Είδαμε την παράσταση “Εξημέρωση” και αυτή είναι η επίγευση που μας άφησε.
Ανταπόκριση: Γεωργία Σιουπoύλη, Ελένη Μαρόκου
Πολύ περισσότερο, πρόκειται για μια πρωτότυπη αναπαράσταση που υφαίνει στο χωροχρονικό συνεχές την εξημέρωση του ανθρώπου μέσα από μια διαδρομή που πραγματεύεται τον θάνατο
Λίγα λόγια για την παράσταση
Η Εξημέρωση είναι η συνάντηση μιας υπέροχα συγκινητικής αισθητικής άποψης περί της προαναφερθείσας διαδρομής με λόγια που στωικά μας θυμίζουν ερωτήσεις που στο ταξίδι της ζωής ξεχνάμε.
Ξεκινά με απεικονίσεις του σύγχρονου μεταναστευτικού ζητήματος, παράλληλα παντρεμένες με μια αλληγορική αρχαία πραγματικότητα. Με αφετηρία λοιπόν συμφορές που περιστρέφονται γύρω από τις εμπειρίες θανάτου και πένθους, φθάνει στα καίρια ερωτήματα που ταλανίζουν κάθε ευλογημένο από το βάπτισμα της ζωής άνθρωπο.
Τα καίρια ερωτήματα, τα θέτει ένας μάντης με εφαλτήριο διάχυτες φράσεις- μαρτυρίες μεταναστών και διωγμένων οι οποίες πλέουν στον χώρο.
Αυτό το εφαλτήριο, δημιουργεί μια ιστορική αναδρομή σε αρχαίες συνώνυμες καταστροφές και από εκείνο το σημείο και έπειτα ξεκινά η διαδρομή στην αναζήτηση νοήματος στον θάνατο καθώς και την κατανόηση του θανάτου ως διαδικασία.
Το έργο, απλόχερα μας θυμίζει την πικρή αλήθεια: δε μπορείς να γνωρίζεις από πριν πώς είναι το τέλος της ζωής, δεν έχει καν νόημα η έννοια του τέλους, ακόμα και η λέξη τέλος παραπέμπει στην ολοκλήρωση ενός σκοπού.
Ο δημιουργός, μας εξηγεί εύστοχα πώς το μόνο μας υλικό γύρω από τον θάνατο αφορά μαρτυρίες ατόμων μεταξύ ζωής και θανάτου και πως οι νεκροί δεν έχουν πρόσταγμα από κανέναν να χρησιμοποιήσουν τον λόγο των ζωντανών για να απαντούν τις ερωτήσεις του κάθε μάντη που αναζητά νόημα στον θάνατο. Σε μια ατελέσφορη αναζήτηση λοιπόν, το έργο απαντά αναλόγως.
Η ελεύθερη μετάφραση του έργου
Ακούστηκε κάτι το επαναστατικό κάπου στο μέσο της παράστασης και οφείλει να μείνει αλησμόνητο από το κοινό της: “όλοι οι θάνατοι είναι όμοιοι, μόνο οι ζωές διαφέρουν!”.
Στη μοναδική μας ευκαρία να υπάρξουμε και να βιώσουμε αυτό το πρωτοφανές φαινόμενο που ονομάζουμε ζωή, αναζητούμε απαντήσεις και νόημα στο τέλος της και χάνουμε χρόνο στην κατασκευή οχυρών που όταν φυσά άνεμος μας αφήνουν και πάλι γυμνούς μπροστά στην αλήθεια μας!
Ποια αλήθεια; Ότι μόνο εμείς ξέρουμε για μας τι μπορεί να σημαίνει ό,τι και αν σημαίνει.
Ένα ακόμη εξιέπαινο σημείο, απροσπέραστης αισθητικής αφορά την ολοκλήρωση των εννοιών του έργου.
Στο μεγάλο πανό της σκηνής φαίνονταν στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης οι σκιές των ηθοποιών, οι οποίοι με τις αποστάσεις μεταξύ τους και από το φως, έδωσαν απεικόνηση στο διάβα της ζωής από την αρχή προς το τέλος.
Όσο πιο κοντά στο φως, τόσο πιο μεγάλη η μορφή, τόσο πιο πολλά χρόνια, νεότητα και δύναμη να επιθυμεί ο άνθρωπος , μα όσο πιο μακριά βαδίζει από το φως η επιθυμία μαζί με τα χρόνια μικραίνει.
Και σε αυτό το παιχνίδι αποστάσεων στήθηκαν οι διάλογοι μεταξύ των ηθοποιών ανάλογα.
Αντί επιλόγου
Στο ταξίδι της ζωής κανείς δεν επιστρέφει ζωντανός. Είναι ένα ταξίδι εφάπαξ με σίγουρο προορισμό τον θάνατο για τον οποίο δεν γνωρίζουμε κάτι. Από τους νεκρούς, μόνο να κινητοποιηθούμε να ζούμε κάθε ημέρα μπορούμε να διδαχθούμε παρά το πώς ήταν η εμπειρία του τετελεσμένου.
Εξημερωμένος λοιπόν, είναι ο άνθρωπος που αποδέχεται την πικρή πραγματικότητα ότι ο θάνατος δε βρίσκεται στον έλεγχο του λόγου του. Αντιθέτως, είναι αχαρτογράφητος.
Η σκηνοθέτιδα Γεωργία Μαυραγιάννη με την δραματουργό-βοηθό σκηνοθέτι Ράνια Κελαϊδίτη δόμησαν την αισθητικά άψογη σκηνή που έδωσε σάρκα και οστά στο κείμενο του Δημοσθένη Παπαμάρκου. Φρόντισαν, η αφήγηση να είναι σαν το ποτήρι με το αδιάφανο νερό που πηγάζει από τα έγκατα της ψυχής μας, αληθινή όπως και όσο φαίνεται, μα συγκινητική παράλληλα!
Όλα αυτά συνθέτουν μια παράσταση αδιαμφισβήτως άξια αναφοράς!