Κάτι τέτοιες μέρες προβληματίζεσαι, σκέφτεσαι, αναθεωρείς, συνειδητοποιείς πράγματα για τη ζωή, την καθημερινότητα και τις ανθρώπινες κοινωνίες.
Γράφει η αναγνώστριά μας Δανάη Δήμου
Στείλε μας και εσύ το άρθρο σου με τις σκέψεις σου στην καραντινα
Μια πανδημία, ένας ιός που απειλεί και σκοτώνει ανθρώπους σε όλες τις ηπείρους. Δεν αναγνωρίζει φύλο, θρησκεία, εθνικότητα.
Έχοντας οικοδομήσει ως άνθρωποι κοινωνίες που βασίζονται στην παραγωγή-κατανάλωση. μία τέτοιου είδους αναγκαστική παύση απειλεί ολόκληρο το οικονομικό σύστημα. Ξαφνικά έχει να αντιμετωπίσει ένα μεγαλύτερο κίνδυνο και αναθεωρούνται οι ανάγκες του.
Τα γραφεία δεν είναι απαραίτητα, μπορούμε κι από το σπίτι. Τα θέατρα δεν είναι απαραίτητα, δες αν θες ον-λαιν παραστάσεις. Οι κινηματογράφοι δεν είναι απαραίτητοι, δες ταινίες στο ίντερνετ. Για τα μουσεία, το ίδιο. Τα γυμναστήρια δεν είναι απαραίτητα, γυμνάσου στο σπίτι ή στείλε 6 στο 13033. Τα τυχερά παιχνίδια, τα κέντρα αισθητικής, οι εκδηλώσεις, οι γιορτές, οι εκκλησίες δεν είναι τόσο αναγκαία. Ούτε ο καφές σε καφετέρια, ούτε το ποτό στο μπαρ. Ακόμη και το σχολείο, η μικρογραφία της κοινωνίας μπορεί να γίνει μέσω διαδικτύου . Άλλωστε ποιος αξιοπρεπής νέος δεν έχει υπολογιστή και ίντερνετ σπίτι του; Μένουμε σπίτι λοιπόν. Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που δεν έχουν σπίτι. Κι αυτές (αλλά κι αυτοί-γιατί όχι) που κινδυνεύουν περισσότερο αν μείνουν σπίτι. Αλλά δεν είναι ώρα για τέτοιες σκέψεις…
Τι έλεγα; ναι.. Μόνο τρόφιμα και φάρμακα χρειαζόμαστε. Μένουμε σπίτι. Και εντάξει, να μείνουμε γιατί είναι ο μόνος τρόπος να περιορίσουμε την εξάπλωση του ιού όπως λένε και οι επιστήμονες. Η αντίδραση άλλωστε στα πράγματα οφείλει να γίνεται με νόημα και ουσιαστικό κίνητρο, όχι για τη φασαρία. Αλλά τώρα τι γίνεται; Πόσο εύκολο είναι να περιορίσει κανείς σε μία σύγχρονη πραγματικότητα τις μετακινήσεις; Έπειτα, πόσο ανθρώπινο είναι να μείνει κανείς σε ένα διαμέρισμα που ψάχνεις με το ζόρι να δεις λίγο ουρανό και λίγο ήλιο; Ωστόσο οι αποφάσεις είναι ξεκάθαρες. Δεν έχει σημασία πως ζούσες πριν λίγες βδομάδες, ποια ήταν η καθημερινότητα σου. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει .Νέα δεδομένα βρίσκονται στο τραπέζι και τα μέτρα είναι ρητά. Περιορισμός μετακίνησης.
Μένουμε σπίτι λοιπόν που σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι δε θα μείνουν στο δικό τους για να φροντίσουν για μας. Όλοι αυτοί που δε θα παραπονεθούν για την βαρεμάρα και την αίσθηση ότι δεν είναι αρκετά παραγωγικοί. Γιατί το έχει και αυτό η εποχή μας. Πρέπει να είσαι παραγωγικός. Αυτοί που θα συνεχίζουν να βάζουν ξυπνητήρι και που τώρα θα πρέπει να πάρουν δύο βαθιές ανάσες για να πάνε στη δουλειά. Και να προσέξουν δύο φορές παραπάνω. Οι ήρωες μας όπως δικαίως αποκαλούνται. Πλέον αποκαλούμε ήρωες ανθρώπους που μέχρι πρότινος ίσως δεν τους δίναμε την δέουσα σημασία. Ακόμη και επαγγέλματα χαμηλού κοινωνικού στάτους, ντιλίβερι, ταμίας κ.ο.κ τώρα αναδεικνύεται πόσο χρήσιμοι είναι σε αυτήν την κοινωνία και πως συντηρείται λόγω αυτών των ανθρώπων.
Έχουμε κι ένα θέμα με τους ερωτευμένους Τι γίνεται με τους ερωτευμένους που δεν ζουν μαζί ; συναντιούνται; τι μήνυμα στέλνεις για την αγάπη και τι κωδικό;
Την απάντηση δεν την ξέρω γι΄ αυτό θα δανειστώ τους στίχους ενός υπέροχου τραγουδιού (ουφ, τουλάχιστον έχουμε ακόμα την τέχνη) που λέει:
“One day we will remember the hardest of times when dinstance meant love and it kept us alive” [Cristovam, Andra tutto bene]
“Μια μέρα θα θυμόμαστε τις πιο δύσκολες στιγμές, όταν η απόσταση σήμαινε αγάπη και μας κρατούσε ζωντανούς”