Μια φορά και έναν καιρό, στα ’έγκατα’ του εγκλεισμού ,επιβίωνε μια παραδειγματική ψυχούλα, που ως μοναδική αναγκαιότητα είχε την εκτόνωση και την ανάσα.
Γράφει η αναγνώστρια μας Γιώτα Παπαδημητρίου
Δες πώς μπορείς και εσύ να μας στείλεις το άρθρο σου με τις σκέψεις σου στην καραντινα
Περιπατώντας με ελαφρά μέσα στα σκληροτράχηλα καλτσούνια της, αντιπάλευε έναν αφανή εχθρό ,αλλά επαχθή, που σμιλεύει άνετα τη σύσταση του ακατάβλητου..
Της παρέδωσαν όπλα άμυνας που τα ονόμασαν κούρνιασμα σε φωλιά γεμάτη από σπιτικό και μύρα από φαμίλια, μα με τη μυρωδιά και τα λαμπιόνια του έξω φωτός παρέδιδε τη μοίρα της.
Η ιώβια υπομονή το επόμενο με σιγαστήρα όπλο, που περιέπαιζε την συνθήκη ξεσηκωμού από την ένοπλη σύρραξη, μα με την ψυχούλα να συμπιέζεται άλλο τόσο. Η ψυχούλα όμως τραύλιζε να μεταφράσει τη μπόρα που ξεπήδησε και μετάβαλλε κάθε τι οικεία, γεννώντας τη δύσκολη προσαρμογή της, απέναντι στον αόρατο εχθρό παραβάτη..
Η ψυχούλα μαστίγωσε όνειρα να σωπάσουν στο προσκέφαλο της, παραγεμίζοντας τα κουτάκια της με στοίβες προτεραιοτήτων. Ζύμωσε τη συνθήκη με φειδώ και ντύθηκε με καθαρή πανοπλία καθώς ο έντρομος εχθρός πράττει έφοδο αντιπερισπασμού μέσα στη χασούρα και την παράδοση.
Το μέλλον της ψυχούλας δίνει παραθυράκια λευτεριάς από λευκά στρατιωτάκια που κατασκεύασαν όπλο πάλης ,με μοναδική ηλιαχτίδα τον επιμερή αφανισμό.
Το μονοπάτι των λευκών πολεμιστών μοιάζει αδιάσχιστο όπου τερατώδη σκανταλάκια παραινούν το φόβο του αδυνάτου.
Η γλυκιά ψυχούλα κινδυνεύει στον μικρόκοσμο, όντας ρηχό άλλα γεμάτο δοχείο από λάθη του μικρόκοσμου.
Είναι αδύναμη πολεμίστρια, αλλά η αδιάσπαστη πηγή ενάντια στον εχθρό παραβάτη. Ζει συνάμα με άλλες ψυχούλες-ντόμινο όπου η μεταβολή της κινητικής τους κατάστασης κατακρεουργεί το σχέδιο πρόσκρουσης.
Να τη λυπάσαι τη ψυχούλα δεν προβλέπει το κακό..
Η ψυχούλα τρέφεται από πιάτο λέξεων, που άκοπα συλλαμβάνει από το παραλληλόγραμμο κουτί, αναμένοντας να χωνέψει οτιδήποτε την ευφραίνει, αναπλάθοντας μια ουτοπία απαραίτητη για την συνέχεια..
Η ψυχούλα ντύνεται με ανυπέρβλητα εμπόδια όπου το καλομαγειρεμένο της φαγητό αναμασιέται και καταπίνεται ανεμπόδιστα και στολίζεται με παρωπίδες στα τυφλά σημεία. Παντρεύεται τον πρίγκιπα του φαίνεσθε και όχι τον αυλικό του είσθε.
Η ψυχούλα μοιάζει αδιανόητη όμως μόνη της θα διασχίσει το μονοπάτι του δάσους, όπου με τα όπλα του πολέμου της θα μπορέσει να αναπηδήσει ένα ακόμη ποταπό και απειλητικό οχυρό.
Πίσω στα ντόμινο του παραμυθιού, η ψυχούλα απεμποδίζεται να νικήσει από ανεκδιήγητους εισβολείς, που καταπατούν τους παρεμποδισμούς του πολέμου και παρακινδυνεύουν την ψυχούλα στρατιώτη μέσω της αλληλένδετης σχέσης τους.
Η ψυχούλα είναι η ύστατη ένδειξη της ζωής, του θάρρους, της πνοής και του ήθους που απαιτούνται για την αδιάσειστη συνέχιση της. Αυτό είναι ένα από τα μύρια παραμύθια της όπου με τη σωστή διατύπωση των γεγονότων, θα οδηγηθεί τελικά στη σωστή κατάληξη, στο όμορφο τέλος του παραμυθιού και του κάθε παραμυθιού που έπεται ..