτα απ’ όλα ψυχικά, σε καταστάσεις δύσκολες, όπως αυτές που ζούμε;
Ένα πολύ μεγάλο μέρος της ελευθερίας της εξωτερικής πλευράς της ζωής έχει χαθεί. Πολλά επαγγέλματα και άλλες δραστηριότητες απενεργοποιήθηκαν. Ο φόβος ριζώνει πια στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Πριν από όλα αυτά όμως, κανείς δεν ήταν ευχαριστημένος… δεν απαντούσε κανείς ‘’είμαι καλά!‘’, όταν τον ρωτούσες. Τρέχαμε σαν τους τρελούς για ένα αύριο. Το αύριο ήρθε… καιρός να ζήσουμε λοιπόν το σήμερα.
Ίσως επαληθεύσουμε ότι ευτυχία είναι εσωτερικό θέμα, της καρδιάς, και δεν εξαρτάται από τα εξωτερικά γεγονότα. Στον ‘’ανοιχτό’’ δρόμο της ευκολίας αποτύχαμε.
Τώρα μας μένει να πετύχουμε στα δύσκολα. Είχε πάντα τη δυνατότητα αυτή ο άνθρωπος. Να πάει πολύ ψηλά μέσα του όταν τα έξω καταρρέουν. Η εσωτερική απελευθέρωση ήταν πάντα ο δρόμος…
Εύχομαι το καλύτερο για κάθε άνθρωπο στον αγώνα του!
“Όνειρα”. Πώς προέκυψε αυτή η τόσο όμορφη μουσική συνεργασία με τον Μίλτο Πασχαλίδη;
Όταν τελείωνα το τραγούδι αυτό, ήρθε στο μυαλό μου η φωνή του, και αμέσως του το έστειλα. Χάρηκα πολύ που ανταποκρίθηκε και έδωσε στο τραγούδι την πνοή του, και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό.
Ετοιμάζετε κάτι αυτή την περίοδο;
Ονειρεύομαι μέσα από αυτή τη σκλαβιά του κοινωνικού αυτού πειράματος που συμμετέχουμε, της ανοχής και της αντοχής στην καταστολή, με αφορμή αυτή την άσχημη αρρώστια, μία εσωτερική ‘’έκρηξη’’ της συνείδησης των ανθρώπων.
Πιστεύω πως επειδή έχει γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, είναι εύκολο πια οι πρώτοι να έρθουν τελευταίοι και οι τελευταίοι πρώτοι.
Από την πλευρά της μουσικής μου προσπάθειας, πέρα από ένα καινούριο τραγούδι που ετοιμάζω, είμαι στη παρέα του LIVE STAGE | WEB PROJECT, και επειδή είναι για ‘μένα μια όαση, ξέρω ότι θα ακολουθήσουν όμορφα πράγματα.
Βασιλική μου σε ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα μας!
Φωτογραφία: ©Stathis Photography